‘s ochtends eerst nog lekker even in de speeltuin spelen. Daarna mag ik nog een papa-dag, even lekker hiken. Dit keer met de watertaxi aan de overkant van het water. Maaike gaat ondertussen wat inpakken terwijl de meiden lekker in de camper en speeltuin spelen.

Met de taxi naar de watertaxi. Maar de taxi is er niet. Blijkt een eerder tijdstip doorgekregen te hebben en dacht dat ik niet was komen opdagen. 5 minuten later is de taxi er alsnog.

Nu ben ik wel te laat bij de boot. De boot is er evenwel ook niet. Blijkt ook niet te komen opdagen (iets tussengekomen). Na informeren bij een andere maatschappij regelen zij dat ik mee kan met een boot van nog een andere maatschappij.

Ik zou met de boot van 16:00 of 14:00 terug kunnen. 14:00 zou ik precies moeten redden met de relatief korte wandeling. Als ik uitstap hoor ik dat de 14:00 uur boot is komen te vervallen, dus moet ik me zien te vermaken tot 16:00 uur.

Via de gezellige haven is het een half uur varen naar de baai aan de overkant van de haven (Kachemak bay).

Uiteindelijk ben ik 11:30 aan de overkant van het water. Mooi strand.

Pad gaat eerst door het bos. Daar veel vogels, waarvan sommigen opzettelijk nootjes naar beneden lijken te gooien om mij weg te jagen.

Daarna over een wat dunner begroeide vlakte met rotswanden rondom.

Uiteindelijk kom ik aan bij Grewingk glacier lake, een mooi gletsjermeer met drijvende ijsschotsen.

Ik blijf hier een tijdje en ga dan op de weg terug.

Omdat de 14:00 boot is komen te vervallen besluit ik een stukje van de Alpine Ridge trail te doen. Dat is een behoorlijk zware klim en vereist meer tijd (3-4 uur) dan ik nodig heb tot het eindpunt. Ik hoop evenwel in een uurtje genoeg hoogtemeters te kunnen pakken om toch wat uitzicht te krijgen.

Het pad gaat genadeloos omhoog, vergelijkbaar met Bonanza Mine. Het pad is hier evenwel behoorlijk overgroeid en daardoor lastig te zien waar je loopt. De struiken komen geregeld tot schouderhoogte, dus het is opletten geen schrammen op te lopen.

Ook ligt er geregeld nog een omgevallen boom over het pad waar overheen geklauterd moet worden.

Na iets meer dan een uur heb ik een paar uitkijkpuntjes gehad. Door de bomen heen kan ik een glimps van de gletsjer zien. Maar om de boot niet te missen moet ik nu wel echt omdraaien.

De tocht naar beneden gaat een stukje sneller, maar omdat het zo steil en glad is op plaatsen, is het wel oppassen geblazen.

Vlakbij het strand nog een mooi doorkijkje op de mooie baai waar al een boot ligt te wachten.

Op het strand moet ik nog een kwartiertje wachten op de boot. Kan ik mooi van het uitzicht genieten.

De tocht in de boot terug is een stuk ruwere zee. Het is harder gaan waaien.

In de taxi terug hoor ik dat de weg naar Homer weer afgesloten is (geweest) vanwege het opgelaaide vuur. Als ik de website bekijk is de weg nu wel weer open.

Maar met de aanwakkerende wind vertrouwen wij het niet en besluiten vanavond al langs het vuur te rijden om te voorkomen dat we morgen niet vast komen te zitten en de camper niet op tijd kunnen inleveren en worst case ook onze vluchten missen.

We gaan eerst nog lekker wat eten op de Homer spit, de zandvlakte vlakbij Homer waar ik ook op de watertaxi ben gestapt. Een soort gezellige strandboulevard.

Daar zien we een hoop enorme vissen, veelal heilbot, die gevangen is daar. In de krant de dag erna lezen we dat in Homer een heilbot van bijna 2,5 meter (8 foot) was gevangen. Er waren wel meer dan 2 harpoenen en 3 shotgun blasts voor nodig om het dier op de boot de kunnen krijgen. Dus tip: als je in Alaska gaat vissen, neem je shotgun mee.

We eten daar lekker een visje en gaan dan terug naar de camping. Daar laten we weten dat we eerder vertrekken. De meiden mogen nog lekker wild spelen in de speeltuin en dan gaan we op pad.

Het is een lange vermoeiende rit. Gelukkig kan Maaike het eerste deel voor haar rekening nemen. Bij Sodotna wisselen we van bestuurder en leggen de meiden vast op bed.

Onderweg zien we weer oplaaiend vuur. Gelukkig kunnen we vrij rap doorrijden.

We rijden door en slaan bij het kruispunt af naar het zuiden. Daar zou 10 kilometer verderop een terrein zijn waar we zouden kunnen staan voor de nacht.

In het donker rijden we eerst langs de afslag, maar op de weg terug vinden we hem alsnog. In het donker rijden we naar waar wij denken een kampeerplaats is en zetten de auto neer en gaan dan snel slapen. We zijn het vuur in ieder geval voorbij en kunnen nu niet meer vast komen te zitten. Nu alleen nog naar Anchorage rijden en de auto inleveren.