Krka

Het is warm, heel warm.

Vannacht was het ook heel warm. Voor wie ons kent, op onze trip naar Namibie na is dit a-typisch. Zelfs in Mendoza, waar het ook heel warm was, was het niet zo warm als hier. Daar koelde het in ieder geval ’s avonds nog lekker af.

• 

• 

• 

• 

We passen ons programma maar aan de hitte aan en gaan eerst rustig ontbijten en daarna vrij snel het zwembad in. Dat is heerlijk verkoelend. De meiden genieten ook volop van het zwembad en willen er niet meer uit. Pas tegen een uur of 3 ’s middags maken we aanstalten om naar het vlakbij gelegen park Krka te gaan, een soort Plitvice in het klein.

Indachtig onze eerdere ervaringen in Plitvice gokken we het er op dat het in de namiddag een stuk rustiger zal zijn. Daarnaast hadden we destijds ook lekker veel schaduw van de bomen en we hopen dat dit hier net zo is.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

Na een korte rit van nog geen 10km staan we bij de ingang. Daar is het gelukkig rustig en de pendelbus die ons een lastige afdaling over 900 meter bespaart staat al te wachten.

We rijden naar het beginpunt en een houten planken pad verwelkomd ons om ons een weg langs de watervallen en de mooie groene omgeving te banen.

• 

• 

• 

• 

Het is allemaal wat kleiner, minder groots dan Plitvice, maar zeker niet minder mooi.

Natuurlijk worden de regels wat ruim uitgelegd. Het bord waar staat niet over het hek klimmen verbiedt uiteraard niet dat je er wel langs kan lopen en dan over die boomstam toch net dat rotspuntje kan bereiken voor dat mooie uitzicht.

Het is rustig genoeg dat ik de drone ook durf op te laten stijgen (scheelt ook dat er geen mega grote borden overal stonden met daarop geen drones, zoals bij de Plitvice wel, maar vraag me sterk af of het wel is toegestaan).

Dat levert gelijk erg mooie plaatjes op. Deze birds-eye-view voor dit soort watervallen is super. Nog meer genieten.

We lopen verder en zien nog een baby slangetje.

Verder veel watervallen en een grot. Bij een volgend uitkijkpunt weer een moment om de drone uit te laten, weer supermooie beelden.

We eten beneden nog lekker een ijsje en een slush-puppy (fijn gehakt ijs met limonade) en blijken gelijk de laatste klant te zijn, want alles achter ons gaat direct sluiten.

We genieten van het mooie uitzicht van onderaan de waterval en klimmen dan weer omhoog naar de pendelbus die ons naar het begin brengt.

Helaas mocht er niet meer gezwommen worden bij deze watervallen (sinds januari 2021), maar we hadden begrepen dat dit wel het geval was bij Roski slap dat hoort bij hetzelfde park, een half uurtje rijden hiervandaan.

Het zijn wel B-weggetjes die we moeten rijden, maar het zou volgens iemand van het park wel de betere weg zijn.

Op een rotonde volgen we de navigatie in plaats van het bord (dom, dom) en we rijden ons zowat klem. Met veel stuurmanskunsten hadden we ons al langs geparkeerde auto’s in smalle straatjes gemanoeuvreerd, steile hellingen en scherpe bochten in nog smallere straatjes getrotseerd, maar dan zien we, op een bizar steile helling die we al halverwege afgereden zijn, tot onze schrik de straat ineens veranderen in een nauwe doorgang waar een gewone personenauto niet eens doorheen kan rijden, laat staan onze camper (door alle hectiek vergeten een foto van de bizarre wegversmalling te maken).

Maar ja, wat nu. Achteruit is ook niet echt een optie (los van de helling met alle bochten). Net voor de weg de bocht ingaat en super smal wordt is wel een soort van plaatsje waar we mogelijk zouden moeten keren. Dan moeten we wel langs een verroeste aanhanger steken, precies langs een kuil van 1 meter hoogteverschil. En dat is dan alleen om het plaatsje op te komen, dan moeten we daar nog ergens zien te keren met onze camper van 7 meter lang en 2,4m breed.

Wonder boven wonder weten we dit zonder schade aan de camper te klaren. Spiegels ingeklapt, eerst sterk op de muur sturend en dan indraaien en fingers crossed. Met behulp van een local die wild gebarend ons probeert te helpen.

Met tig keer steken op het smalle terreintje (afgrond bij de kont van de camper, ook niet fijn), staan we weer met de neus de goede kant op. Nu de bocht er weer uit. Zou moeten kunnen, want we zijn er ook opgekomen.

Met samengeknepen billen rijden we het terreintje weer af, raken de muur net niet en rijden weer dezelfde onmogelijke weg weer terug. Weer rakelings langs de nog steeds onhandig geparkeerde auto, de smalle straatjes, etc.

We volgen dit keer de borden en komen rond 19:30 aan bij Roski Slap, althans bij het bord dat wijst op de mogelijkheid om te parkeren. Maar dat is nog wel een flink stuk lopen en volgens onze kaart gaat de weg verder. Helaas staat er ook een bord dat de weg verderop nog maar 2,2m breed is. Dat is 20cm te weinig. Snel schieten we een soort oprit in en na 2x steken zijn we ook daar uit. Vergeleken met een kwartiertje eerder piece of cake.

We parkeren een stukje terug. Omdat het best ver lopen is en vrij laat ga ik alleen nog even kijken bij Roski Slap. Over de smalle brug die met auto’s gedeeld moet worden ga ik zo snel mogelijk naar het strandje. Eigenlijk is het de bedoeling dat je naar een uitkijkpunt loopt en dan mooi de travertines (kalkplateau’s) kan zien liggen. Ik speel wat vals en probeer hetzelfde te bereiken met de drone.

Het uitzicht is wel mooi, maar niet super bijzonder. Mogelijk komt dat doordat het al laat is en het water niet fel schittert in de zon. Ik moet voorzichtig manoeuvreren met de drone, want tussen de rotsen raakt hij af en toe het signaal kwijt.

Ik schiet wat plaatjes en dan ga ik gauw terug naar de meiden.

We rijden globaal dezelfde slechte weg weer terug, zonder de verkeerde afslag, en dan komen we weer op de camping aan. Daar mogen de meiden nog even zwemmen. We zijn ook nog net op tijd om wat te bestellen in het restaurant voor de keuken sluit.

We eten wat en gaan dan moe maar voldaan proberen te slapen (het is zo warm!). Een bijzonder inspannende dag.