Na een nachtje lekker slapen in mijn cel vroeg uit de veren 6:25, maar dat valt gelet op het tijdsverschil van 2 uur wel mee.

Snel naar her ontbijt bij een huis om de hoek. Ik was niet de enige met het idee om daar stipt 7:00 te zijn. Het was stampvol, dus allemaal aanschuiven. Raakte leuk aan de praat met een wat oudere Amerikaanse onderwijzeres. Ja, mensen praten snel tegen me en dat is wederzijds.

Na twee koffie en flink wat brood en ei kunnen we er tegenaan voor de dag. Dat blijkt maar goed ook, want het zou een lange dag worden.

Naar de bus was het 10 min lopen en vanaf daar was het 4 uur lang in een bus hangen. Het laatste uur wel met erg mooi uitzicht, dat wel.

Het eerste stuk evenwel veel regen. Dan besef je maar weer eens hoeveel geluk ik met het weer heb. Als ik uitstap is het droog.

Ik kijk even rond en als ik eindelijk de information gevonden heb koop ik daar een kaart voor uiteraard een schandalige prijs. Na de tip dat een hike in de buurt maar 2 uurtjes in beslag neemt besluit ik dat eerst te doen. Ik kan mijn rugzak zelfs bewaakt achterlaten zodat het makkelijker gaat op enkele steile stukken.

Ergens onderweg gaat het mis, want er komt geen bordje voor de bergtop dus loop ik door. Volgens de gps verkeerd maar ik dacht natuurlijk dat de gps t fout had (verklap wellicht de clue, maar was niet zo.

Voor ik t wist was ik al halverwege een andere interessante hike die ik vanwege de lengte links had laten liggen. Die dus maar afgemaakt, zeker omdat ik de top al beklommen had en de rest dus naar beneden zou zijn. Bovendien wist ik waar deze tocht uit zou komen, want had op de heenweg ook al bordje gezien.

Vol goede moed begin ik aan de afdaling die hier en daar zo steil is dat ik blij ben dat ik de rugzak niet mee heb.

Onderweg mooi uitzicht over een diepe vallei met beneden een stromende rivier. Daarna wordt het drassig. Een riviertje kronkelt lukraak door de overigens bijzonder mooie vallei. Zo blij dat ik de schoenen nog waterproofed heb voor ik weg ging, want af en toe is het dieper dan het lijkt.

Na deze mooie wandeling pik ik de rugzak op en informeer ik of het langer is door een kloof die ik eerder zag. Dat blijkt niet het geval dus die ik dat, zodat ik niet hetzelfde stuk 2x hoef te lopen, nu met rugzak.

Hij zit geweldig, maar met de volle waterflessen en appels hebben we het wel over een kleine 20 kg en dat voel je wel.

Maar dat mag natuurlijk de pret niet drukken. Vol goede moed loop ik vrij snel door ook weer een fantastisch mooie kloof tot ik bij de fumarolen die het begin van mijn tocht aangeven.

Weer is het een stuk steil omhoog, maar voor de weg afslaat naar de top waar ik eerder was loop ik nu door. Ik krijg gelijk de eerste sneeuw te doorkruisen. Gelukkig is het harde sneeuw, waar de onderkant van bevroren is, dus je zakt niet diep weg, wel een beetje. Al met al loopt het lastig, maar het is maar een kort stukje.

De weg klimt en klimt maar, veelal geleidelijk en langs mooie uitzichtpunten. Al met al schiet het niet heel erg op, maar ik maak wel duidelijk meters.

Onderweg kom ik nog behoorlijk wat vulkanische activiteit tegen, vaak ook vlak langs het pad.

Na ongeveer 6 km begint de sneeuw steeds frequenter steeds grotere delen van het pad te beslaan. Dat is vervelend want dat kost veel meer tijd en energie.

Het gaat nu allemaal veel trager. Onderweg blijft het uitzicht verbazen en het weer goed. De zon laat zich tussendoor zelfs geregeld zien. Desondanks ben ik blij met de handschoenen en muts die ik mee heb genomen, t heet hier niet voor niets IJsland.

Ik loop nog langs storihver waar kokend water continu uit de grond borrelt. De detour die ik daar kan maken laat ik maar zitten omdat ik al best wel laat ben.

Het stuk erna is alleen maar sneeuw. Het is zwaar en ik begin langzaam aan wel moe te worden. Met de eerdere hike van 7,5 km en de 12 naar de hut wordt het wel wat veel.

Maar ik laat me niet kisten en zet door. Ik heb denk ik wel 1,5 uur in alleen maar sneeuw gelopen. En ondertussen was het pad maar aan t klimmen.

Maar na dit afzien ben je des te blijer als de hut in t zicht komt. Door de hoogte die ik gewonnen had, zitten inmiddels boven de 1000m (dat betekent in IJsland vergelijkbare condities als 3000m plus in Europa), is de lucht dichtgetrokken en het zicht maar beperkt.

Ik loop naar de hut toe en daar is een warm welkom door de huttenwaard. Ik was – hoe kan t ook anders – de laatste gast die nog moest arriveren.

De slaapcondities zijn super basic: een klein matrasje op de grond in een zaal met nog schat ik 40 anderen. Naast me ligt een Nederlandse die moet inschikken omdat er nog een matras tussen moet. Ik lig helemaal in de hoek tegen de trap aan. Dat betekent geen wekker zetten want wordt vanzelf wel wakker van wie het eerste opstaat. Wel heeft dat als voordeel dat ik veel haakjes heb om mn kleren aan te drogen.

Beneden eet ik aan de tafel van de groep die tegelijk met mij met een gids vertrokken was. Het is erg gezellig en ik raak aan de praat met Australiërs, een Fransman, een stel dat 30 jaar in Namibië heeft gewoond en zowaar een Nederlander. Maar dan een geïmporteerd uit Zuid-Afrika.

Het is erg gezellig en ik blijf nog even plakken tot de cake voor de groep komt. Voor deze groep geldt dat iedere dag eren is geregeld en de bagage ook nog eens voor ze van hut naar hut gevoerd wordt. Handig, maar ik vind de vrijheid waardoor ik vanochtend een mooie hike heb kunnen maken fijner.

Na het eten nog even op de slaapzaal socializen. Als ik terugkom van tanden poetsen gaat iedereen al op een oor.

Ik lees nog wat en rij de tekst van de blog offline (want hier geen bereik) en ga dan ook maar pitten.