Naar Arica – 31 maart 2018
Tussen San Pedro de Atacama en Arica, de plek waar we onze auto kunnen inleveren en op de bus stappen naar La Paz, is niet zoveel interessants te zien. En plaatsen om de overnachten zijn ook dun bezaaid.
Aanvankelijk hadden we het plan om te mikken op een plek halverwege, Huarango, maar veel meer dan lege woestijn is daar niet en het gebied trok ons niet echt, dus onderweg hebben we besloten om in een keer door te rijden naar Arica, een erg lange dag in de auto, maar beter 1 saaie dag dan 2.
Onderweg is niet heel veel te zien. We rijden door Calama, waar we ook de tank bijvullen. Calama is een kopermijn en een van de lelijkste plekken op aarde. Een groot gat, kale bergen en overal elektriciteitsmasten.
Na Calama volgt een eindeloos stuk weg met hier en daar een begraafplaats langs de weg, het enige wat over gebleven is van een dorpje dat lang geleden verlagen is. Hier en daar zien we ook nog de restanten van wat muren van dorpjes langs de weg en bordjes langs de weg waarop is aangegeven tot wanneer het bewoond is geweest. Zo rijden we langs verbazend veel dorpjes die niet meer bestaan, zeker wel een stuk of twintig.
Dit stuk weg is totaal verlaten en letterlijk doods. Net als het dorpje waar Che Guevara in the Motorcycle diaries over schreef.
We rijden verder en tot onze verrassing zien er petrogliefen langs de kant van de weg. Veel wordt er niet aan gedaan om ze te beschermen, maar aan de andere kant heeft niemand hier kennelijk zin om ze te beschadigen. Te ver rijden in niemandsland.
Onderweg komen we midden in Chili plotseling een douanepost tegen. Blijkt dat Iquique en Arica een tax free zone zijn en daarvoor moet je gecontroleerd worden.
We maken nog een kleine detour naar Garganta, een petroglief van 110 meter groot, de grootste tekening van een mens. Ook hier niet meer dan een bordje met daarop de berg niet beklimmen om dit monument te beschermen. Als we aankomen zien we mensen naar de petroglief lopen, het is dus de vraag hoe lang hij er nog in deze vorm zal zijn. De petroglief zou een belangrijke shamaan moeten voorstellen.
Daar zijn een flink aantal steenmannetjes en we besluiten er zelf ook een paar te maken. Lekker even de benen strekken.
Anika en Madouc slepen ook met voor hen veel te grote stenen en het lukt ze ook nog deze op te tillen. Kleine meisjes zijn sterker dan ze lijken.
Daarna gaan we weer verder voor een eindeloze rit door een kaal landschap.
De zons lijkt eindeloos lang onder te gaan, waarschijnlijk omdat we nog op zo’n 1500 meter hoogte zitten.
Na een uurtje rijden begint een pas met gelukkig niet te scherpe bochten. Onderweg zien we nog heel mooi een volle maan boven het landschap opkomen.
Afwisselend rijden we 1000 meter omlaag en omhoog. Eenmaal aangekomen in Arica is het nog even zoeken naar onze overnachting die we onderweg geregeld hadden, een – wat later blijkt – woning in een woonflat met zwembad en speeltuin. Erg ruim, we schatten rond de 100m2. Wel een krappe parkeergarage waar de auto met tent op het dak net onderdoor kan rijden.
Het is al laat als we aangekomen zijn. We relaxen nog wat, kijken voor het eerst sinds lange tijd wat TV en gaan daarna lekker slapen.
Chillen in Arica – 1 april 2018
Het is eerste Paasdag en dan zijn de meeste winkels wel dicht. Een grote supermarkt zou wel open zijn, maar we hebben niet acuut iets nodig. We relaxen de hele dag in en om het huis, terwijl we in delen alle spullen uit de auto halen om deze te herpakken voor de busrit naar Arica.
’s middags gaan we nog spelen in de speeltuin. De meiden gaan helemaal los. Als ik wat praat met locals die in de flat wonen en vraag of er nog winkels open zijn vandaag of morgen zie ik Anika als grote zus goed op Madouc letten en met Madouc spelen.
Later die middag, als Madouc haar middagslaapje doet, ga ik nog met Anika naar het zwembad. Anika heeft de grootste pret omdat er ook een kinderbadje is waar ze lekker doorheen kan rennen.
We gaan natuurlijk ook het diepe deel nog in, maar daar kan Anika niet zelf staan, dus moet papa tillen.
’s avonds gaan we ook nog even langs een strandje vlakbij. Op weg naar het strand komen we nog langs een spirituele markt met klankschalen, trommels en heel veel kralen.
Het strand zelf is link, golven die wisselend ineens heel ver het strand op komen, zowel van zee als zijwaarts. Het is er wel mooi en we rennen een weg voor de golven totdat het te donker wordt. Bij de volgende overnachting in Arica zitten we als het goed is aan een veiliger strandje.
We gaan terug naar het huisje, eten lekker wat. De meiden kijken wat TV, lezen een boekje en ik werk de blog bij tot het tijd is om te gaan slapen.
Strand – 2 april 2018
Tijdens ons ontbijt ’s ochtends begint de flat ineens zachtjes te wiegen. We zitten op de elfde verdieping en dan is een aardbeving best onprettig. Krijg je beetje het gevoel van in je buik alsof je meteen auto hard over een brug rijdt.
Aardbevingen zijn hier niet zeldzaam en gelukkig is alles aardbeving proof gebouwd. Toch ben je je ineens wel bewust van het feit dat je op de 11e zit.
Niet al te veel later hebben we alles weer in de auto geladen, voor de laatste keer, want morgen leveren we de auto in. De meiden mogen nog even los in de speeltuin en daarna is het boodschappen doen in een grote supermarkt en dan oop weg naar onze nieuwe overnachtingsplek. Deze is niet al te ver bij de ander vandaan. Hier geen zwembad, maar wel vlakbij een strand waar je wel kan zwemmen en het veilig is voor kinderen.
’s middags lekker naar het strand, wild scheppen en wegrennen voor golven. Flesje pina colada mee.
’s avonds lekker eten in het beste restaurant van Arica.
Het eten is echt goed en gaat richting Michelin ster. We genieten en gaan moe van de zon, Pina Colada en wijn terug naar huis, waar we kort na het voorlezen van de meiden zelf ook in slaap vallen.
Nog meer strand – 3 april 2018
Vandaag eigenlijk hetzelfde recept. ’s ochtends niet veel gedaan. ’s middags auto inleveren. Dat moet in een surf hostel waar iemand zo te zien bijklust voor de autoverhuurder Wicked. Ik moet vrij lang wachten omdat de afspraak niet goed geregistreerd staat. Heeft wel als voordeel dat de medewerker Kurt alles vrij snel goed vindt en we geen gedoe hebben met wat kleine averij die we onderweg hadden opgelopen.
Kilometerstand bij aanvang was rond de 27000 km, dus een behoorlijk stuk gereden. Zoveel gezien. We gaan de auto nog missen. Anika wilde nog echt afscheid nemen omdat hij het zo goed gedaan had.
Daarna doorlopen naar het postkantoor om een wijnkist vol souvenirs naar Nederland te sturen Het gevaarte is een kleine 6 kilo en het versturen is niet goedkoop. Helaas moet de complete inhoud van het kistje er uit en moet ik uitleggen wat er in zit. Ik kom niet weg met alleen souvenirs. Ook een formulier invullen voor de douane met daarop een verklaring met wat er zit. Fingers crossed dat het aankomt.
Vervolgens een lange weg terug lopen naar de overnachting. De voetpaden zijn hier wel bijzonder. Af en toe eindigen ze gewoon en sta je bij een snelweg wat raar te kijken. Maar oversteken en langs een spoortje verder gelopen tot vlakbij onze overnachting. Meiden opgepikt.
Weer lekker spelen op het stranden dit keer een andere speeltuin toe.
We gaan weer eten in hetzelfde restaurant, waar de ober, uiterst vriendelijk, er wel een bende van maakt. Voorgerechten en hoofdgerechten komen tegelijk, de meiden krijgen hun patatjes en water maar niet.
Het eten zelf is weer erg goed. Nette tent, want als we afrekenen staan onze hoofdgerechten niet op de rekening omdat het daarmee mis was gegaan.
We gaan terug naar de kamer, pakken de laatste dingen in en hangen de elektronica aan de laders. De Ipads gaan het morgen zwaar krijgen in een erg lange busrit. Als alles volgens planning gaat is het 9 uur (!).
Geef een reactie