Iguacu – Argentijnse zijde

Om de drukte enigszins voor te zijn gaan we vandaag een poging doen om vroeg bij Iguacu te zijn. Natuurlijk werken de meiden niet erg mee. Gelukkig werken de taxi’s hier met vaste prijzen per rit en maakt het wachten voor of na kennelijk niet uit.

Voor het zover is gaan we voor het eerst het ontbijt uitproberen. Dat is bij Jacy erg uitgebreid en goed. Croissants, brood, fruit, fruitsalade, koekjes, cake met caramel (dulche leche, daar zijn ze hier echt dol op), alles is er wel. Anika heeft de laatste dagen niet zo goed gegeten, vooral omdat het anders was dan thuis. Maar nu weer alle bagage mee hebben kunnen we de pot appelstroop die we speciaal voor Anika meegenomen hebben tevoorschijn toveren. Dat heeft succes, ze eet gelijk 4 boterhammen.

Na de nodige koppen koffie stappen we in de taxi en een half uurtje later zijn we bij Iguacu. Gaandeweg de rit oefen ik wat Spaans met taxi chauffeur die geen woord engels spreekt. Ik kom er onder andere achter dat hij het jonge broertje van de eigenaar van hotel is (die overigens uitstekend engels spreekt) en hij ook nog een oudere zus heeft.

Bij het park aangekomen spreken we af te appen als we klaar zijn om opgehaald te worden. Dat moeten we dan wel ca 30 minuten van te voren doen want dat is de aanrijtijd.

Het park in lopen we eerst een stukje omhoog naar een station voor een treintje, Sendero Verde. Het is een bijzonder goed onderhouden en vrij breed pad door een stuk jungle. Niet heel spannend.

Daarna stappen we op een treintje naar Garganta del Diablo (Keel van de Duivel), helemaal op de top van Iguacu.

Anika maakt ondertussen lekker wat foto’s van de omgeving, te trein en ons en is helemaal in haar element. En, dat moeten we toegeven, het zijn geen onverdienstelijke foto’s.

Het is overigens ontzettend warm, rond de 35 graden ofzo, en heel klam. Hoewel het treintje niet meer dan 5 -10 km/h rijdt, genereert dit nog wel enige wind en daarmee aangename verkoeling. Eenmaal uit de trein moeten we er toch echt aan gaan geloven, de hitte in. Over loopbruggen over het snel stromende water (morgen zullen we zien dat deze loopbruggen best dicht op de rand van de waterval zitten, maar dat zie je van bovenaf niet) lopen we verder en verder naar de Garganta.

Het is een heel eind om af te leggen, ongeveer een tot anderhalve kilometer schatten. Bizar om te beseffen dat al dit water, in totaal drie kilometer lang, straks als een grote waterval naar beneden zal storten. In de verte zien we wel wat van de spray van de waterval.

Als we dichtbij zijn wordt het druk. Mensen die behoorlijk nat zijn lopen ons tegemoet. Vlakbij de waterval is het een groot stuivend water festijn, wat wel jammer is, want het belemmert wel voor een groot deel het zicht. Misschien komt het ook nog door de wind of is het normaal. We proberen zo goed als het gaat met de drukte en de nattigheid wat van de omgeving te zien.

 

Anika is al vrij snel zat dat de nat wordt, maar als ze de waterdichte fotocamera in haar handjes krijgt om zelf ook wat foto’s te maken trekt ze weer bij.

Dat geldt niet voor Madouc die zich al vrij snel helemaal begraaft in de draagdoek en vervolgens kort daarna, in het donkere plekje dat ze voor zichzelf gecreëerd heeft, in slaap valt.

We bekijken de Garganta del Diablo rustig van alle kanten en worden goed nat. We gaan ook nog op een gezamenlijke groepsfoto op een plek die is afgeschermd. Helaas krijgen we hiervan geen digitaal exemplaar, alleen een afdruk (waar wij weer een foto van gemaakt hebben).

Op weg terug drogen we op bij een soort tussenstation in de rivier / klein boven Iguacu. Daar is ook een soort van possum, een Coati, die we dan nog schattig vinden. Het beestje kruipt onder de roosters door en schranst van alle etenswaar die door de roosters naar beneden is gevallen.

Ook gaat er een vlinder op de hand van Anika zitten die daardoor zeer in haar nopjes is en daar liefdevol naar zit te staren (in haar vlinderjurk).

Als de vlinder uiteindelijk wegvliegt laat ze zelfs nog een stukje van haar koekje achter, voor de vlinder.

Daarna gaan we weer terug met het treintje naar beneden. Daar eten we een ijsje en proberen we tegelijkertijd de Coati’s weg te slaan van de tas en de ijsjes. Overal staan borden dat je de beesten niet moet voeren, maar we zien hordes mensen dat toch doen. We zien ook letterlijk tassen open gerukt worden en een Coati springt handig in het eten dat iemand op tafel had laten staan. Doet ons denken aan de strooptocht van de bavianen bij Waterberg waar we destijds zelf slachtoffer waren van ontbijtroof.

Daarna beginnen we aan Sendero Bacho, een pad met uitzicht op Iguacu van een laag viewpoint. Dat lijkt ons het mooiste, want dan zie je het meeste van de waterval. Helaas is het niet mogelijk om naar Isla San Martin te gaan omdat een deel van het pad is weggeslagen door de storm de avond ervoor (landslide). Dat is jammer, want van deze rots kan je vrij centraal omgeven door de watervallen staan met wat meer afstand en daarmee een goed uitzicht. Ook een ander deel van de trail is weggeslagen en daardoor niet toegankelijk, maar de rest van het pad blijft zonder meer de moeite waard.

We komen eerst nog langs wat andere kleinere watervallen en hebben ook mooi uitzicht op de canyon die in het verlengde van Iguacu ligt.

Ook zien we nog wat wildlife, zoals een bosmarmot (denken we), hagedis, leguaan en een vlinder (foto van vlinder is door Anika gemaakt).

En een foto van de fotografe aan het werk:

Na een tijdje lopen hebben we ons eerste uitzicht op Iguacu als geheel, zonder dat het gezicht belemmerd wordt door waterdamp. Het is geweldig. We blijven een tijdje staan kijken en het is betrekkelijk rustig.

Het pad daarna heeft geregeld mooie doorkijkjes op Iguacu.

We maken bijzonder veel foto’s en genieten van volle teugen. De meisjes hebben veel bekijks van de Argentijnen die hier ook naar Iguacu zijn gekomen.

Iedereen is bijzonder vriendelijk en het is geen enkele moeite om mensen een foto van ons te laten nemen. De bereidheid is er, althans bij de locals, want Anika en Madouc werken doorgaans totaal niet mee als het op foto’s aankomt.

Madouc maakt het ’t meest bont en gaat op een gegeven moment ergens op de grond zitten en als we weg lopen en “Dag Madouc” roepen tot ze ons niet meer kan zien, blijft ze gewoon zitten. Daar krijgen we nog wat mee te stellen.

Een bijzonder mooi doorkijkje is er verderop, met ook een mooi stuk jungle op de voorgrond.

Aan het einde van het pad nog een mogelijkheid om heel dicht bij de waterval te komen.

Na deze trail zijn de meiden wel op en gaan we weer terug naar het begin. Het is bloedheet en we stoppen even bij een winkeltje om een pakje appelsap te kopen.Want Madouc had even terug, bij een andere waterval, een ander kindje daarmee gezien en sindsdien is het non stop. “Appelsap. Appelsap”.

Voor ons zelf halen we ook nog wat water. Voordat we goed en wel de appelsap op hebben kunnen drinken breekt de hemel open en een enorme stortbui overvalt ons. Gelukkig staan we (nog net) droog onder een afdakje. Ook hier moeten we weer de Coati’s van ons afslaan.

We wachten best een poosje en als de hoosbui is geminderd tot een lichte bui zetten we de pas er in terug naar het begin. Dit keer lopen we niet de Sendero verde (groene pad) terug, maar nemen we lui het treintje waar we ook nog een tijd voor in de rij moeten staan. De kleintjes zijn helemaal op van het lopen en alle indrukken.

Als we eenmaal in het treintje terug zitten appen we de taxi en die geeft aan er over 20 minuten te zijn. Dat worden er uiteindelijk 40, maar om een begrijpelijke reden.

Het is maar goed dat we niet te lang bij de winkels gedraald hebben want terwijl we – droog – bij de ingang staan te wachten breekt de hemel weer open en regent het keihard, zoals dat alleen in de tropen kan. Ook zijn er heftige windvlagen waardoor we zelfs onder het afdak, meer dan 10 meter van de rand vandaan, toch nat worden. En zo plotseling als de bui kwam, zo plotseling is het ook weer ineens droog.

Niet lang daarna verschijnt onze taxi. Door de storm was een grote file ontstaan. Op de weg terug zien we waarom. Overal afgevallen takken tot halve bomen op de weg. De storm heeft harder geraasd dan we dachten. Op de weg terug zien we ook telefoon/elektriciteitsmasten die scheef gewaaid zijn.

Met enige vertraging komen we aan bij het hotel, waar de stroom als gevolg van de storm is uitgevallen. Niet veel later is er evenwel weer stroom. We hebben geen zin meer om nog ergens naar toe te gaan en besluiten het restaurant van het hotel te proberen. Dat blijkt een uitstekende keuze.

Niet alleen vanwege de heerlijke mojito die er in dit klimaat en na zo’n geweldige dag wel in gaat.

Maar ook vanwege het eten. Het is een sublieme steak. Anika krijgt pasta en eet haar buikje helemaal rond en Madouc neemt frietjes en wat van Anika’s pasta onder handen.

Met nog een mooie zonsondergang toe is de dag helemaal compleet.

Benieuwd naar de Braziliaanse zijde morgen. (volgt nog).

---

Iguacu – Braziliaanse zijde

Vandaag naar Iguacu, Braziliaanse kant. We hadden ook nog even overwogen door te gaan naar een andere waterval in Paraguay en een grote markt in een stad die in zijn geheel een tax free zone lijkt te zijn (Ciudad del Este), maar Paraguay voegt weinig toe en is veel gedoe en het maakt de dag voor de meisjes te lang, terwijl Ciudad del Este wordt omschreven als smerig en onveilig, dus niet de moeite van het gedoe waard.

Met alleen Brazilië op het programma kunnen we ook wat later vertrekken. Dan kunnen Anika en Madouc nog lekker lang spelen. Het gevolg van deze rustige aanpak is dat Anika en Madouc niet vooruit te branden zijn en we per saldo niet om 9:30 maar om 10:00 vertrekken. Gelukkig is onze taxi chauffeur, de broer van, relaxed en vindt het geen probleem. Hij is zelfs niet te beroerd om even te wachten tot wij snel wat boodschappen gedaan hebben voor onderweg (drinken, koekjes en dat soort zaken).

Puerto Iguacu ligt vlakbij de grens en in een mum van tijd zijn we bij een grenspost.  Argentinië uit. Daar moet de chauffeur wat formulieren invullen en gaat verder alles vlot. Op dit tijdstip staat er geen rij Brazilië in en zijn we binnen 10 minuten de grens over.

Kennelijk is dit een populair tijdstip om Argentinië in te willen, want er staat daar wel een file van een paar kilometer voor de grenspost. Dat is geen pretje want dan sta je daar wel meer dan een uur. We hopen dat als wij terug gaan er geen file is.

Ook in Brazilië is het een kort stukje. Al met al kost het alleen door de grensovergang wat meer tijd, want qua afstand is het korter. We spreken met de chauffeur af dat hij ons 15:00 Argentijnse tijd oppikt (is in Brazilië een uur later) en gaan dan het park in.

Kaartjes zijn zo geregeld. Het lijkt in Brazilië allemaal net iets vlotter te lopen en beter geregeld te zijn, maar kan ook aan het tijdstip liggen. De tickets zijn zo betaald en daarna stappen we in een dubbeldekker bus met bovenin wel een dak maar geen ramen (lekker windje dus) die ons naar het park zelf brengt. Dit vinden Anika en Madouc natuurlijk wel mooi. Busje rijden blijft leuk.

Alle lange wandelingen en tochten tot in de waterval laten we passeren (dat gaat niet met de kleintjes en daar mogen ze ook niet in) en uiteindelijk komen we aan bij een groot koloniaal gebouw waar de tocht langs de watervallen begint.

Direct worden we getrakteerd op een geweldig panoramisch uitzicht. Dat blijft de hele tocht het geval. Dat is ook het grootste verschil tussen de Argentijnse en Braziliaanse zijde. De Argentijnse zijde is wat meer natuur en dichterbij de watervallen (al is het laatste stuk in Brazilië ook super close).

Onze prive paparazzi gaat ook lekker haar gang met het maken van foto’s en zo hebben we ook een leuke foto van onszelf, zonder Anika.

We vragen een stelletje vlakbij ook nog even om een foto van ons vieren te maken.

We lopen het pad af en blijven maar mooie uitzichten zien. Vanaf deze zijde zie je pas goed hoe immens groot Iguacu eigenlijk is.

En hoe super is het om trappen te leren lopen bij Iguacu? Madouc leert het steeds beter, vaak nog wel met een handje voor de zekerheid, maar het is niet eens echt nodig. Anika heeft trappen lopen (vooral vooruit trap af is lastig) toen ze bijna twee jaar was in Cuba, en nu doet Madouc dat in Uruguay en Argentinië.

Een mooiere achtergrond voor een foto waar je trappen leert lopen kan je je toch moeilijk voorstellen.

We genieten met volle teugen. Wel is het ontzettend warm (achteraf horen we 40 graden) en we drinken allemaal veel.  Het is maar goed dat we wat water ingeslagen hebben. Ook hier zijn vervelende Coati’s die als je even niet oplet zo je tas leeghalen of open klauwen, dus het blijft wel opletten.

We besluiten om toch uitvoering te geven aan ons voornemen om een vlog bij te houden. Dat hadden we voor een deel van de reis in Botswana ook gedaan en dat is voor ons zelf erg leuk om weer terug te zien.

Deel 1 van de vlog hieronder.

Op de blog is in het menu ook een item vlog toegevoegd waar ik ze ook zal plaatsen. We gaan niet iedere dag iets doen denk ik, maar gewoon, wanneer er een leuk moment om iets te melden is.

Onze kleine wereldreiziger gaat ook zelf even op onderzoek uit. Ze is een blonde engel  en trekt bij de locals bijna net zoveel aandacht als de waterval. Anika heeft ook een kort liedje bedacht, althans flarden van teksten, voor onze vakantie. Het ging een beetje als volgt: “Wij zijn op pad, rond reizen, verkennen de wereld, wereldreizigers…”  Erg lief en leuk dat ze het zo naar haar zin heeft.

Het is een continue stroom van eye candy en adembenemende vergezichten. De hele tocht. De Braziliaanse zijde is dan wel korter en kleiner dan de Argentijnse zijde, ze is minstens zo mooi. In retrospectief, als je maar een dag de tijd hebt, kan je beter de Braziliaanse zijde pakken. Daar lijkt het qua mensen ook een stuk rustiger.

We vragen ook nog om een groepsfoto bij een subliem uitkijkpunt waar een kleine file is gevormd van alle mensen die daar ook een foto willen. Voordeel is dat iedereen netjes wacht tot de foto van de ander genomen is en je dus niet met anderen op de foto staat. Bovendien is degene voor of na je altijd bereid om even een foto van jou te nemen als je ze zelf dezelfde wederdienst bewijst.

Het blijft indrukwekkend. Aan het einde van de route kan je tot vlakbij de waterval komen, zo dichtbij dat je het gevoel hebt dat je er in staat.

Er gaat ook een plateau tot het midden van de kom, waardoor je omringd wordt door watervallen.

Hier splitsen we, want als mensen poncho’s gaan verkopen om daar naartoe te gaan dan weet je hoe laat het is. De meisjes vinden nat worden niet leuk. Bovendien is Madouc net in slaap gevallen. Terwijl Maaike de glazen lift omhoog neemt ga ik het plateau op.

Ik wordt zeiknat van vooral de spray op weg naar het plateau, op het plateau zelf valt het nog mee. Maar dat geeft niets, want met deze hitte is het allemaal toch zo droog.

360 graden opname (met de muis kan je zelf het beeld draaien).

Ik heb ook de nodige filmpjes vanuit het midden gemaakt, maar het is even kijken of dat met het huidige internet te uploaden is.

Daarna wisselen we af zodat Maaike ook nog in het centrum kan kijken. Madouc is weer wakker omdat Maaike werd belaagd door Coati’s en het niet mogelijk was deze weg te jagen zonder Madouc wakker te maken. Vervelende beesten.  Terwijl Maaike het centrum aan het bekijken is zoek ik de schaduw op met de meiden en voer ze een broodje eten terwijl ik de Coati’s van me af sla en een gesprek voor met de locals (multitasken).

Als Maaike terug is eten we eerst nog een ijsje voor we de bus naar het begin pakken.

We laten de mogelijkheid om naar een vogelpark vlakbij te gaan passeren en gaan met de taxi gelijk terug naar het hotel. Daar zoeken we verkoeling in het zwembad.

Dat is heerlijk  koel. Madouc is ontzettend ondeugend en gevaarlijk bezig, wild spattend en telkens bijna in het water vallend.

En stiekem naar water happend terwijl ze weet dat het niet mag.

En na het zwemmen test Madouc nog even alleen haar trap skills.