Na een nacht heerlijk slapen en een goed ontbijt op stap naar de naast Cochrane gelegen reserva Tamango.

Daar hadden we de gedachte een boottochtje te maken en een klein stukje te lopen, maar er teveel wind voor een boottochtje, dus houden we het bij een korte wandeling.

Madouc is bijzonder eigenwijs en als ze een stukje getild moet worden spartelt ze tegen en gaat daarna op het pad zitten. Als we uit het zicht lopen blijft ze stoïcijns zitten, minutenlang. Als we haar daarna roepen komt ze wel alsnog zelf aanlopen. Wat een apart kind.

Als het pad later echt flink gaat dalen en klimmen moet Madouc toch echt op de rug. Dit keer proberen we het eens om haar bij mij op de rug te binden om te zien hoe dat gaat. Gaat best goed en na kort protest van Madouc dat ze niet bij mama zit schikt ze ook in.

Een tijdje later valt ze in slaap.

Het is vrij warm en als Anika ook gaat protesteren draaien we om. Het landschap is toch veel van hetzelfde en we hebben een goede indruk gekregen.

Op de terugweg moet Anika ook nog een stuk getild. Hetzelfde als Madouc.

Anika gaat nog dapper alleen op een vlonder staan als we verder terug lopen naar de auto. Op het laatste stukje van de route lopen we zowaar tegen een huemul aan die vlakbij passeert. Het beest is zo weer in de struiken verdwenen. Dat is de tweede deze vakantie. Toch wel bijzonder als je beseft dat er nog maar 2000 van deze beesten leven.

Op de weg uit het park rijden we nog door Cochrane om een broodje te scoren, maar helaas, geen succes. Het is hier zondag en dan is bijna niets open. En de enige mini markets die wel open zijn hebben geen brood.

Dan doen we het maar met het gisteren in Tortel gekochte huisgemaakte brood.

We rijden verder naar Confluenza Cascade Rio Baker, een punt waar Rio Baker en Rio Nef bij elkaar komen. Het is wel een kilometer lopen van de parkeerplaats, maar dan heb je ook wel wat. De ene rivier is grijs van kleur en de ander helder blauw. Dat levert een bijzonder gezicht op.

De waterval van Rio Baker, de snelst stromende rivier van Chili, is ook niet onaardig om te zien en ik snap wel waarom er veel op deze rivier geraft wordt.

We maken de nodige foto’s.

Anika wil op een tak in een boom zitten.

Een kort vlogverslagje.

En als papa op een rotspuntje gaat staan, wil Anika natuurlijk mee. Dat mag, met de nodige restricties om het veilig te houden.

Op de terugweg doen we een spelletje wie het eerste bij de auto is. Het is duidelijk wie gewonnen heeft.

Eenmaal terug rijden we verder naar Puerto Rio Tranquilo, waar de marmergrotten in de buurt zijn. De weg is vrij slecht, maar de omgeving is mooi.

Eenmaal in Puerto Rio Tranquilo is het zoeken naar een plek voor een overnachting. De camping waar we nog aan gedacht hadden kan geen auto’s kwijt. Daarnaast kamperen we vanavond liever niet vanwege de harde wind.

We zoeken verder en hebben uiteindelijk de laatste kleine driepersoonskamer in een soort hostel. We waren net op tijd, want na ons stapte ook iemand binnen voor dezelfde kamer, maar nu is het ‘completo’.

Puerto Rio Tranquilo staat er volgens de boekjes die we hebben om bekend dat het een gebrek aan overnachtingsruimte heeft en dat blijkt wel. Diezelfde dag komen nog de nodige andere mensen langs, op zoek naar overnachtingsruimte.

Zelf doen we niet zoveel meer. We relaxen, kijken even wat dingen na voor de volgende dag, koken pasta in de keuken van het huis, drinken een wijntje, babbelen wat met een Chileense advocaat en zijn vrouw die hier toevallig ook verblijven en gaan dan slapen.

---

Marble Caves – 19 februari 2018

In onze kleine kamer in Puerto Tranquilo krijgt de wifi zowaar even verbinding. We maken hiervan gebruik om de blog bij te werken en checken daarna uit. Ontbijt hebben we niet, want de broodjes waren op en gisteren was zondag en konden we ze niet kopen, maar vandaag wel. We kopen ook wat andere zaken en gaan dan op weg. Een stukje de weg terug, naar Bahia Murta, want daar zouden we een boottocht naar de Marble Caves kunnen regelen. Dat kan ook wel in Puerto Tranquilo, maar de boten hier vertrekken ook van Puerto Tranquilo en dat is een stuk verder varen naar de caves.

De weg naar ’t vertrekpunt is bizar steil. Gelukkig doen de remmen het goed, maar we zien nu al dat het een uitdaging wordt om weer naar boven te komen. Geregeld is het zo steil dat ik de weg niet meer kan zien omdat deze onder de auto is verdwenen en moet ik gokken wanneer opzij te sturen voor de bocht.

We rijden voorzichtig verder en komen zonder deuken bij de parkeerplaats beneden aan. We regelen vrij snel tickets, maar moeten nog wel een ruim half uur wachten voor we met een boot mee kunnen. Dat geeft niet, want er is een strandje voor de meisjes om aan te spelen en het is mooi weer.

 

 

Als de boot komt is het snel reddingsvesten aan, instappen en vertrekken. Goede keuze, want in een mum van tijd zijn we bij de caves. Scheelt een half uur extra in een boot heen en weer een half uur terug met veel wind.

De grotten zijn bijzonder en erg laag. Met het kleine bootje kan je er net aan in.

We krijgen een hele toelichting in het Spaans waarvan we flarden begrijpen. De kleinste grot heet de herberg, de ander heet la familia, omdat je daar met de hele familie in kan, verder zijn er formaties die op dieren zouden moeten lijken. We kijken vooral naar al het moois. Een bijzondere ervaring.

Anika geniet ook volop en zelfs Madouc kan het wel waarderen.

 

Na een stukje varen kruip ik in de punt om een foto te maken en Anika wil er gelijk bij en daarna komen we de punt niet uit. Op zich niet verkeerd, want mooie plek om foto’s te nemen.

Dat doen we, en ook filmpjes.

We eindigen met la cathedral, een rots die wat hoger is en waar we helemaal doorheen kunnen varen. Het water is heel helder en je kan goed het marmer van de rotsen zien. Een mooie combi.

We cirkelen nog wat rondjes rond deze rots voor wat foto momenten en daarna gaan we weet terug naar het startpunt.

Een leuke ervaring.

Link naar een impressie van de dag.

Daarna gaan we verder in de auto naar het noorden. We maken nog een pitstop in Puerto Tranquilo voor wat versnaperingen voor onderweg en gaan dan door naar Villa Cerro Castillo. Een interessante weg. Het begint wat te regenen, maar dat is niet erg, want we zitten in de auto. De weg is bizar slecht. Grote delen zijn echt een wasbord waar we zelfs met onze 4wd best veel last van hebben.

Ook zijn er geregeld wegwerkzaamheden waar we moeten wachten.

Als we vlak bij Villa Cerro Castillo zijn stuiten we weer op wegwerkzaamheden waar we te horen krijgen dat het nog 20 minuten gaat duren voor we weer verder kunnen. Dit soort zaken zijn echt typisch voor Argentinie en Chili en kennen wij totaal niet. We kunnen er niets aan doen dus zitten we onze tijd maar uit.

Eenmaal in Villa Cerro Castillo begint de uitdaging om een overnachting te zoeken. Het is duidelijk hoogseizoen, want het nodige zit vol. Maar er is ook nog genoeg vrij voor ons om een keuze te maken. Uiteindelijk kiezen we voor een cabana met mooi uitzicht, zodat de meisjes lekker even binnen kunnen spelen en hun ding doen. We blijven hier 2 dagen, mooi moment om even tot rust te komen.

De keuze voor de cabana blijkt verstandig, want ’s avonds gaat het erg hard waaien en zijn we blij dat we niet in onze tent liggen. We eten lekker in een restaurant wat verderop, gaat terug naar de cabana waar we nog wat drinken en dan gaan we lekker slapen.

---

Cerro Castillo – 20 februari 2018

Vandaag was een luie dag. De hele ochtend doen we niet veel anders dan lekker wat lezen, spelletjes doen en gewoon tot rust komen. Op een gegeven moment krijg ik de kriebels en pak de auto om een tochtje te gaan maken in Cerro Castillo vlakbij. Het is nu of nooit, want morgen is het ’s ochtends bewolkt en gaat het regenen.

De tocht die ik nog kan doen is naar een uitzichtpunt en een waterval. Ik was van plan eerst naar het uitzichtpunt te lopen en daarna de waterval, maar als ik op maps.me kijk zie ik dat het slimmer is om eerst naar de waterval te gaan, want dan kan ik daarna mogelijk een loop lopen in het verlengde van de weg naar het uitzichtpunt.

Na 15 minuten sta ik al bij de waterval die op zich leuk is, maar niet heel bijzonder.

Daarna de tocht naar het uitzichtpunt. De weg begint behoorlijk te klimmen, maar uiteindelijk kom ik bij de mirador, die mooi is, maar ook niet heel erg bijzonder. Ik loop een stuk verder tot ik op een gegeven moment ontdek dat ik op een tocht naar boven zit.

Ik draai om en probeer de afslag naar de loop te vinden die wel op mijn kaart staat. Ik zie iets dat op een afslag lijkt daar waar hij volgens maps.me zou moeten zijn, maar er staat geen bordje. Ik volg het pad dat kort daarna verdwijnt op een brede wei. Ik loop in het verlengde van de route die ik volgens maps.me zou moeten lopen.

Het lijkt er op dat dit pad er vroeger was, maar niet meer actueel is en niet meer wordt bijgehouden.

Ik gok er op dat ik ‘m nog kan aflopen en loop verder. Af en toe zie ik weer een duidelijk pad dat daarna weer verdwijnt. Maar maps.me is vrij accuraat en geregeld weet ik het pad weer op te pikken.

Hier is het uitzicht een stuk beter. Ook springen er geregeld konijntjes voor mij weg. Ik zie verder geen andere mensen en geniet van de tocht en het uitzicht. Zowaar heb ik ook nog even GSM-bereik en haal de mail op.

Na een natuurlijk mooi uitzichtpunt waar ik de rivier, het dorpje Cerro Castillo en de toppen van Cerro Castillo zelf kan zien gaat de route vrij steil weer naar beneden. Ergens raak ik het pad kwijt of houdt het op. Ik loop een stukje verkeerd, maar met maps.me kan ik weer wat palen vinden die de oude markering van het pad moeten zijn geweest en daarna gaat het vrij vlot weer de goede richting op.

 

Hier en daar is het pad wel erg uitdagend en moet ik een modderig deel overbruggen door over boomstronken en stenen te hoppen, maar het is allemaal prima te doen.

Na nog een fors stuk door het bos kom ik uiteindelijk op het oorspronkelijke pad uit.

3 uur nadat ik begonnen ben sta ik weer bij de ingang en ga ik met een goed gevoel weer naar de cabana terug.

Daar zijn de meisjes nog steeds heerlijk aan het spelen. Ik pak een biertje uit de koelkast en geniet na.

Op weg naar het restaurant gaan we eerst nog langs een speeltuin waar Madouc en Anika heerlijk kunnen uitrazen. Anika speelt lekker met Chileense meisjes, taal is daar geen barriere en ik babbel wat met de moeder van de meisjes. Spaans gaat me steeds beter af, al is het vaak nog wel behelpen en denken veel mensen om wat voor reden dan ook dat ik Braziliaans ben. Kennelijk spreek ik net zo goed Spaans als een Braziliaan die Portugees spreekt. Weet niet of dat een compliment is of niet.

 

’s avonds zijn we van plan nog lekker wat te eten in een restaurantje vlakbij, maar deze blijken niets (meer) te hebben wat de kinderen lusten, dus maken we zelf rijst met mais en een soort goulash saus.

’s avonds moet het restantje van de fles wijn die we nog hadden er aan geloven en gaan we daarna lekker
slapen. Het was een mooie relaxt dagje.