Machu Picchu, Montana en Inka Bridge – 23 april 2018

Bijtijds opgestaan en in de rij voor de bus naar boven aangesloten. Gelukkig is de rij niet al te lang, het is geen hoogseizoen, en kunnen we vrij snel met de bus omhoog. Een ritje van een klein half uur.

Als we een klein stukje rijden in de bus begint het te regenen. Niet heel hard gelukkig, maar toch vervelend.

Eenmaal boven aangekomen kiezen we een gids uit en gaan op pad. We kiezen voor een prive gids zodat we op ons eigen tempo door Machu Picchu kunnen lopen.

Aanvankelijk balen we van de regen en de laaghangende bewolking, want daardoor kunnen we de ruïnes niet zo goed zien. En het ziet er natuurlijk anders uit dan de plaatjes die we allemaal kennen.

Om 8:00 stopt de regen en we duimen dat het op gaat klaren.

Dat gebeurd rond een uur of 9:00, waardoor we een heel ander Machu Picchu te zien krijgen. Achteraf bezien juist heel mooi dat we met bewolking begonnen zijn, want nu hebben we ook kunnen zien hoe Machu Picchu er met bewolking uit ziet. Een stad in de wolken.

De gids is lekker op dreef en vertelt ons van alles over de ruïnes die we zien, de betekenis die ze hadden, de inca cultuur, hoe dat opgebouwd was. Maar ook over het drogeren van kinderen en dan levend begraven in de sneeuw als offer voor de berg.

Ontzettend veel informatie waarbij de informatie van onze gids in Bolivia bij Isla del Sol goed van pas komt, want daarop kunnen we verder borduren. De gids vindt het ook interessant.

We beklimmen nog een tempel met de bekende sundial, waarmee de inca’s de seizoenen konden meten. Lang stilstaan is er daar niet bij, want sinds een toerist een professionele camera er op heeft laten vallen waardoor een brokje is afgebroken is dit meer afgeschermd.

Dat geldt ook voor de sun temple, daar mag je niet meer in sinds toeristen daarin hebben geslapen en anderen het als toilet gebruikt hebben. Onze gids verwacht dat de overheid meer en meer zal afsluiten en je op termijn niet meer door de ruïnes zelf mag lopen, maar deze alleen mag bekijken vanaf de guard house.

Zal zo’n vaart niet lopen denken wij, maar dat er steeds minder toegankelijk wordt gemaakt om de ruïnes te conserveren is onvermijdelijk. 5000 bezoekers per dag is ook heel veel. Zeker in het begin was het ook erg druk.

De gids legt ook uit dat de inca’s gebruik maakten van schaduw in hun bouwwerken, bijvoorbeeld om met de schaduw een inca kruis af te maken.

Ook zien we rotsblokken die gehakt zijn in de vorm van de bergen in de verte om deze te vereren.

Als onze rondleiding erop zit is het helemaal opgeklaard. Tot onze blijde verrassing is voor de toch naar montana, inca bridge en de guard house geen gids verplicht en kunnen we dat zelf op ons eigen gemak doen.

We gaan eerst naar de guard house voor het klassieke beeld van Machu Picchu.

Daarna snel door naar montana (de grote berg bij Machu Picchu, niet de berg vlak achter Machu Picchu die je op de foto’s ziet), waar we voor 10:00 uur moeten beginnen.

We redden het net en puffen even uit voor we aan de tocht beginnen. Na een tijdje lopen blijkt de tocht teveel voor Anika die steeds meer gaat piepen dat ze het niet trekt. Ook Madouc is inmiddels in slaap gevallen.

We splitsen op, waarbij Maaike met de kinderen terug Machu Picchu in gaat en ik snel nog de top van montana probeer te bereiken. Die gaat om 12:00 uur namelijk dicht en dan moet iedereen, vanwege de wind, weer naar beneden.

De klim naar montana is erg steil. 700 meter klimmen met alleen maar hoge traptreden. Maar het uitzicht onderweg is wel super en dat motiveert.

Ik zet er flink de pas in en  kom uiteindelijk nog ruim voor 12:00 uur aan. Onderweg interessante paden, soms vlak langs de afgrond steil omhoog (dat is vooral op de terugweg vervelend).

 

Boven mooi uitzicht, al kost het wel wat moeite om een goed plekje te bemachtigen. Ik ben niet de enige.

Daarna terug naar beneden. Op weg naar beneden nog een korte detour langs de inca bridge: twee planken over een afgrond. Een slimme manier van de inca’s om het pad af te kunnen sluiten.

Vooral het pad naar de inca bridge toe is indrukwekkend, smal en langs een afgrond.

Daarna terug naar beneden waar we met z’n allen naar het hotel terug gaan, waar ze heel schattig alle knuffels van de meiden naast elkaar gezet hebben.

’s avonds eten we lekker in een goed restaurant en gaan dan heerlijk slapen. Was een lange dag vol indrukken.

---

Huayna Picchu – 24 april 2018

Omdat het pad van Huayna Picchu (de berg achter Machu Picchu) zo steil en langs de afgrond is, mag je daar onder de 12 of 14 jaar niet op. Daarom ga ik ’s ochtends die berg alleen beklimmen terwijl de meiden lekker uitslapen.

Bij vertrek een enorme rij voor de bus. Ik moet 8:00 uiterlijk beginnen aan de klim. Dat wordt krap.

Het regent weer en ik koop een paraplu. Ik hoop dat de regen snel op zal houden, net als gisteren.

Eenmaal bij Machu Picchu aangekomen loop ik snel door de ruïnes naar het beginpunt van de klim. Al vrij direct gaat het vrij rap omhoog en naar beneden. En het blijft regenen.

Ik baan mij een weg naar boven over hoge treden van soms maar een paar centimeter (4 vingers) breed. Dit wordt geen fijne weg terug naar beneden. Gelukkig zijn hier en daar kabels of touwen voor wat extra houvast, maar deze verdwijnen ook geregeld.

De regen wordt langzaam wat minder en stopt uiteindelijk, maar het wolkendek blijft dik. Helaas geen uitzicht vanaf Huayna Picchu op Machu Picchu. Als ik de ruïnes bovenop Huayna Picchu bereik  (die ik gisteren al vanaf Machu Picchu gezien had) lijkt het alsof de gebouwen in de wolken gebouwd zijn. Ook bijzonder om te zien.

Knap staaltje bouwkunst om hier zo hoog op de berg deze gebouwen neer te zetten. Hier gaan de trappen nog steiler dan eerder omhoog met weer van die smalle treetjes. Een meisje voor mij valt 3x bijna en ik besluit maar wat meer afstand te houden.

Bovenop de top wacht ik met anderen tot het gaat opklaren. Dat gebeurd helaas niet. En als het weer gaat regenen is het duidelijk dat het vandaag niet meer gaat gebeuren dat de wolken wegtrekken, althans niet op tijd genoeg.

Ik ga weer naar beneden, op zoek naar het begin van de trail naar de Temple of the Moon. Onderweg moet ik door de Temple of the Sun heen, een kleine ruimte in een rots biedt toegang en op handen en het laatste stukje moet ik zelfs even een stukje kruipen, zo nauw is het.

Van de buitenzijde is de ingang bijna niet te herkennen.

Als ik weer uitkom op de weg naar beneden kijk ik nog eens goed op de kaart en kom er achter dat de afslag naar de Temple of the Moon net voor de top is. Dus opnieuw de smalle trappen op en dan de juist afslag en alsnog naar beneden.

Dit pad gaat ook vrij steil naar beneden, maar gelukkig iets minder heftig. Wel gaat dit pad veel verder door naar beneden, waardoor ik lager dan Machu Picchu zelf uitkom.

Onderweg kom ik een aziatisch stel tegen met een gids die er van baalt dat ondanks zijn praatje dat het ver lopen was e.d. toch deze kant op wilden. Ze schieten ook niet erg op en met gemak haal ik ze in.

Onderweg ook nog interessante houten ladders die glad waren van de regen, net als sommige stukken pad. Voorzichtig lopen dus.

Uiteindelijk bereik ik de Temple of the Moon, een grot met daarin een tempel. Daar ontmoet ik een aantal andere wandelaars die daar aan het schuilen zijn voor de regen. Het regent onafgebroken en ik ben inmiddels – ondanks de paraplu – goed nat.

Als de anderen weg zijn kan ik nog net voordat het aziatische koppel de tempel bereikt wat foto’s maken.

Daarna ga ik verder op de weg terug. Onderweg kom ik de groep wandelaars van eerder tegen. Het is een interessant pad, met gladde stenen vol met mos.

Onderweg kom ik ineens een ruïne tegen.

Daar ook een rots die weer is gehakt in de vorm van de berg erachter.

De rest van het pad is ook interessant. Vooral de steile afdaling naar de afgrond toe is bijzonder . Het pad gaat zo steil dat je tot een meter voor de trap naar beneden denkt dat het pad gewoon ophoudt en je de afgrond in moet stappen. Hier ook houten ladders voor de steilste stukken.

Daarna volgt nog een pad strak langs een klif, op gladde stenen en scheef, dat de smalle rand op weg naar de Inca bridge kinderspel maakt. Vanaf hier ook mooi uitzicht op de andere bergen in de omgeving en daarachter, in de verte  Machu Picchu zelf.

Daarna volgt nog een stuk pad waarbij ik ver voorover gebukt onder een rots door over een trap naar boven moet klimmen. Uitdagend pad.

Daarna door Machu Picchu zelf weer terug naar de uitgang.

Doorweekt kom ik weer bij het hotel aan. Daar kan ik gelukkig nog douchen en schone kleren aantrekken. We lunchen nog wat in een restaurant, waar Anika en Madouc heerlijk spelen met de vlaggetjes die op tafel staan. Madouc zwaait als een dolle en heeft de grootste pret.

Vervolgens is het tijd om naar het station te gaan en op de trein terug naar Ollantaytambo te stappen. Dit keer een iets minder luxe trein. Per saldo merken we dat alleen aan de snacks en het ontbreken van de mogelijkheid een Pisco sour te bestellen. Dat overleven we dus wel.

In Ollantaytambo is het een behoorlijk stuk lopen naar onze overnachting. Gelukkig hebben we niet veel bagage, maar het ontbreken van een voetpad en het drukke verkeer maakt het wel een uitdaging.

De overnachting is apart en wordt duidelijk gerund door hippies. De kamer is leuk en schoon en we hebben mooi uitzicht op het oude inca fort in de bergen.

’s avonds gaan we lekker in het stadje wat eten en daar bestellen we de grootste Pisco sour die ik ook gezien heb. Gelukkig gaat er iets mis met de bestelling en krijgen we er maar 1 in plaats van 2, want het is een enorme vaas.

Het eten is erg goed en wordt leuk geserveerd. Mijn eten loopt nog lekker te sissen op de hete steen waarop hij wordt geserveerd bijvoorbeeld.

’s avonds lekker slapen.