Na een wat onrustig nachtje, kennelijk slaap je toch minder goed als je weet dat je vroeg moet opstaan, ben ik uiteindelijk vlak voor de wekker afgaat al wakker. We pakken snel onze spullen en nemen Anika half slapend mee in de auto en gaan op weg, 5 minuten verderop naar het startpunt.Daar voeren we Anika een pakje vruchtensap (hier wordt daar suiker aan toegevoegd). Binnen 5 minuten verschijnt een aardige en ook zeer goed engels sprekende gids die samen met ons op een eveneens gereed staande paardenkar springt om ons weg te brengen naar het startpunt.De suikers doen duidelijk haar werk, want Anika is nu klaar wakker en wijst alles en iedereen om haar heen aan. Ze vindt het paardje rijden ontzettend leuk, maar vooral de maan in het donker is geweldig. “Maan. Ster.”, roept ze luidkeels. Vervolgens gaat ze hardop de sterren tellen en komt ze, ja het zal niet, zowaar op 10 uit.

Als we uitgestapt zijn uit de paardenkar en gaan lopen beginnen de suikers echt goed te werken bij Anika, want terwijl ze bij mij op de rug in de rugzak zit gaat ze luidkeels “slaap kindje slaap zingen”, maar op zodanige manier dat de hele vallei daardoor gewekt zal worden. Gelukkig wonen hier nauwelijks mensen, dus zijn we niemand tot last.

Terwijl we lopen kleurt de lucht al. Een mooi gezicht, maar doordat het zo donker is bijzonder lastig vast te leggen op camera.

De tocht gaat redelijk lang vrij steil omhoog naar een klein plaatsje Aquisito dat alleen per paard of te voet te bereiken is.

Eenmaal boven is er een lokale boer die ons een glaasje sap en een kopje koffie aanbiedt terwijl wij kijken tot de zon helemaal boven de mogotes uit komt. Ondertussen proberen wij een agressief brutaal klein geitje er van te weerhouden om onze rugzak, camera, broek e.d. op te eten.

Anika vermaakt zich met de lokale kippen en mag een kuikentje aaien. Ook hier steelt ze weer de show met haar blonde haartjes.We krijgen nog wat uitleg over het ontstaan van Aquisito, waar het kind van iemand vanwege het drinken van water genezen zou zijn van meningitis, vervolgens is gaan wonen. Later is zij daar weggehaald en in een gesticht gestopt waar ze is overleden omdat men dacht dat ze gek was. Anderen zijn daar evenwel alsnog gaan wonen en leven nu in dit kleine dorpje, volledig vertrouwend op de helende krachten van het water. Uit principe gaan ze daarom niet naar de dokter.Of dat laatste verstandig is kan ik niet goed inschatten, maar aan de lokale bewoners te zien is het water in ieder geval geen garantie voor het behoud van de tanden.De tocht naar beneden voert langs een andere weg met mooi uitzicht op mogotes en langs een boabab boom die als enige boom in cuba (zegt onze gids althans) de status van monument heeft gekregen.De tocht loopt verder door de vallei, langs een oerlelijke muurschildering van een paar honderd meter hoog die in allerlei boekjes staat omschreven en waar men kennelijk jaren aan wegwerkt heeft. De schildering moet de evolutie uitbeelden. Beleefd kijken we er even naar. Niet veel verderop wacht de paardenkar en rijden we weer terug naar het beginpunt.

Anika geniet duidelijk van het ritje in de kar en nog meer als er iemand op een paard achter ons aan rijdt. “Ook paardje rijden,” horen we Anika zeggen als ze naar de man achter ons wijst.

Als we eenmaal op de bestemming zijn wil Anika eigenlijk weer de paardenkar in, maar dat gaat natuurlijk niet.

Inmiddels is het 10 uur en hebben we een verlaat ontbijt bij de casa. Binnen een uur ontbijten we, douchen we en hebben we de auto ingepakt en zijn we onderweg naar Havana.

De tocht duurt een kleine 2 uur en stelt niet veel voor over de autopista. Wel opmerkelijk dat de autopista letterlijk van 4 baans ineens helemaal ophoudt en overgaat in een uitvoeg / invoegstrook. Kennelijk was het geld hier op.

Enigszins verrast hierdoor nemen we een verkeerde afslag maar na wat op en afritten op en afrijden zijn we binnen een minuut alsnog op de goede weg.

De buitenwijken van Havana zijn niet bepaald mooi, maar het duur niet lang voor we onderweg interessantere gebouwen gaan zien. Tegelijkertijd wordt het verkeer ook steeds hectischer. Gelukkig zijn hier niet zoveel paardekarren (wel enkele koetsen), maar wel de nodige fietstaxi’s en heel veel – qua gedrag – suicidale cubanen, plotseling overstekend, e.d.

Gelukkig zijn er voor een groot deel veel stoplichten die het verkeer in goede banen leiden. In de oude stad mikken we op een oud klooster dat mooie kamers zou hebben. Door nauwe eenrichtingsverkeer straatjes met nog meer suicidale cubanen wurmen we ons een weg tot we uiteindelijk bij het klooster aankomen dat – helaas voor ons – grondig gerestaureerd wordt en daarom niet in gebruik is.

Een uiterst vriendelijke cubaan komt op ons af en wijst ons op een casa vlakbij die wonder boven wonder ook nog eens heel goed er uit ziet. Wel 3 trappen op, maar we krijgen hulp van dezelfde cubaan bij het tillen van onze zwaarste koffer. Ook helpt hij ons naar de dichtsbijzijnde officiele bewaakte parkeerplaats. Ongetwijfeld krijgt hij hier iets voor van zowel de parking als de casa, maar desondanks geven we de beste man ook een CUC voor de moeite.

Eenmaal gesetteld in de casa die niet alleen goed is maar ook erg sfeervol ingericht met mooie houten meubels, beelden, kunst aan de muur, gaan we kort de stad in.

We lopen de Prado af en krijgen sterk het gevoel dat we op de Ramblaz van Barcelona lopen. Een brede straat in het midden met aan de kant mensen die spullen verkopen. Alleen missen hier de kraampjes met tapas.

Onderweg zien we veel mooie oude gebouwen, van het capitool, een fort tot het museum van de republiek dat nu gesloten is.

Na de Prado lopen we langs de kade waar we nog meer oude gebouwen zien en uitkijken op de stad.

Op de terugweg eten we onderweg wat en pakken we nog een mooie zonsondergang mee.

In het donker lopen we ook de Prado weer terug. De kraampjes hebben nu plaatsgemaakt voor veel cubaanse kinderen die op de lange brede straat skeeleren, voetballen en allerlei andere wilde capriolen uithalen.

‘s avonds zien we nogmaals het capitool, dit keer mooi verlicht. De sfeer op straat is goed. Hier en daar is wel wat politie te zien, maar het geheel oogt gemoedelijk. We voelen ons prima op het gemak hier ‘s avonds op straat, zelfs in de nauwe – nauwelijks verlichte – steegjes van de echte oude binnenstad die we door moeten op weg naar de casa.

Eenmaal binnen ploffen we op bed. We hebben eigenlijk ontzettend veel gedaan in een dag en zijn erg vroeg begonnen en dat voelen we nu goed.

Niet lang nadat we in de casa zijn slaapt Anika diep en kort daarna volgen wij het goede voorbeeld.