Er is er een jarig – 13 april 2018

Anika is jarig vandaag. Welk 5 jarig meisje viert haar verjaardag nu in Bolivia, bijna aan de andere kant van de wereld?

Vanuit Nederland hebben we een klein zilveren bedelarmbandje meegenomen en Anika is er dolblij mee.

Als ontbijt pannenkoeken, ook feestelijk.

Om 11 uur haalt de taxi ons op om naar het vliegveld te gaan. Ook voor deze vlucht hadden we van Edreams te horen gekregen dag hij was geannuleerd, maar dat blijkt ook deze keer niet te kloppen. Wederom een wijziging van een tijdstip dat als annulering geboekt wordt. Dit keer niet eens gebeld, alleen op de website gekeken of onze vlucht er nog stond.

Op het vliegveld nog een Kindersurprise-ei om de verjaardagsstemming er een beetje in te houden. Dat lukt goed.

Na een vlucht van ongeveer een uurtje komen we aan in Santa Cruz. Daar een wat onrustige taxichauffeur met een oude auto. Bij de bestuurder zit een klein gat waardoor je de weg kan zien. De stoel van de bestuurder is een tuinstoel met draadbekleding vastgenageld aan de bodem en er is geen veiligheidsgordel. Gelukkig hebben wij die wel.

De beste man rijdt als een dolle door het drukke verkeer van Santa Cruz. Geen optimale situatie zullen we maar zeggen, maar er zijn maar weinig taxi’s die zo ver gaan als waar wij naartoe moeten.

Santa Cruz is een van de snelst groeiende steden van de wereld, inmiddels 10 miljoen mensen groot, bijna allemaal laagbouw. Na een uur non stop flink doorrijden van het vliegtuig zijn we nog steeds de ‘stad’ niet uit.

Een stuk verderop gaat de weg veel meer slingeren en kolkt een woeste rivier naast de weg. Door de grote hoeveelheid regen de nacht ervoor en het grootste deel van de dag is het anders rustige water een gevaarlijke kolkende watermassa geworden. Ook heeft de regen er voor gezorgd dat er veel stenen van de rotswand naast de weg zijn gevallen, van klein tot een diameter van meer dan een meter.

Voor onze chauffeur deze weg inslaat slaat hij nog even een kruisje. Erg bemoedigend allemaal.

Na een tijd lang slingeren langs afgebroken rotsen en wegwerkzaamheden komen we aan bij een bordje Refugio los Volcanes. Hier begint de 4wd weg naar de Refugio. Een ritje van ongeveer 30 minuten. Hier zou onze chauffeur moeten bellen, maar door de dichte bewolking is er geen bereik. Uiteindelijk besluit se chauffeur zelf de 4wd weg te rijden met een gewone auto. Dat gaat wonder boven wonder nog een heel stuk goed. Op een punt halen we de 4wd die ons op had moeten pikken en kennelijk omdat er wat later waren zelf maar had besloten om terug te gaan in. Een jonge man van rond de 20 met een wang vol – naar wij later begrepen – cocabladeren neemt ons verder mee in een Suzuki samurai. Dat is maar goed ook want de rest van de weg gaat super steil naar beneden met gevaarlijk scherpe bochten. Moet er niet aan denken dat we dit in de andere auto hadden moeten doen.

Bij de refugio begint het net droog te worden. De toppen van de bergen hangen nog wel in de wolken. Ziet er nu al mooi uit.

We schuiven aan bij het eten dat erg lekker en royaal is. Voor Anika’s verjaardag is nog een koekjestaart in elkaar gezet met een kaarsje, wat Anika erg leuk vindt.

In no time zijn de snoepjes van de taart af gegeten en ook de koekjes moeten er aan geloven.

Daarna terug naar de kamer waar we ons met kaarsjes moeten redden qua verlichting. Door de regen hebben de zonnepanelen niet veel opgevangen en doet het licht het vrij snel al niet meer. Er is hier geen telefoonbereik, geen WiFi en geen elektriciteit, op een USB-poort na waar je wel je telefoon kan opladen. Dat betekent weer 4 dagen incommunicado met de buitenwereld. Is aan de ene kant wel lekker, maar aan de andere kant ook wat ongemakkelijk.

We slapen goed in een prima bed.


Omgeving verkennen – 14 april 2018

We worden wakker in een totaal andere omgeving. De wolken zijn opgetrokken en we hebben mooi uitzicht op de bergen om ons heen. Een kruising tussen de mogotes van Vinales, Cuba en Central Dome in Yosemite.

Erg mooi. De Refugio ligt mooi in een vallei omringd door dit soort bergen.

‘s Ochtends na het ontbijt lopen we twee korte trails. Een door de jungle en een langs watervallen.

Ziet er goed uit.

Onderdeel van de route is 2x een rivier oversteken.

Eerst over planken en later over rotsen en een plank, waarbij de laatste plank deels onder water staat omdat het water in de rivier nog steeds hoog staat vanwege de regen van gisteren.

Anika blij met de stok die ze net gehad heeft

Na een heerlijke lunch loop ik eind van de middag nog de Loro-trail. Een interessante tocht waarbij je door een kom van de mooie bergen hier loopt met veel vogels. De omgeving hier heeft veel weg van die van Avatar, al zweven deze rotsen niet.

Omdat ik veel sneller ben gegaan dan voor deze tocht staat, probeer ik ook nog het begin van de tocht naar de top van een berg te vinden: El cumbre. Ik vind het pad dat eerst redelijk steil en later belachelijk steil omhoog gaat.

Ik klim nog een eind verder, maar stop als het pad verandert in een scheef smal pad, niet meer dan anderhalve schoen, langs afbrokkelend zachte rosten, schuin langs een afgrond, waarbij je als een soort limbodanser onder boomstammen moet draaien.

Jammer, want ben denk ik niet ver meer van de top.

Ik loop de rest van de loro trail af en zie veel vogels, mooi uitzicht over de jungle, de Refugio en natuurlijk papegaaien (loro’s).

Als ik terug kom zijn Anika en Maaike lekker aan het spelen terwijl Madouc een lange middagtuk doet.

‘s avonds is het tijd om pizza te maken in de klei oven. Anika mag zelf deeg maken en rollen en dat doet ze met veel verve. Daarna mogen we zelf kiezen wat er op mocht.

De pizza’s smaakten heerlijk. Moe maar voldaan gaan we daarna lekker slapen.

Mooie dag.


Amboro trail – 15 april 2018

vroeg in de ochtend met de mist die is gezakt in het dal nog wegbranden

Anika heeft even genoeg van lopen en wil liever spelen met Emily, een meisje dat op de Refugio woont. Ook is er een gezin met 4 kinderen waarvan de man voor Shell werkt en telkens ergens anders gestationeerd wordt. Dat zijn wat oudere kinderen en daar speelt Anika ook een groot deel van de dag mee (aan het eind van de dag is ze helemaal op).

Maaike kan – voor zover Madouc de aandacht niet opeist – lekker een boekje lezen in de hangmat en ik ga ondertussen een wat zwaardere wandeling maken.

Mijn gids is een jonge vrouw die hier sinds haar derde woont. Ze gaat super snel over de trail en heb moeite haar bij te houden.

Het is best een zware tocht, in totaal op de heenweg 13x de rivier oversteken, waarvan 11x schoenen uittrekken en door het water waden. Gelukkig is het water niet koud.

Andere stukken is het over rotsen langs de oever klauteren. Een interessant pad dus.

Aan het einde van het pad is een mooie kleine waterval en een poeltje. Daar een korte pauze en daarna het hele stuk weer terug.

Onderweg horen we nog grote dieren door het bos lopen. Als ik de gids goed begrepen had beren (oso). Het is niet verstandig die op te zoeken, dus gaan we verder. Kort daarna glip ik na het klauteren over een rots uit en sta ik met beide schoenen onder water. Ook is een camera in het water gevallen. Gelukkig de waterdichte die ik snel onder water gevonden heb.

Vanaf hier gaat de tocht een stuk sneller, want ik hoef niet bij iedere river crossing mijn schoenen meer aan en uit te doen, die zijn toch al nat.

Na een kleine 4 uur lopen zijn we terug bij de Refugio.

Na de lunch doen we die dag niet veel meer. We openen nog een fles wijn die we mee hadden genomen van Maipu. Ook zoeken we alvast wat foto’s voor de blog uit.

 

We ontmoeten nog meer mensen, waaronder iemand die speciaal hier naartoe gekomen is om de Melkweg te fotograferen. Dat doet mij besluiten om ‘s avonds ook een poging te doen. Ik rommel wat met de camera settings en het resultaat ziet er wel redelijk uit.

 


Condor en Sirari trail – 16 april 2018

‘s ochtends was Anika niet lekker. Gisteren teveel gespeeld en te weinig gegeten en gedronken. Dus anders we van plan waren dus geen wandeling met z’n allen in de ochtend.

We relaxen wat bij het huisje en even voor 12 uur ga ik nog de korte Condor-trail lopen. Daar staat 2 uur voor, maar ik had al gehoord dat dat heel ruim genomen was.

Eerst door het bos en door een riviertje (schoenen uit), daarna flink klimmen (gelet op de naam van de trail geen verrassing).

Resultaat was weer mooi uitzicht met een Avatar-tintje.

De weg terug naar beneden is supersnel en net op tijd voor de lunch ben ik terug.

Anika is inmiddels helemaal opgeknapt (wat extra slaap doet wonderen) en dan gaan we met z’n allen nog een stukje lopen. De Sirari trail zou plat moeten zijn met 1x een rivier over steken zonder schoenen.

Todo plano (geheel vlak) is een relatief begrip hier, want het klimt bij vlagen toch echt behoorlijk en de schoenen moeten toch echt 2x uit om de riviertjes over te steken, tot groot genoegen van Anika die dat erg spannend vindt.

Schoenen aan en uit en voeten drogen kost veel tijdEven verderop over stenen nog een riviertje oversteken en daarna een heel stuk door het bos. Uiteindelijk redden we het eindpunt niet. Dat is nog te ver en Anika is moe. Bovendien hebben we niet al te veel uren daglicht meer en willen we wel met licht terug zijn. Het was wel een mooie tocht.

Madouc slaapt het grootste deel van de trip

Terug weer over de steentjes en daarna de rivieren door naar de Refugio. Daar gaat Anika direct weer met Emily spelen.

Daarna eten we lekker wat en dan naar de kamer (met een zaklampje over het grasveld). De sterrenhemel is weer indrukwekkend. Ik doe ‘s avonds opnieuw een poging om de sterren te fotograferen en zet daarvoor zelfs ‘s avonds laat het laag het alarm op m’n horloge, dat trilt alleen.

‘s nachts mooie foto’s. De schaduw van de wolken zorgen voor een apart effect.

Later die nacht worden we wakker van een heftige regenbui. Ik ben blij dat ik ’s ochtends toch de Condor-trail alvast gelopen heb, want dat was ik anders de ochtend van ons vertrek van plan, maar dat gaat er niet meer van komen. Alle paden zijn nu te glad.


Naar Uyuni – 17 april 2018

Door de regen niet veel kunnen doen. Tassen inpakken en beetje hangen. Op de telefoon maak ik vast een kort verslagje van de dagen ervoor en dan is het al weer tijd om te lunchen. De bergen zien er in de mist wel geweldig uit.

Bij het ontbijt spot Madouc een sprinkhaan (waar op is gestaan en dus een poot mist). Het arme beestje kan niet meer snel wegspringen en Madouc vindt het ook een beetje spannend.

Anika speelt de hele ochtend wild met Emily, maar de pret is over als Emily ineens een steen in haar oog gooit. Gelukkig op het eerste gezicht te zien niets ernstigs, geen beschadiging van het oog zelf, maar zal wel een blauw oog worden.

Na de lunch nemen we afscheid en dan begint de lange dollemansrit terug naar Santa Cruz. Bij de viewpoint die de vorige keer te bewolkt was wisselen we van de 4wd in de gewone auto.

Onze chauffeur heeft echt altijd haast lijkt t wel. Gelukkig hebben wij wel gordels. In Santa Cruz eten we een lekkere cinnamon bol die zo machtig is dat hij ook dient als avondeten. Daarna vliegen we naar Uyuni.

Dat laatste had nog best wat voeten in aarde. Want onze vlucht bleef maar op pre-boarding staan terwijl er allemaal andere vluchten wel leken te boarden. Een half uur later dan onze geplande vertrektijd mogen we boarden. Dat gaat heel snel, want er passen niet meer dan 17 passagiers in het toestel. Allemaal een stoel bij het raam dus.

Met de twee kleine propellertjes zijn we snel in de lucht. Onderweg is het wel een bumpy ride, want in zo’n klein toestel heb je of veel meer last van luchtzakken, of je voelt ze gewoon beter.

Plek voor je handbagage boven je hoofd is er niet, dat moet bij je voeten. Madouc stribbelt wat tegen zo in haar eigen stoel, maar niets wat een strenge blik en een verzoenende iPad niet op kunnen lossen.

De Flight instruction waar ze de reddingsvesten e.d showen ontbreekt. Mogelijk omdat deze materialen niet aan boord zijn? Ik vraag het maar niet. Maaike die zondermeer al niet zo dol is op vliegen bijt zich er dapper doorheen.

Anika en Madouc vinden de luchtzakken en het gekke gevoel dat je daarvan in je buik krijgt geweldig. Madouc roept: “dat is grappig papa.” Verder merken ze weinig van de vlucht, verdiept in de elektronica.

Er is haast geen maan en in het donker kan je goed zien hoe leeg dit stukje van de wereld is. Af en toe een klein eilandje en een paar grotere (Sucre en Potosi) van licht in een grote donkere massa.

Het landen is ook een bijzondere ervaring. Heel veel geschommel en van achterin het vliegtuig kunnen we door de cockpit heen kijken hoe de horizon alle kanten op schiet en de neus van het vliegtuig alle kanten op lijkt te gaan. Dan ineens schieten de lichten van de landingsbaan onder ons door en uiteindelijk landen we redelijk soepel, al glijdt het toestel nog wel behoorlijk heen en weer op de landingsbaan voor ons gevoel.

Onze vlucht is de laatste van de dag. Na ons sluit het vliegveld. Omdat Madouc dringend verschoond moet worden zijn we ook als laatste weg en pakken we daarmee de enig overgebleven taxi, evenwel zonder kenteken aan de zijkant van de auto. Het moet maar.

In het plaatsje Uyuni een hartelijk ontvangst in een mooi hotel. We hebben voor hier een toplocatie. Mooie brede hal, banken van zout, vuurtje, versiering op de muur van zout. Super. Onze kamer is een balzaal en ziet er ook super uit.

Anika valt bijna direct in slaap. Madouc houdt het iets langer vol maar gaat dan ook lekker slapen.