Vandaag nog uitstapje gemaakt naar Moshi, kijken naar souvenirs. In plaats van met een tuktuk achterop een scooter naar de stad. Voor 2000 schilling ( 1 dollar) weer een ervaring rijker. Slingerend door het verkeer, rijden aan de linkerkant van de weg.

In de stad veel hectiek. Het leven speelt zich hier echt af op straat. Overal mensen aan de weg dingen verkopen, dames met naaimachines hard aan het werk om kleding te naaien.

Op de markt veel mooi fruit en overal ananassen, karren en vrachtwagens vol.

Als blanke alleen trek ik veel aandacht. Ben letterlijk de enige van weinig kleur hier. Ook apart om mee te maken. Veel van de lokale bevolking zien in mij een mogelijke payday en iedereen wil mij meelokken naar hun eigen winkeltje met spullen gemaakt voor of door een zus, oom of tante met weet ik wat allemaal onder de leden die uiteraard mijn steun hard nodig heeft.

Uiteindelijk koop ik wat bij iemand die niet zo hard loopt te pushen. Ik koop ook wat van iemand anders die claimt dat weeskinderen het gemaakt hebben en dat ik die hiermee ondersteun. Een soort positieve kinderarbeid? Ik geloof er niks van.

Na een tijdje rondstruinen en achterna gezeten te zijn door bijzonder volhardende verkopers spring ik achterop op een andere scooter terug naar het hotel.

Daar wachten een zwembad en een hoop ligbedden op mij. Een goede gelegenheid de mail globaal bij te lezen en een Kilimanjaro biertje uit te proberen.

In de middag arriveert een groep Nederlandse foto enthousiastelingen op leeftijd. Dat lijkt mij echt een hel. Dan moet je eindeloos wachten tot iedereen de perfecte foto gemaakt heeft. Nu kan ik zelf ook wel eens meer foto’s maken dan mijn omgeving lief is, maar erg lang doe ik daar niet over.

De lui zijn wel aardig en gaan alle wildparken hier af met een professioneel fotograaf die ze meer leert over hun camera en de te gebruiken instellingen. Ze hebben het in ieder geval gezellig. Wel lijkt – op de professionele fotograaf na dan – als voorwaarde voor de groep te gelden dat je gepensioneerd moet zijn.

Trip naar het vliegveld met wat file. Mag geen naam hebben. De maximum snelheid is hier 80 kilometer per uur geloof ik en meestal mag men toch niet harder dan 50. De tuktuk’s redden niet meer dan 20-30 en rijden ook gewoon op de weg. Dus al met al uurtje tot de luchthaven. Buiten 10 minuten in de rij staan voor ik de luchthaven in kan. Prima te doen met buiten 24 graden.

Inchecken en security stelde niets voor. in 5-10 minuten was ik er doorheen en kan ik daarna 2 uur wachten tot ik mag boarden.

Overstap op Dar-Es Salaam. Handbagage opnieuw gecontroleerd, niet geclaimde tasjes zijn van het vliegtuig af gehaald en met wat vertraging gaan we verder.

Dat hebben we onderweg weer ingehaald. In NL paspoort controle direct na het uitstappen uit het vliegtuig (gaat toch echt anders op vluchten vanuit Afrika).

Daarna lekker in de file aansluiten op weg naar huis even douchen en dan met de lunch naar het werk.

Iedereen verrast mij daar al te zien. Daarna weer snel naar huis, want de opvang heeft een personeelsprobleem. Gelukkig kan ik dat nu oplossen en zit Maaike hierdoor niet in de rats.