12 augustus 2017 – Kystriksveien

Vandaag staat (een deel van) Kystriksveien op de planning, de kustroute van Noorwegen met veel ferry’s. Door sommige reisbureau’s die “de mooiste kustroute ter wereld” (Karlsson).

De route van vandaag (linkerdeel van zuid naar noord)

Als we  na het ontbijt klaar zijn om te vertrekken regent het nog steeds. Het eerste stukje op weg naar de ferry is er gelukkig toch niet veel te zien, dus we missen weinig.

Bij de ferry aangekomen klaart het wat om, maar er is nog wel veel laaghangende bewolking. Het geheel geeft het landschap een wat dreigender uiterlijk.

Anika en Madouc vermaken zich prima op de boot.

Onderweg is er veel moois te zien. Sommige plekken hebben ook wel grappige namen.

Het uitzicht onderweg is bijna de gehele route mooi. We merken dat we afgestompt raken van al dat bijzondere landschap met mooie inhammen en vergezichten en dat we wel genieten, maar niet stoppen voor een foto.

Het is overigens bijzonder lastig (onmogelijk) om de wijdse indrukken van het mooie landschap goed op de foto vast te leggen.

 

Noorwegen zien zonder een rendier te zien in het wild kan natuurlijk niet. Vandaag kwamen we het eerste echte rendier in het wild tegen, vlakbij de weg.

Naarmate de dag vordert wordt het weer ook beter, met af en toe toch weer ineens een dik wolkendek en hier en daar zelfs een verdwaalde spat regen. Maar erg veel is het niet meer.

In totaal 3x een ferry oversteek gemaakt van 25 min, 1 uur en 10 min. De laatste overtocht was wel wat saai, want omdat hij zo kort was moesten we in de auto blijven zitten en zagen we dus niets van de omgeving.

Onderweg ontmoeten we nog een leuk stel Zwitsers die bezig zijn met een rondreis van 3,5 maand door Europa met de auto. Van Zwitserland naar Denemarken, Zweden en Noorwegen omhoog en dan weer via Finland en Rusland en Estland, Letland en Litouwen weer terug naar beneden. Anika mocht een tekening maken in hun dagboek en was daar de gehele oversteek van een uur zoet mee.

Na alle ferry’s, op de weg terug naar Bodo, rijden we aan de andere kant waar we de vorige keer waren weer de poolcirkel binnen. Nu zien we in de verte mooi de gletsjer liggen met zijn tong bijna tot het water (vroeger lag deze ver in het water).

Het landschap daarna is wisselend dor en verlaten en dan weer ineens heel groen.

We rijden door ontzettend veel lange tunnels. Er is veel tijd en geld gestoken in het ontsluiten van dit dun bevolkte stukje Noorwegen.

Eenmaal in Bodo aangekomen hebben we vergelijkbaar weer als de vorige keer, al is het wel wat kouder en voelt het een stuk kouder aan door de harde wind.

Er wordt gewaarschuwd voor rukwinden en storm, dus dat kan morgen best een ruwe overtocht naar de Lofoten worden.

 

In Bodo eten we nog wat en gaan daarna nog de speeltuin in voor de meiden die daar naar hartelust hun gang gaan tot het te koud wordt om door te gaan. Het kost wat moeite om de meisjes in bed te krijgen, maar als ze eenmaal slapen kunnen wij de spullen vast klaar leggen voor morgen. Dit keer geen oude poplegende’s om ons uit de slaap te houden, dus dat wordt lekker slapen, zeker na alle indrukken die we vandaag weer opgedaan hebben.

8 augustus 2017 – Saltstraumen en Mo i Rana

Na wat langer slapen dan gepland (we hadden allemaal wat meer rust nodig dan we ingeschat hadden) gaan we tegen 9:00 uur aan het ontbijt. Madouc vindt de lift nog wel wat spannend, maar laat zich niet kennen.

Het is hier goed geregeld met een uitgebreid buffet met ook allerlei verrassende dingen. Naast al het geijkte, natuurlijk ook typisch Noorse zaken (verschillende soorten zalm en andere vis bij ontbijt). De gebakken eitjes (ja, hier kan je ze wel eten) waren een aangename verrassing, maar ook de spicy shots met pepertjes of munt en aloe vera waren een aparte ervaring.

De tassen zijn ontploft op de kamer en inpakken gaat lastig met alle ‘hulp’ van vooral Madouc die alles wat we in de tas stoppen er weer uit haalt.

 Na enige tijd zijn we dan eindelijk op weg. We rijden eerst nog een stukje naar het noorden om daar de kustlijn kort te bekijken. Ziet er veelbelovend uit.

Daarna gaan we naar het zuiden, op weg naar Saltstraumen, een plaatsje met de – zo staat in het boekje althans – grootste getijdestroom ter wereld. Dat moeten we natuurlijk zijn.

Van de getijdestroom zie je niet heel veel, behalve dat er draaikolken in het water ontstaan en de rivier bijzonder snel stroomt, maar het is zondermeer een mooi stukje. Van bovenaf de brug zie je het nog het beste.

We lopen wat rond.

Anika kan lekker steentjes gooien,

Dat wilde ze de hele tijd al doen.

Daarna verkennen we de omgeving nog wat meer.

Madouc loopt voor het eerst zelf over een oneffen ondergrond, soms wat steiler omhoog en omlaag en vindt dat best spannend (blij naar papa toe rennen).

Dapper gaat ze ook zelf op ontdekking.

We moeten wel flink rennen om te voorkomen dat ze ergens af loopt.

Mooie omgeving. Moderne brug en een oud rood huisje op palen met bergen in de achtergrond.

Geheim pad verkennen.

Daarna nog een korte picnic voordat we verder rijden.

En dan begint het – zoals voorspeld – te regenen. Gelukkig hebben we er weinig last van vanuit de auto, maar met alle bochtige wegen rijdt dat wel wat minder snel.

Het landschap onderweg is er bovendien niet minder mooi om.

Na een tijd tijden komen we bij de poolcirkel aan. We zijn van noord naar zuid gereden en zijn dus afgedaald tot de poolcirkel. Gek idee.

Bij de poolcirkel is een centrum dat vooral een winkel is.

Er is ook een klein paadje waar veel mensen een kleiner of groter steenhoopje hebben geplaatst wat best leuk uitziet. Gelukkig is het inmiddels weer droog.

Uiteraard leveren wij ook een bijdrage.

Daarna gaan we weer verder. Google Maps wil ons telkens via een enorme omweg sturen omdat de weg afgesloten zou zijn, maar gelukkig blijkt dat niet het geval. Wel zijn er veel wegwerkzaamheden over een groot stuk waardoor het allemaal niet echt op schiet. Maar we zijn met vakantie, dus hebben alle tijd.

Ondertussen regent het weer hard, maar in de auto heb je daar weinig last van, anders dat het rijden wel wat vermoeiender is.

Bij onze bestemming Mo i Rana aangekomen is het weer droog. We hebben een mooie ruime kamer met 2 2-persoons bedden. Dat betekent dat Madouc met Anika een bed kan delen, dat vinden ze allebei wel spannend.

 Het restaurant bij het Hotel zat vol (vanwege de lokale Lions Club), maar dat is maar goed ook, want nu gaan we naar een ander restaurant in de buurt, NO.3, dat op Tripadvisor als beste in de regio aangeschreven staat.

De meiden tekenen braaf wat

en lezen braaf een boekje

Madouc heeft nog wel even een zwaar hoofd voordat het eten arriveert.

Het eten is inderdaad heerlijk en het smaakt ons prima. De meiden eten lekker met ons mee.. Madouc geeft instructies waar het eten moet komen: “Op mijn bord papa.”

Na het eten ( 4 min later) nog een legendarische opmerking van Anika: “Mijn buik zit vol, nu hoef ik vanavond niet meer te eten hoor.”

Eenmaal terug in het hotel proberen we globaal plan voor morgen te trekken. We willen morgen veel van de regio zien want het weer van overmorgen ziet er niet al te best uit.

We zijn van plan bijtijds op te staan als onze Madouc wekker het niet laat afweten (net als vanochtend). De meiden liggen schattig naast elkaar in bed te slapen. We hopen alleen dat dit goed gaat en het niet vannacht herrie wordt omdat Madouc aan Anika’s haar trekt of iets dergelijks.

 

7 augustus 2017 – Bodo

Vandaag gaan we naar Noorwegen, Bodo om precies te zijn.  (Ik weet het, ’t is Bodo met zo’n streepje door de ‘o’, maar het kost me teveel gedoe om die op te zoeken).

Maar voor we daar naar toe kunnen eerst naar Schiphol. Met de auto van Karik in de garage voor APK  ( was al verlopen) naar Schiphol in de mini. Wonder boven wonder alles in de auto weten te krijgen. Op Schiphol behoorlijke rijen, maar het gaat redelijk vlot. In de rij komen we ook nog een echte piraat tegen en Anika is zo onder de indruk dat ze helemaal een visitekaartje krijgt. Zowel Anika als Madouc gedragen zich (nu nog) voorbeeldig. Anika heeft er zo veel zin in en stelt de hele tijd door vragen over Noren en Noorwegen.

Omdat we het erg druk gehad hebben de dagen ervoor zijn we allemaal redelijk uitgeput en hoewel de vlucht naar Oslo nog geen 3 uur is, pakken we allemaal wat slaap.

De een wat comfortabeler dan de ander :).

Op de luchthaven van Oslo is het een paar uur wachten op een transfer naar Bodo. De bagage gaat gelukkig direct door en we gebruiken de tijd om wat te lunchen. Kunnen we gelijk een beetje wennen aan het Noorse prijsniveau.

Anika laat zien dat het gezegde ‘the world is your playground’ ook letterlijk opgevat kan worden.

We zijn in transit dus geen verdere controles meer. Het vluchtje naar Bodo is 1 uur en 20 minuten en dat gaat lekker snel.

Eenmaal aangekomen op de luchthaven splitsen we op en terwijl de een wacht op de bagage regelt de ander de auto. Een Volkswagen Golf Station.  Vergeten te vragen of deze met of zonder sjoemelsoftware was. De kinderstoeltjes die er in zitten zijn van een variant waar je achteruit kijkt. Voor Madouc is dat wennen, maar ze hebben niets anders in haar maat. Anika past er niet eens in en moet met haar benen over de zijkant hangen.

Wij terug naar verhuurstation, maar al weer dicht (heb je met kleine luchthavens, gaat alleen open en dicht vlak na een vlucht). Gelukkig komen we de kerel achter het station weer snel tegen en kunnen we de stoel voor Anika omruilen voor een ander type (stoelverhoger met rugleuning).

Met wat vertraging nu eindelijk op weg naar het hotel, dat op nog geen 5 minuten van het vliegveld blijkt te liggen.

Het uitzicht over de haven is bijzonder mooi. Allerlei bootjes dobberen vrolijk in de haven, glimmend in het zonnetje dat hier tot laat in de avond blijft schijnen. Parkeren is wel wat anders en dat kan voor het hotel alleen voor laden en lossen. Er is ergens een parkeergarage, maar je kan ook in de straat betaald parkeren. Daar zie je toch weer aan hoe toeristisch dit gebied is geworden, want normaal gesproken is er in dit soort ruime gebieden met veel natuur parkeerplaats te over.

De kamer van ons hotel heeft uitzicht op de haven. Super. En Anika is helemaal blij met aar eigen bed in een hoekje waar we ook de slaaptent van Madouc opzetten.

Nadat de koffers wat anders ingericht zijn (van vliegtuig – gewicht verdelen en alles in 2 tassen proppen stand naar losse rotzooi in de auto die je snel nodig hebt en de nodige kleinere handzame tasjes stand), gaan we in het plaatsje ergens wat eten. We vinden een leuk en goed aangeschreven restaurant met uitzicht op de haven.

Wel apart systeem hier. Als je op het terras wil eten moet je binnen bestellen, tafelnummer onthouden en meteen afrekenen. Ze komen nog net het eten wel brengen.

Het eten is goed, fish & chips voor Maaike en mosselen. Allebei komen met friet waar Madouc en Anika zich tegoed aan doen. Voor de vis van Maaike is nog wel wat animo, maar mijn mosselen kan ik aan niemand slijten. Zonde, want ze zijn erg lekker.

Na een voedzame maaltijd en een belachelijk duur biertje (EUR 10+), maken we een pitstop in het hotel en gaan dan door naar een speeltuin in de buurt.

Onderweg spelen Anika en Madouc met wat ze maar tegenkomen. Anika is heel lief en zorgzaam voor Madouc, terwijl Madouc met totale doodsverachting overal naar toe rent en het ook heel leuk vindt om van papa en mama weg te rennen als ze NEE roepen, ook al is er water in de buurt. Gelukkig zijn papa en mama nog altijd een stuk sneller en gaat alles goed.

Daar doet Karik nog snel wat boodschappen in een supermarkt die hier kennelijk tot 23:00 uur open blijft, terwijl de dames gaan spelen in de speeltuin.

Na een tijd lang lekker wild spelen gaan we terug naar het hotel.

Eenmaal in het hotel aangekomen merken we dat zo’n dagje reizen best wel vermoeiend is en gaan we allemaal snel slapen.