6 november: Home sweet home

De wekker ging vroeg (6:00 uur). Eerst nog via internet inchecken, dat waren we gisteravond nog vergeten. Dat is gelukt. Daarna douchen, daktent voor de laatste keer inklappen en op weg. Raar gevoel dat de vakantie nu echt over is. Aan de andere kant is het wel lekker om weer naar huis te kunnen. Vervelend dat je toch weer tenminste een dag aan reistijd kwijt bent. Daar zouden ze wat op moeten vinden.

Auto zonder problemen ingeleverd en een shuttle naar het vliegveld met onze baggage gekregen. Op de luchthaven is niet veel te doen, dus werken we de blog maar bij en lezen we een boekje. We vliegen om 21:00 uur en kunnen onze baggage pas om 19:00 uur inchecken. We maken ons enigszins zorgen om de als handbaggage vermomde houten olifant die toch vrij zwaar lijkt (geen weegschaal om dat te controleren). Ik zal me spierballen maar moeten laten rollen en er zo charmant mogelijk mee langs de customs lopen en doen alsof het allemaal niets weegt. We zien wel. Desnoods extra betalen, wil het graag meenemen.

Posted in Uncategorized | 3 Comments

5 november: Sea Kayaking en Dune Surfing

Om 7:45 uur worden al opgehaald door een zeer enthousiaste dame en haar man om te gaan kayakken in de baai van Walvis Bay. Het is een tocht van 40 minuten naar een vuurtoren over eerst een salt road en daarna over een zandplateau waarbij overal bandensporen naar toe gaan en je de weg alleen kan vinden als je weet waar je naar toe moet. In de auto zit een spaans en duits stel dat net aan de vakantie begonnen is. Leuke ervaringen uitgewisseld.

Nadat we zijn aangekomen bij de vuurtoren kayaks het water in en peddelen maar. Het zonnetjes is inmiddels goed doorgebroken. Even verderop is een zeehonden kolonie. De zeehonden komen vrolijk naar ons toe, zwemmen om de boot heen, onder de boot door, proberen ons nat te spetteren met hun staart en bijten af en toe jolig in de peddels. Ze vinden het duidelijk leuk om met ons te spelen en als wij wat vaart maken duiken ze als een soort dolfijnen voor een boot voor onze kayak langs. Mooi om zoveel zeehonden zo dichtbij en op die manier te kunnen bewonderen.

Of klik hier.

Na een tijd lang spelen met de zeehonden varen we de baai uit de zee op op zoek naar dolfijnen. Via radiocontact met enkele boten horen we dat er geen dolfijnen zijn. Onze gids is echter eigenwijs en wil toch gaan kijken. Dat was een goed idee want al snel spot Maaike de eerste dolfijnen. Het zijn Bengaalse dolfijnen, een heel klein soort dat maar 40 kilo zwaar is. We kunnen tot redelijk dichtbij komen. We hadden in Canada al eerder dolfijnen gezien vanuit een Zodiac met motor. Vanuit zo’n kayak is toch nog even een stuk dichterbij en meer bijzonder. Verderop zien we ook nog andere grotere dolfijnen springen (naam vergeten).

Terug op het strand lekker een broodje met koffie gegeten en de zeiknatte kleren enigszins laten opdrogen en daarna terug naar de camping. Daarna spullen uit de auto gehaald op naar een autowasserij, want we moeten de auto schoon inleveren. Daar komen we er achter dat de wasserij waar de mensen van de camping ons op geattendeerd hadden al dicht was. Balen. We stonden op het punt om zelf een spons te gaan pakken toen Maaike ergens een andere autowasserij gespot had. Deze was gelukkig nog wel open.

Ik denk dat 5-6 man aan de auto hebben lopen poetsen en bikken, al met al duurde dit circa 45 minuten. Wassen, stofzuigen, poetsen, waxen, zelfs de binnenkant van de laadruimte vol stof, zand, houtsnippers en weet ik wat nog meer werd vakkundig onder handen genomen. En dat alles voor 6 Euro. Dat wil ik in Nederland ook wel!

Na deze schrobsessie terug naar de camping. Het is nu 15:30 uur en we weten eigenlijk niet of we nog wel tijd en energie hebben om te gaan duinsurfen. Toch maar gedaan. Dat was een goed idee. Ontzettend leuk om te doen en wat gaat het hard. De rit naar en op het duin, achterop een quad is waarschijnlijk nog enger dan de duin af op het bord. De eerste keer ging ik goedlachs naar beneden. Gelijk de tanden gepoetst. Hieronder drie korte filmpjes:

Maaike Dunesurfing:

Of klik hier

Karik Dunesurfing (gefilmd vanaf bord):


Of klik hier
Maaike met Quad omhoog


Of klik hier

Na al deze actie terug naar de camping lekker een biertje in de zon en de laatste spullen ingepakt. Morgen moeten we voor 12:00 uur de auto inleveren en het is ongeveer 3,5 tot 4 uur rijden schatten we, dus we moeten bijtijds weg, zeker omdat we ook de auto nog moeten volgooie

Als afsluiter van een geweldige vakantie nog heerlijk gegeten bij The Raft. Wat is dat toch een toptent, qua kwaliteit, aankleding van het eten en bediening zeker Michelin ster waardig. Ik weet alleen niet of Michelin ook hier komt. Zouden ze zeker moeten doen. Ik kan het ze aanbevelen.

Posted in Uncategorized | Leave a comment

4 november: Skeleton Coast en Cape Cross

Heerlijk geslapen in ons strandhutje. Een dikke mist en dreigende wolken hangen hier ‘s ochtends over de kust (heb begrepen dat dit meestal het geval is). Het geheel geeft de toch al verlaten omgeving nog meer een desolaat gevoel.

Eerst ontbeten en daar bleek dat wij de enige gasten waren die dag. Heel merkwaardig, dat de gehele staf van het resort hier, in totaal 23 man, geheel tot je beschikking staat. Ook het ontbijt was prima. Heerlijk gebakken eitjes, vruchtensap, toast, yoghurt met fruit, wat wil een mens nog meer. De gebakken worstjes bij het ontbijt hebben we maar afgeslagen, daar kunnen we niet aan wennen.

Daarna de strandhut in om alles alvast voor de terugreis weer in te pakken, op de kleren die we de komende paar dagen nodig hebben na dan. En natuurlijk om alle souvenirs veilig mee te krijgen. Al met al was dat nog best een klus, want als je een kleine maand campeert dan is de ordening die je aan het begin van de vakantie had wel zoek.

Even voor 10 uur gaan we op pad Skeleton Coast verkennen. Eerst een tocht door de duinen. Wat is het hier toch een aparte omgeving. Heel ruig landschap, telkens wisselend, waarbij je af en toe het gevoel hebt niet meer op aarde te zijn en het geheel meer weg heeft van een tocht door een maanlandschap.

De zee is ruw en met onze 4×4 kunnen we zonder problemen de kleine weggetjes nemen die nagenoeg in de zee zelf eindigen. Skeleton Coast doet gelijk zijn naam eer aan, want even verderop vinden we het skelet van ik denk een zeehond.

Langzaam zakken we af naar het zuiden, op weg naar Walvis Bay. Het landschap wisselt steeds en blijft ruig. De weg is hier en daar wat verradelijk en wisselt ook vrij plotseling van glad als asfalt tot een weg met geulen, kuilen en hobbels of een aardige laag zand waardoor je het stuur goed moet vasthouden om niet de kant in getrokken te worden. Af en toe maakt de auto een flinke zwieper naar links of naar rechts en zit je met zwetende handen achter het stuur, maar gelukkig gaat alles wel goed.

Onderweg komen we nog 3 spanjaarden tegen die net een band vervangen hadden, hun 3e in drie dagen. Zij hebben een gewone auto met normale banden. Ze zaten wel enigszins in de rats omdat ze geen compressor hebben. Wij hadden er wel een, dus hen geholpen. Bleek de bandenspanning erg hoog te zijn en dan heb je natuurlijk eerder een lekke band als je over een scherp steentje rijdt.

Naast verlaten mijnen onderweg ook nog een scheepswrak gezien. Mooi aan Namibie is dat je tot het wrak kan lopen en het van dichtbij kan bewonderen, zonder dat er allerlei hekken of wat dan ook voor staan.

Daarna nog verder afgezakt en daar de beroemde poort tot Skeleton Coast doorgereden. Het is lastig om te omschrijven hoe verlaten en ruw het gebied achter dat hek is, maar het is wel erg mooi en indrukwekkend.

In Terrance Bay had iemand op de muur geschreven: “Waar je ligaam en siel weer een wor”, een best wel passende omschrijving. Omdat er verder niets is, is dat op de een of andere manier heel rustgevend, alsof tijd niet lijkt te bestaan en in ieder geval niet van belang is.

Nog verder zuidelijk Cape Cross bezocht, waar een Spanjaard een kruis heeft neergezet om dit stuk grond te claimen. Dat kruis is later weer gejat door een Duitser en vervolgens is er iets kleiners voor teruggezet. Cape Cross is veel bekender omdat daar een zeehonden broedgebied is. Honderden zeehonden komen hier samen om zich voort te planten. Iedere centimeter van de rotsen bij de kust zijn bedekt met zeehond en je ziet zeehonden letterlijk over elkaar heen naar een andere plek lopen.

Mannetjes zeehonden lopen de hele tijd de macho uit te hangen om zoveel mogelijk vrouwtjes aan hun harem toe te voegen (30 vrouwtjes per man is niet uitzonderlijk), druk schreeuwend en af en toe een beetje vechtend. Ook de vrouwtjes zijn vaak fel tegen elkaar en tussendoor hoor je kleine seals schreeuwen om moeders. Een hoop herrie en een enorm gekrioel van beesten. Indrukwekkend schouwspel om te zien.

We waren gewaarschuwd voor de stank die ondraaglijk zou zijn, maar dat viel ontzettend mee, volgens de ranger omdat de wind de goede kant op stond. Bij Cape Cross gelijk gebeld voor een sea kayak tocht voor de volgende dag. Gelukkig was er nog plek, dus dat viel mee.

Op weg naar Walvis Bay nog een ander, veel recenter scheepswrak gezien van rond 1980, een vissersboot die vlak voor de kust vastgelopen was. Inmiddels hadden de meeuwen er een nieuw thuis gemaakt.

In Walvis Bay de camping opgezocht en lekker wat gegeten. Het is hier ‘s avonds weer flink fris, een graad of 15 met veel wind, dus voor het eerst sinds tijden de deken weer opgezocht. Heerlijk geslapen.

Posted in Uncategorized | Leave a comment

3 november: Vingerklip, Twijfelfontein en panne

Na een stevig ontbijt in Etosha gaan we op weg naar Skeleton Coast. Onderweg willen we nog wel een aantal bezienswaardigheden aandoen, voor zover we daar tijd voor hebben.

Het eerste deel van de route is asfalt en dat schiet aardig op. Het landschap wordt naarmate we vorderen meer heuvelachtig. Na een tijd rijden komen we bij de afslag voor Vingerklip. Daar verandert het landschap steeds meer en begint hier en daar aardig wat trekjes te krijgen van het landschap in de VS dat voor westerns gebruikt wordt.

Vingerklip zelf is een wat merkwaardige rotsformatie die hoog uittorent boven het landschap er omheen. De weg er naar toe is al een uitdaging. De normale weg hobbelde al redelijk en biedt de mogelijkheid om via een wandelpad dichterbij Vingerklip te komen. Er is echter ook een afslag met een bordje 4×4 only, dat kan je dan natuurlijk niet weerstaan. De weg was kort en viel tot vlak voor het einde mee. Vlak voor Vingerklip zelf gaat de weg ineens met een gevaarlijke hoek steil omhoog met allerlei kuilen in de weg zelf. Met een flinke dot gat bereiken we de top en blijven daar netjes staan, wat maar goed is ook, want aan de andere kant gaat het vrij rap weer naar beneden.

Een korte klim verder en we staan bij Vingerklip. Een mooi gezicht zo’n aparte rotsformatie. Gelijk ook een mooi uitzicht op de omgeving met het western achtige landschap.

De volgende tussenstop is Twijfelfontein, een uniek stukje landschap met rotstekeningen van de San van circa 6000 jaar oud. De weg er naar toe is evenwel niet gemakkelijk. Telkens lopen er diepe greppels in de weg zelf om het water – mocht het ooit gaan vallen – weg te kunnen voeren. Dat betekent weer flink vaart minderen, wat niet praktisch is, want deze greppels liggen vaak voor een behoorlijk steile helling. Het landschap om ons heen wordt ook veel ruiger, van bergen ruw steen tot golvende landschappen met  rotsen en daartussen grassprieten.

Na een flink aantal kilometers op deze weg is het ineens een hoop kabaal achter ons en zie ik in de spiegels de brokken rubber over de weg stuiteren. Snel geremd. Mijn rechterachterband helemaal naar de knoppen. Gelukkig hebben we twee reservebanden, dus we maken ons niet al te veel zorgen. Wel vervelend is dat de auto zo laag hangt dat we de krik niet onder het punt kunnen krijgen waar we de auto zouden willen opkrikken. Met teamwork lukt het nog de krik enigszins in de buurt geplaatst te krijgen (de een de auto een beetje proberen op te tillen en de ander snel krik er onder schuiven). Het zweet gutst van mijn voorhoofd, niet alleen van de inspanning, maar ook van de hitte. Het is nu op het heetst van de dag, een perfecte tijd om de band te vervangen.

Bandje vervangen hadden we eerder gedaan, dus dat ging nu een stuk vlotter. Al vrij snel hadden we de auto op de goede hoogte, band er al bij, toen we tot de conclusie kwamen dat het verhuurbedrijf ons een spanner had meegegeven met een gespleten kop en daardoor niet bruikbaar. Daar zit je dan, letterlijk in the middle of nowhere met drie wielen onder je auto en een er naast. Gelukkig kwam er net op het moment dat we dit doorkregen een auto aanrijden, nota bene ook een landcruiser. Na onze gebaren stopte de auto en met hun spanner de band alsnog snel kunnen vervangen.

Door deze ongein wel veel vertraging opgelopen. We hebben besloten toch naar Twijfelfontein te gaan. Dat was de moeite waard. Landschap er naar toe was al mooi en de overdaad aan rotstekeningen, uitgehouwen met een kwarts steen, is indrukwekkend. Je krijgt bij de tour verplicht een gids toegewezen, wat goed uitkomt, want de rotstekeningen zijn uitgehouwen en vallen daarom niet zo op, zodat je ze makkelijk zou kunnen missen.

Na deze tussenstop in Twijfelfontein verder op weg naar Skeleton Coast. Kort na Twijfelfontein wordt de weg ineens erg slecht. Diep gravel waarbij de auto naar links en naar rechts wordt getrokken en je het stuur echt stevig vast moet houden om de auto de kant op te laten rijden die je wil maken het rijden erg vermoeiend. We moeten noodgedwongen ook langzaam rijden en door alle scherpe steentjes waar we overheen moeten maken we ons ook een beetje zorgen om de andere banden. We weten nu dat we geen werkende spanner hebben en daardoor niet zelfstandig banden kunnen vervangen.

Gelukkig gaat alles goed en na een tijd rijden bereiken we de gate naar Skeleton Coast. Deze blijkt evenwel, in tegenstelling tot wat we twee dagen bij NWR geverifieerd hadden, al om 5 uur gesloten te zijn. Wij zijn er rond 6 uur, dus (veel) te laat. De Gatekeeper is evenwel een zeer vriendelijke man en na een telefoontje en een prettig gesprek mogen we alsnog door naar Terrance Bay.

Omdat het al flink begint te schemeren en een dik pak wolken van de zee het land in is gedreven zien we weinig van de omgeving. We komen ook niemand tegen. De weg lijkt in het oneindige te verdwijnen. Net voor het helemaal donker wordt bereiken we onze bestemming. Even snel incheken en naar onze lodge, een hutje aan het strand.

Kennelijk is eten inbegrepen bij het arrangement. Werkelijk heerlijk gegeten in een bijzondere omgeving. Op de muren staan teksten geschreven van vorige bezoekers. Veelal uit Zuid-Afrika, geschreven in het afrikaans, dus dat kunnen we goed lezen. Het eten is echt super. 4 gangen van uitstekende kwaliteit, koken dat kunnen ze hier wel en de bediening is uiterst vriendelijk. Het is vandaag ook aardig rustig, samen met een groepje van 4 personen zijn wij de enige gasten lijkt het.

Moe van alle hectiek van de dag lekker een echt bed ingekropen en heerlijk geslapen.

Posted in Uncategorized | 1 Comment

2 november: Etosha in een dag

Vandaag staat een dagje Etosha op de agenda, maar voor het zover is gaan we eerst nog souvenir shoppen in Tsumeb, een van de steden waar een centre voor arts en crafts is en over het algemeen mooiere spullen te vinden zijn. Veel moois gezien, maar de ruimte die we hebben is beperkt en ze kennen hier geen shipping service.

Daarna door naar de poort van Etosha. In Namutoni de overnachting geregeld in Okaukeujo, zodat we daar lekker laat aan kunnen komen.

Het eerste stuk (oostelijke deel) van het park veel zebra’s, giraffen, bokken en wildebeesten etc. gezien, maar verder niet bijzonder veel wild. Dat hadden we ook verwacht, want het is nu het heetst van de dag (40 graden) en dan zijn de meeste beesten aan het schuilen in de schaduw.

Bij Halali nog gestopt en even gezwommen in het zwembad. Daarna rond een uur of vier weer op pad het midden en westen van het park bekijken.

Bij Sueda, een waterhole die niet veel meer is dan een lullig klein stroompje lijkt aanvankelijk niets te zijn. Maar net als we op het punt staan te vertrekken komt een leeuwin uit het struikgewas om wat te gaan drinken. Daarna volgen nog 4 cubs en nog een leeuwin.

De leeuwtjes gaan ook drinken en met elkaar spelen. Bijtend in elkaars oor en lellend naar elkaars staart zijn het net een stelletje grote katten. Erg leuk en mooi om te zien. Op het moment dat het stelletje uitgespeeld is en gaan liggen in de zon gaan we verder.

Even verderop langs op de weg zagen we nog een spotted hyena wegrennen. Dat zijn ook geen kleine beesten.

Bij een volgende waterhole komen we wat mensen tegen die een luipaard elders gezien hebben. Dat komt mooi uit want dat punt lag al op onze route. Onderweg kruist een kudde olifanten nog het pad van de weg voor ons. Omdat de auto voor ons hard moest remmen en wij dus ook hangt er een dikke stofwolk in de lucht. Achter die wolk zie je de schaduwen van de olifanten voorbij trekken. Het blijft mooi.

Bij de waterhole Olifantsbad lag inderdaad een luipaard. Helaas voor ons lag hij deels achter een aantal rotsen zodat we alleen kop en staart konden zien. Wat het geheel erg indrukwekkend maakte was dat een groep van ongeveer 20 giraffen samen met nog veel meer springbokken dicht bij de waterhole stonden zonder dat zij durfden te drinken vanwege de predator die zo dichtbij lag te ronken.

Om het spektakel helemaal compleet te maken kwam er ook nog een olifant aan die wilde drinken. Luid tetterende, klapperend met de oren en duidelijk geirriteerd dat alle beesten op zijn weg stonden liep hij dwars door de kudde giraffen heen. De kudde spleet uiteen om de olifant er bij te laten. Dichterbij het water gooide de olifant de slurf in de lucht en rook het luipaard. Vervolgens liep hij rustig dichterbij tot hij minder dan 10 meter verwijderd was van het luipaard en ging vervolgens rustig drinken. Luipaard verroerde ook geen vin en 20 giraffen keken toe hoe de olifant wel kon drinken.

Luipaard ligt net iets links van het midden van de foto

Bij het vertrek van de waterhole baande de olifant zich weer een weg door het geheel en verdween uit het zicht. We hebben nog een tijd staan wachten of het luipaard overeind zou komen, maar dat zou niet meer gebeuren voor zonsondergang. Wij moeten helaas voor zonsondergang (19:04) binnen de poorten van Okaukeujo zijn. Dat is ongeveer 25 kilometer van de waterhole waar wij waren. Om 18:40 zijn we vertrokken bij de waterhole. Met een maximum snelheid van 60 km/u in het park en wat flexibele houding ten aanzien van de maximum snelheid moet dat haalbaar zijn.

Onderweg naar Okaukeujo nog een hele mooie zonsondergang gezien. Er hangt zo nu een dan een soort nevel over het landschap, waarschijnlijk opgewaaid stof/zand. Even na 19:00 komen we door de poort van Okaukeujo zeilen. Vervolgens ingechecked, kampeerplaats opgezocht en gaan eten in het restaurant.

Na het eten nog even langs de waterhole van Okaukeujo waar 2 neushoorns lekker aan het drinken waren en net een derde aan kwam lopen. Hebben we wederom in een dag zowel neushoorns, leeuwen, olifanten en een luipaard gezien. Geweldig!

Posted in Uncategorized | 2 Comments

1 november: on the road again

Vandaag een dag met weinig interessants onderweg. Van Popa Falls doorgereden naar Rundu om daar de tank vol te gooien. Gelijk ook een krantje gekocht en daarin staat doodleuk dat er vanwege wat gedoe met piloten van NamibAir 50% van de Airbussen niet vliegen. Aangezien wij ook met een Airbus vliegen even zorgen en gebeld met reisbureau, maar zij wisten van niets en ook Traveltrend weet niet van problemen, dus zou ons niet moeten raken. Dat laatste moet ik nog zien, ik zal Arke nog wel een kopie sturen van het krantenbericht, maar wellicht is het al opgelost. De kranten hier zijn niet vreselijk snel. Drie dagen nadat wij zelf een brand in Etosha vlakbij hadden gezien werd daarover in de krant geschreven alsof het iets nieuws was. Ook het nieuws heeft hier een andere snelheid.

Een paar kilometer na Rundu begint de auto wat te sputteren en rookt de motor raar. We kijken nog eens goed naar het bonnetje van het tanken en blijkt dat de sufferd van een pompbediende (je mag hier niet zelf tanken) benzine in plaats van diesel in de tank gemikt heeft. Daar zijn we mooi klaar mee. Gelukkig hebben we een tweede tank en daar zit alleen maar diesel in. Op die tank teruggereden naar het station. In de garage die bij het station hoort is de tank leeggehaald, omgespoeld met diesel en daarna weer gevuld met diesel. Zou geen blijvende schade tot gevolg moeten hebben. We zien wel. Mogelijk dat we hier nog gedoe mee krijgen met het autoverhuurbedrijf. Voor dat geval in ieder geval tankbonnetje bewaard, want daar staat op dat een bediende van het station er iets verkeerds in heeft gegooid.

Door al dit gedoe wel veel vertraging opgelopen. Ons oorspronkelijke plan was om eind van de middag Etosha in te rijden omdat het dan het mooist is en dan in Halali te overnachten. Dat gaan we nu nooit meer redden. In plaats daarvan nog wel de Hoba Meteoriet bekeken,

De Hoba Meteoriet is de grootste meteoriet die nog steeds te bezichtigen is die is ingeslagen op aarde. Is een aardig brok steen van een paar meter bij een paar meter. Het ijzergehalte in de steen is bizar hoog, wat duidelijk te zien is in de hoeken waar vroeger stukjes afgehakt zijn door toeristen, daaronder glimt het als zilver. Het meenemen van stukjes meteoriet is thans ten strengste verboden.

Na de Hoba Meteoriet die ligt tussen Grootfontein en Tsumeb doorgereden naar Tsumeb om daar bij een backpackerslodge, die niet veel meer is dan iemands achtertuin (wel gezellig overigens), te overnachten.

Morgen willen we heel Etosha nog een keer bekijken, waarbij we alle mooiste waterholes afgaan en overnachten in Okaukeiu. Daarna willen we doorrijden naar Skeleton Coast waar als het goed is ruimte zat is in de lodge op Terrance Bay, een van de noordelijkste punten waar je nog met de auto kan komen.

 

Posted in Uncategorized | 1 Comment

31 oktober: Border hopping en Caprivi Strip

Eigenlijk hebben we vandaag zo’n beetje alles wat we van te voren hadden gepland te zien in Namibie, Botswana en Zimbabwe gezien. Dat betekent dat we nu nog tijd over hebben. Op zich zitten we prima hier in Zimbabwe, maar er is hier niet echt iets wat we nog zouden willen doen. Dus hebben we besloten terug te gaan naar Namibie. Dat betekent wel Zimbabwe uit, Botswana in, Botswana uit en Namibie in. Dat betekent veel formulieren, veel stempels en veel tijd.

De grensovergang Zimbabwe uit ging verrassend gemakkelijk. Er hoefden zelfs geen formulieren ingevuld te worden. Als je maar betaald hebt bij binnenkomst is alles goed.

Zoals je ziet verlaten we Zimbabwe niet onbemiddeld

In Botswana moesten wij tegen mond en klauwzeer de auto door een desinfecterend bad rijden en moesten we onze schoenen afvegen over een desinfecterende mat. Daarna werd onze auto gecontroleerd. Helaas hebben wij onze souvenir trommel die we in Etosha gekocht hadden moeten inleveren omdat er dierenhuid omheen zat en er zou besmettingsgevaar kunnen zijn. Totale kul, want het ding zat nog in de plastic zak van Etosha, maar goed, met dat soort autoriteiten valt niet te praten. Wel zonde, want was een leuk ding.

Botswana uit en Namibie in ging ook redelijk snel, zodat we voor lunchtijd alweer op weg waren naar Katima Mulilo. Daar hebben we een arts en craft centre bezocht en een leuk houten snijwerk van aardige omvang gekocht. Helaas heeft men hier geen shipping service, dus het moet of als handbagage mee in het vliegtuig (hoop dat het niet over de gewichtslimiet daarvoor is) of we moeten nog iets anders regelen in Windhoek.

Van Katima over de Caprivi Strip doorgereden naar Popa Falls. Onderweg nog een schuwe olifant tegengekomen die, toen ik stopte langs de kant van de weg om hem goed te bekijken, even verontwaardigd of boos tetterde en daarna in de bosjes verdween.

Dit keer in popa falls een andere camping opgezocht. Volgens Lonely Planet zou dit de beste backpackersplek van Namibie moeten zijn. Ik denk dat ze gelijk hebben. Hier hadden we de eerste keer ook moeten overnachten, veel leuker.

Zwemmen tussen hippo's en crocs

De eigenaar is iemand met een goed gevoel voor humor. Overal hangen bordjes met spreuken als: Sundeck (when its not raining), Leave your attitude at home, Africa is too big to care en nog veel en veel meer. De WC voor mannen en vrouwen heeft twee ingangen en komt uiteindelijk in dezelfde ruimte uit, waarbij de bril bij de WC van de mannen is vastgezet met een hangslot en het damestoilet is voorzien van roze pluche.

En natuurlijk een eigen ingang...

De douche is een openlucht douche. Alles is hier gericht op duurzaam en de hele camping draait uitsluitend op zonne energie, wat hier overigens in meer dan afdoende mate aanwezig is.

de badkamer

Ons kampeerplaats ligt aan het water en vanuit onze tent kunnen we de hippo’s zien zwemmen. ‘s avonds nog een hoop kabaal waarbij het leek of een olifant en een nijlpaard ruzie hadden gekregen. Er was zoveel gegrom en gebrom dat het af en toe leek of een leeuw ook mee was gaan doen. Niet goed voor de nachtrust, maar wel indrukwekkend.

de zonsondergang blijft genieten

Posted in Uncategorized | 1 Comment

30 oktober: The Mighty Zambezi

Raad eens wie er voorin zaten...

Vandaag geraft op de Zambezi, een rivier met deze tijd van het jaar class 5+ rapids, de heftigste stroomversnellingen die je nog kan nemen.

‘s ochtends met een safari karretje dat ook voor gameviewing gebruikt wordt naar een lodge met uitzicht op de brug tussen Zimbabwe en Zambia gereden. Een dirt road. Deze auto heeft duidelijk slechtere vering dan de huurauto die we hebben, we schudden de hele auto door.

Een korte humorvolle presentatie met al alle do’s en don’t en risico’s. Kennelijk zwemmen hier ook krokodillen, dat was voor ons nieuw. Het vriendelijke verzoek was dan ook om elkaar bij de stillere stukken niet nodeloos overboord te duwen.

Gear aangetrokken, lifevest + helm en daarna een helse afdaling over de meest steile smalle trap die ik ooit gezien heb. Snap niet dat er niemand gevallen is, zeker als je beseft dat iedereen ook nog een peddel in de hand heeft. Hoewel de Giant Stairway in Blue Mountains veel langer was en veel hoger kwam, was dit een stuk enger.

Heelhuids beneden aangekomen even geoefend en daarna op pad.

Wat een tocht. Het is maar goed dat er zoveel water door de Zambezi stroomt, want je krijgt ongewild liters binnen. De eerste paar rapids zijn al gelijk vrij heftig. Alles is hier op een andere schaal. Wat elders de belangrijkste rapids zijn, zijn hier kleine tussendoortjes. En dat alles in een fantastische omgeving.

Een keer hadden we een close call en sloegen we bijna om. Het zijn redelijk wat foto’s maar het laat goed zien hoe het gaat. De boot ver op de zijkant maar net niet om (zie hieronder).

 

 

 

 

Vlak voor het einde van de tocht waren we minder gelukkig in een zeer heftige rapid, zie hieronder.

Erg genoten.

Na dit waterspel moesten we nog wel omhoog klimmen. Gelukkig was het dit keer niet zo’n enge steile trap. In plaats daarvan een extreem steil pad met stappen die haast niet te nemen waren zonder uit de broek te scheuren.

Of klik hier

Eenmaal boven gekomen een late lunch genoten en daarna terug met het boemelkarretje naar de camping. Daar lekker niets meer gedaan en een beetje gehangen bij het zwembad met een boekje. Ook heerlijk dat toen we terug kwamen de was gedaan was, daar hebben ze hier een service voor. Top!

Posted in Uncategorized | 4 Comments

29 oktober: Victoria Falls

Vandaag gaan we naar Zimbabwe. Onze camping ligt op een paar kilometer van de grens, dus we kunnen snel bij de grenspost zijn.

De grenspost zelf ziet er uit als het terrein van een louche autohandelaar. Overal staan auto’s en vrachtauto’s geparkeerd en iedereen verdringt zich in een klein kantoortje.

De kassa moet duidelijk rinkelen, want naast een visum moeten we ook betalen voor carbontax en moeten we een verzekering kopen. Dit wisten we overigens van te voren al, maar blijft bijzonder. Ze accepteren hier alle valuta, bij voorkeur afrikaanse randen lijkt het wel. We hebben weinig nieuws kunnen volgen, maar lijkt er op dat het nog steeds niet al te best gaat met de dollar.

Na de gebruikelijke financiele aderlating en weet ik hoeveel formulieren en nog meer stempels (minimum lijkt 2 per formulier, anders is het kennelijk niet officieel) mogen we verder. Overigens goed om te zien dat de fabrikant van carbonpapier zich geen zorgen hoeft te maken, dat is hier nog volop in gebruik.

Een kilometer of 5 van de grens worden we staande gehouden door wat het meest lijkt op een kindsoldaat, een wel heel jong agentje die controleert of ik m’n verzekering wel betaald heb. Kennelijk waren mijn papieren in orde dus ik mocht door.

De grenspost zorgt voor zoveel vertraging per auto dat je vervolgens de weg tot Victoria Falls zo’n beetje voor jezelf alleen hebt. Eenmaal aangekomen in het plaatsje Victoria Falls komen we erachter dat mijn bankpassen niet werken om geld uit de muur te halen. De hele vakantie was de gewone pas, Maestro, al lastig, maar ook de creditcard (Mastercard) is hier niet populair. Alleen Visa lijkt te werken en dat heb ik niet. Dat is best lastig en geeft niet bepaald een prettig gevoel. Dus de eerste de beste bank ingelopen en daar opnieuw geprobeerd. Daar als tip gekregen dat Barclays wel Mastercard accepteert. Het is inmiddels 11:00 uur en alle banken gaan hier dicht om 11:30 uur, dus wordt wel krap. Gelukkig blijkt het verhaal van Barclays te kloppen en komen de hoog nodige flappen uit de muur rollen. Dat geeft maar weer rust.

Top of Victoria Falls

Op de eerste campsite die we bezochten daar konden we niet meer staan omdat een chauffeur van een grote touristenbus (Overlander) besloten had deze midden op de weg van de camping te parkeren en was daarna vertrokken en zou die dag waarschijnlijk niet meer terugkomen. De camping zag er bovendien wat shabby uit, dus door naar de volgende die we gezien hadden.

De volgende camping is alles tip top, zwembad, goed restaurant, goed sanitair, prima. We konden hier zelfs gelijk ons waterraften voor de volgende dag regelen. Kennelijk was er nog plek (of men stuurt een extra boot). Dat is mooi meegenomen, want we hadden er rekening mee gehouden pas overmorgen te kunnen.

Na al dit geregel waren we wel hongerig geworden, dus lekker gegeten in het restaurant en daarna op weg naar de falls.

Victoria Falls is een bijzondere ervaring zondermeer, erg mooi om te zien. Hier en daar is de spray van de waterval zo hevig dat je binnen de kortste keren helemaal door en door nat wordt. We nemen veel te veel foto’s en genieten volop.

We hebben ook wel bekijks. Kennelijk ligt het aan m’n gezicht maar spontaan willen mensen met mij op de foto en vraagt een klas met schoolkinderen of ik een foto van hen kan nemen.

We lopen meer dan een kilometer lang langs de rand van de waterval. Het laatste punt is niet meer voorzien van enige vorm van afrastering zodat je over de rand gelijk de diepte in kan kijken. In de verte zien we een raft bootje vertrekken. Als dat ook het vertrekpunt voor ons is, dan hebben we een geweldige start. De tocht begint echt aan de voet van de watervallen.

Of klik hier

 

Op de weg terug nog bij een mooi punt genoten van het uitzicht en daar een goede fles champagne die we al de hele vakantie voor dit moment mee hebben gezeuld geopend. Heerlijk genieten.

Eind van de middag nog lekker gezwommen in het zwembad en gerelaxed. ‘s avonds een braai met de rest van de champagne.

Eind van de dag hoorden we dat vandaag extreem heet was en alle hitterecords in Zimbabwe zijn gebroken: 48 graden. Het oude record was 50 jaar oud en lag op 42 graden. Wij hadden daar gelukkig weinig van gemerkt, we zaten lekker in de koele spray van de watervallen en daarna in het zwembad.

Morgen vroeg op raften op de Zambezi. Lijkt me helemaal geweldig en met wat ik nu heb gezien ook best wel een heftige ervaring.

Posted in Uncategorized | 2 Comments

28 oktober: 1001 Olifanten

 

Vandaag zijn we ‘s ochtends een andere arm van de weg die naar het zuiden Savuti Swamp insteekt gaan verkennen. De weg bestaat uit vrij diep zand en met moeite hobbelen we voort over de weg. Na het diepe zand komt een landschap dat erg aan het Nederlandse polderlandschap moet doet denken, groene vlakke weilanden met als grote verschil dat in plaats van koeien wildebeesten, springbokken en olifanten daar lopen te grazen.

Even verderop begint een laag woud van veelal dorre of kaalgegeten takken van 1 tot 3 meter hoog. Veel takken zijn afgebroken of afgescheurd en het ziet er hier uit alsof een orkaan huisgehouden heeft. Even later wordt duidelijk wat de reden is, er zijn hier belachelijk veel olifanten. Enorme kuddes van 30-50 dieren. Vaak zie je er eerst maar een paar en blijkt de rest zich verscholen te hebben in het lage struikgewas. Blijft merkwaardig om te zien hoe goed zo’n groot dier wegvalt achter wat lullige takjes.

Hoeveel olifanten zie je?

We moeten geregeld stoppen om groepen olifanten te laten oversteken. We proberen niet te dichtbij te komen. Zonder te overdrijven: het is hier echt slalommen om de groepen olifanten heen. Veel kuddes hebben ook kleine olifantjes er bij, zodat het passeren link is. Zo nu en dan krijgen we al een snuif, klapperende oren en een fake charge terwijl we echt ons best doen afstand te houden. Op een gegeven moment waren er zoveel olifanten voor en achter ons dat we ons zelfs wat ongemakkelijk gingen voelen.

Na dit bos vol olifanten kwam een open vlakte. Het eerste wat we daar tegenkwamen was een enorme samenscholing van gieren (overigens zonder dat er een dood dier was voor zover wij konden zien). Het waren er waarschijnlijk tegen de honderd, wat best bijzonder is begrijp ik, omdat het volgens alle signposts gaat om endangered species en we vooral moeten reporten als we er een zien.

Een Nederlands landschap, maar dan anders...

Een tijdje daarna weer meer olifanten en wildebeesten en toen verdween het pad in een grote vlakte vol potholes die in de nattere perioden gevuld zijn met water. Met moeite met behulp van de GPS het vervolg van het pad kunnen vinden, maar dat verdween na 2 kilometer in het water, dus omgekeerd en terug naar de camping. Onderweg weer een dode olifant gezien. Blijft in en in triest om zo’n machtig beest dood te zien liggen. Zo te zien was het recent, want de gieren hadden het dier nog niet opgemerkt.

Van Savuti zijn we doorgereden naar Kasane, maar dan via de mooie route, de Chobe riverside front, dat is het deel van Chobe dat ook met 2wd nog te benaderen valt en vrij populair is. Voordat we daar waren nog een enorm stuk moeten ploegen door diep zand, steile zandhellingen op en af, maar uiteindelijk toch allemaal zonder al te veel problemen gelukt.

Gelukkig zien we niet alleen maar olifanten

Het eerste deel (het westen) van Chobe riverside front viel ons eigenlijk wat tegen ten opzichte van Chobe. Hier en daar was wel een olifant of kudde springbokken te zien, maar veelal op grote afstand. Je merkt dat langzaam maar zeker je referentiekader zich aanpast, je went aan al dat moois vrij snel zodat op een gegeven moment alleen extremen en dat wat nieuw is je opvalt.

Het oosten van Chobe riverside front was daarentegen druk bevolkt met wildlife. Veel close encounters met zowel olifanten als buffalo’s, de laatste hadden we tot nu toe alleen van veraf tussen te struiken gezien.

Ook zagen we gieren en wilde honden (bizarre schepsels) gezien bij een lijkje van een baby olifantje.

Wilde honden

Nog meer indrukwekkend was de hele kudde die stil stond bij dit lijkje om afscheid te nemen om daarna verder te trekken en het over te laten aan de gieren.

 

Rouwende olifanten

‘s avonds heerlijk gegeten in het restaurant bij de camping en ondertussen wat plannen gemaakt voor de komende dagen. Omdat het doorkruisen van Moremi en Chobe sneller ging dan verwacht zijn we weer een dag ingelopen en moeten we nog zien wat we met die tijd gaan doen.

Morgen staat Victoria Falls op de agenda. We hopen dat de grensovergang naar Zimbabwe een beetje voorspoedig zal verlopen.

Posted in Uncategorized | 1 Comment

27 oktober: Chobe – Olifanten

‘s ochtends nog een tocht gemaakt door Moremi. Anders dan dat het interessante 4wd routes waren niet veel wildlife gezien. Op het moment dat we de gate passeerden om Moremi uit te gaan kwam een kampbeheerder achter ons aangerend met het verzoek of we in convooi met een ander konden rijden vanwege de river crossing verderop. Kennelijk levert deze problemen op. Op zich opmerkelijk omdat ons daar eerder niets over verteld is. Kennelijk is het allemaal net wat dieper geworden door de regen van gisteravond.

Wij voorop in het konvooi van twee auto’s een weg banen door de weggetjes hier. De instructies die we kregen welke weg te volgen leken duidelijk genoeg toen we vertrokken, doch in de praktijk is dat toch anders. Uiteindelijk toch de juiste weg gevonden waar de weg ophoudt in een klein riviertje en verderop weer verder gaat. Het is hier best diep, het water komt tot heuphoogte (ok, ik ben een klein ventje, maar is toch best diep!).

Zekerheidshalve ook een andere zijweg die naar een andere crossing gaat bekeken, maar daar is de crossing breder en lijkt hij nog dieper. Dus weer in convooi terug naar de eerste, weer eerst te voet samen met de mensen van de andere auto de rivier op diverse plaatsen overgestoken om de ondiepste plek te vinden. In tegenstelling tot de auto die ik in australie had heeft deze geen snorkel en kan hij dus minder diep het water in. Daar maak ik me wel een beetje zorgen om, maar we moeten toch verder.

Uiteindelijk een plek gekozen en op goed geluk er doorheen. Op het moment dat je het water in gaat is er geen weg terug meer. Langzaam zie je het waterpeil stijgen en dan ineens, plof, kom je in dieper water terecht en staat de auto bijna stil. Vol gas gegeven om er uit de komen. De luchtinlaat van de motor en de uitlaat zijn nu onder water, dus dat moet niet te lang duren want anders valt de motor uit en dan sta je daar tot iemand je er uit haalt. Gelukkig wel veilig de overkant gehaald.

Of klik hier

Daarna de andere auto, een duits echtpaar met dochter van eind twintig die ons volgden er doorheen geholpen. De dames in het gezelschap waren kordater dan pa achter het stuur. Zonder enige vrees voor krokodillen en dat soort beesten liepen ma en dochter allebei tot hun heupen de rivier door om te helpen de beste route te bepalen. Petje af. Toen pa had gezien dat ik er wel doorheen gekomen was durfde hij ook wel. Leuk contact opgedaan. Ze verblijven op dezelfde camping, dus we zien ze later vandaag nog een keer.

Dit alles was nog om Moremi uit te komen. Kort daarna Chobe in gereden. De eerste vijf kilometer vanaf de ingang kwamen we al minsten 5-10 olifanten tegen, grazend in de verte of vlakbij lekker in de schaduw van een boom staand. Gek genoeg krijg je van olifanten in het wild op de een of andere manier niet genoeg.

Onderweg naar Savuti, onze camping, veel wildlife gezien, met name olifanten en giraffen. De route was ook interessant. Het zand werd hier en daar steeds dieper en dan was de 4wd echt nodig. Omdat er slechts een baan is voor beide richtingen levert dat ook bijzondere situaties op. Zeker als je zelf al met moeite door het diepe zand ploegt en dan opzij moet voor een ander het nog diepere zand in is dat best een uitdaging. Onderweg nog auto’s gezien die uit de penarie gesleept werden.

Ook bijzonder is het hoe het wildlife hier toch telkens uit het niets kan opduiken. Terwijl wij met een sukkelgangetje van 20 km per uur door het diepe zand aan het waden waren ontdekten we een grote olifant pas toen hij vlak naast ons stond op nog geen 5 meter afstand. Het is haast niet voor te stellen dat zo’n groot beest zo gemakkelijk wegvalt in de natuur, zelfs al zijn de meeste bomen hier zonder blad.

Eenmaal aangekomen in Savuti de kampeerplaats uitgezocht. We staan op een erg mooie plek aan het water, de enige kampeerplaats met een naam: Paradise.

Onze campsite

Omdat de olifanten hier telkens kranen met waterleiding en al uit de grond rukken, hebben ze hier iets ingenieus bedacht, een enorme betonnen constructie met een kraan in een gat en water uit een ander eind zodat een olifant het niet kan vernielen.

100% Elephant Proof

Nadat we ingechecked waren even de benen strekken en daarna door naar het moeras hier in de buurt, want daar zou veel wildlife moeten zitten.

Dat was niet gelogen. We hebben denk ik tussen de 50 en 100 olifanten gezien in minder dan een uur. Verder veel andere beesten, wildebeesten, zebra’s, springbokken, gieren, noem maar op. Zelfs een dode olifant in de buurt van de weg zien liggen. Gek genoeg geeft het zien van zo’n groot beest dood langs de weg je echt een diep triest gevoel.

Op de weg terug stond een kudde olifanten met kleine olifantjes midden op het pad dat wij moesten volgen. Het pad was niet veel meer dan twee bandensporen waar eerder een paar auto’s doorheen gereden waren in het hoge gras. De olifanten waren lekker in het gras aan het grazen en hadden duidelijk weinig haast om opzij te gaan. Omdat er kleintjes bij waren en de oudere beesten die waarschijnlijk zouden gaan beschermen leek het niet verstandig om ons een weg door de kudde heen te banen. In plaats daarvan zijn we van het pad af dwars door het hoge gras, eigenlijk zonder dat we goed konden zien waar we op of over reden, om de kudde heen gereden. Was maar goed ook want een van de olifanten vond al dat we dichtbij kwamen en deed een nep-charge. Uiteindelijk hebben we in deze dolle tocht door het hoge gras nog wel een termietenhoop stuk gereden of een steen geraakt, maar dat is met onze auto geen probleem. Daarna zonder al te veel gedoe het pad weer op en onze weg vervolgd.

Onderweg nog gestopt voor een eenzame mannetjesolifant die ging oversteken en ook deze was minder vrolijk en klapperde dreigend met zijn oren voordat hij doorging. Kennelijk zijn de dieren hier eind van de dag een beetje uit hun hum. Zal wel door de warmte komen waar zij ook last van hebben.

Daarna niet veel bijzonders meer tot de camping. Daar lekker gegeten en een goede fles wijn gedronken bij het vuurtje. Het wordt al snel donker en hoewel het vuurtje goed brand zit je toch minder gemakkelijk buiten als je in het struikgewas van alles hoort, zo nu en dan oogjes oplichten en in de rivier zware plonsgeluiden van een groot beest te horen zijn die je niet meer kan zien.

Uiteindelijk de tent maar ingedoken, dan is het wildlife spotten een stuk aangenamer. Op dit moment zitten we in de tent te luisteren naar iets dat lekker aan het splashen is zonder dat we enig idee hebben wat het is…

Posted in Uncategorized | 3 Comments

26 okt: Moremi S19°10.286′ E23°45.204′

Vandaag bijtijds op omdat we grootse plannen hebben. Eerst echter goed ontbijten in de backpackers lodge. Daarna op pad. Onderweg van een local nog wat hout gekocht zodat we vanavond wat hebben om de beesten bij onze tent uit de buurt te houden. Gelukkig is het vandaag wat koeler vanwege de bewolking. Gisteren was het tegen de 40 graden, vandaag is het 35 denk ik en dat is een stuk beter.

Het eerste stuk ging voorspoedig. De weg reed lekker door totdat we bij South Gate kwamen. Daarna was het verplicht maximaal 40 kilometer per uur rijden. Het grootste deel van het eerste stuk naar 3th bridge was het veel langzamer rijden. Het traject gaat redelijk op en neer met diepe kuilen in de weg en zo nu en dan ook diep zand.

zonnende hippo

Toen we een zijweggetje namen die even verderop weer op de hoofdweg uit zou moeten komen liepen we al vrij snel vast. Maar met 4wd en low gearing aan reden we er gelukkig weer zonder problemen uit. Langs de kant van de weg zijn hier nauwelijks borden geplaatst. Je moet rijden aan de hand van GPS-coordinaten. Gelukkig hebben wij een kaart die daarin voorziet en kan onze TomTom ook GPS coordinaten laten zien.

Daarna first bridge. Een gammel klein bruggetje zonder dat water duidelijk zichtbaar was. Kennelijk was het water daar te laag voor.

Hippo vlakbij in water

Second bridge zouden we niet over mogen, maar er was een detour. Wij helemaal omgereden, bleek er achteraf bezien helemaal geen probleem te zijn omdat het water recent genoeg gezakt was.

De oversteek van 3th bridge was wel bijzonder. Weer een bijzonder gammel bruggetje dat zelf deels onder water stond. En dan moet je dus je banden mikken op het hogere deel van de brug dat onder water ligt. Best een toer en halverwege was het water ook behoorlijk diep, dus wil je niet van de brug afrijden. Ging gelukkig allemaal goed.

Daarna zijn we kris kras door het gebied gereden, allemaal kleine weggetjes, we hadden geen idee meer waar we waren. Wel onze GPS positie, maar volgens de zeer gedetailleerde kaart was daar geen weg. Dus op goed geluk maar een bepaalde richting op gereden waar de weg ook volgens de kaart zou moeten zijn en deze uiteindelijk met veel omwegen weer gevonden.

Fourth Bridge was waarschijnlijk de engste brug van allemaal. De brug piepte en kraakte alsof je er zo doorheen zou zakken en het was een behoorlijk gat van meer dan een meter onder de brug en daaronder weer water. Verder was het weer mikken om te rijden op de balken in de lengte. Met zwetende handjes de overkant bereikt.

Daarna door naar Xakanaxa en vervolgens weer helemaal terug naar south gate omdat de weg tussen Xakanaxa en Khwai river, onze overnachtingsplek, te diep was om doorheen te rijden.

Bij South Gate kwamen we erachter dat de koelkast die net weer gefixed was (was probleem met de accu) letterlijk uit elkaar getrild was. Met wat geduw en getrek en wat klappen op de juiste plaats het geval weer in elkaar gezet en verder naar Khwai. De weg er naartoe was veel makkelijker dan naar 3th bridge dus we waren er eind van de middag. Nog net genoeg tijd voor een tripje naar Dombo Hippo Pools.

Dat bleek een goede omschrijving, want daar troffen zowel een olifant als een tiental hippo’s aan en een croc. De rest van de dag zijn we niet erg veel wildlife tegengekomen, behalve dan veel springbokken, zebra’s en dat soort wild. Waarschijnlijk zijn we door de overmaat van wild in Etosha enigszins afgestompt.

Vandaag wel veel 4wd gereden. Wat een ervaring, Leuk om te doen, maar wel inspannend.

Op de camping is geen omheining en overal hangen borden dat je na het donker vooral je tent niet meer uit moet omdat je dan oog in oog met een leeuw, hyena of olifant en dat soort beesten kan staan. Dat wil je natuurlijk liever niet. Om het wild bij onze tent weg te houden hebben wij een aardig vuurtje gestookt. Toen ik net lekker bezig was ging het stormen en werd het al snel een waar vreugdevuur dat zo hard ging dat ik de auto nog een stukje meer op afstand gezet heb.

Toen we klaar waren met eten was het al pikke donker. Een beetje een apart gevoel, wetend dat er al dat wild in de buurt kan zitten. We vertrouwen er op dat dit wild bang is voor vuur en met de enorme fik die ik gestookt heb moeten we wel goed zitten.

‘s avonds ging het ook flink onweren. Door het grote vuur dat zo’n beetje de hele nacht gebrand heeft verder geen wild gezien. Wel veel geluiden van beesten gehoord. De volgende ochtend bleek een kampeerplaats verderop 4 hyena’s rond de tent gezeten te hebben om een meter of twee afstand.

Morgen op weg naar Chobe. Daar zou meer wild moeten zitten en wederom een niet omheinde camping.

Posted in Uncategorized | 1 Comment

25 oktober: Maun

Na een goede nacht slapen met ‘s nachts zo nu en dan hippo geluiden ‘s ochtends op pad naar Maun. De afstand is te overzien en als het meezit zijn we er rond de middag.

Okovango in de ochtend

De weg reed wonderwel voorspoedig, al is hier nauwelijks aangegeven hoe hard je er mag rijden. Wat vooral verwarrend is, is dat wel aangegeven wordt dat je ergens 30 km per uur moet rijden, maar nergens staat aangegeven wanneer je weer harder mag.

Onderweg tenminste 3 gates doorgereden waar werd gecontroleerd op mond en klauwzeer. Kennelijk heerst dat hier. Bij twee gates mochten we zonder enige controle doorrijden, bij de derde was het stoppen en wilde hij in de koelkast kijken. Uiteindelijk wilde de controlerend ambtenaar graag een flesje water en daarmee was de kous af.

Eenmaal in Maun aangekomen is het qua verkeer lastig te omschrijven. Het lijkt hier wel een mierenhoop, auto’s overal en zijstraten en inritten zien er exact hetzelfde uit. Ik heb geen idee welke kant hier voorrang heeft, maar dat geeft ook niet, want iedereen doet volgens mij maar wat.

In onze reisgids hadden we gelezen dat we voor een overnachting in Moremi en Chobe het beste 11 maanden van te voren kunnen boeken. Daar zijn we dus rijkelijk laat mee, want we hebben helemaal nog niets geregeld. Ook erg handig is dat alle overnachtingsplaatsen in de parken door andere organisaties geregeld worden, dus om twee aansluitende overnachtingen te gaan krijgen zal erg lastig worden.

Op goed geluk gaan we naar de organisatie voor onze eerste oorspronkelijk geplande overnachtingsplaats: Third Bridge. Daar hadden ze geen plek meer de 26e maar wel de 27e. Dat is niet ideaal, want dan verliezen we een dag. Een alternatieve locatie is Khwai River camp. Wij daar naar toe gereden en daar had men eerst de 26e geen plek. Een stelletje uit Nieuw-Zeeland bedacht zich ter plekke waar wij bij waren evenwel en toen was er de 26e wel een plek vrij en de 27e ook nog een plek in Chobe. Dikke mazzel dus. Ach, soms moet het zo zijn.

Hierna op weg naar de overheidsinstelling om permits voor het park te halen. Ook dat gaat goed.

Nu nog proberen Gill van Kea ons auto verhuurbedrijf te vinden om te zien of hij onze koelkast kan fixen. Met een beetje geluk kan hij ook nog even een rondje om de auto lopen zodat we niet in the middle of nowhere komen vast te staan.

Gill blijkt uiterst vriendelijk en probeert ons uit te leggen hoe we bij de garage moeten komen. Al vrij snel geeft hij het op en vraagt ons hem te ontmoeten bij een tankstation in de buurt. Wij op pad daar naartoe en al snel is Gill er ook. Gill rijdt niet bepaald voorzichtig en als een soort mini Dakar-rally volg ik hem eerst door het verkeer in Maun en daarna door wat volgens mij een industrieterrein is waar je zelf je wegen door het zand moet ploegen. Dit hadden we zelf nooit gevonden.

Kennelijk is ons euvel niet nieuw. Volgens Gill zijn we de 6e deze week en ligt het aan een ‘fuse’ die de accu van de koelkast met de accu van de auto verbindt. Gelukkig kunnen de jongens van de garage dit uiteindelijk in een uurtje fixen. Dat is nog eens service. Ik weet niet hoe wij het doen, maar er gaat geen vakantie voorbij zonder dat wij 1-2x een garage zien. Ik hoop dat het dit keer bij 1x blijft.

Voordat wij kunnen vertrekken is Gill terug. Het blijkt dat onze brief waarin staat dat wij de auto mogen in- en uitvoeren niet afdoende is, zeker niet voor Zimbabwe. Hij zorgt er alsnog voor dat we een (kopie) van een officieel document krijgen en brengt ons dit vanavond nog. Dan loopt hij gelijk met ons de geplande route (ahum, die moeten we nog plannen) door Moremi en Chobe door, zodat we niet vastlopen. Vorig jaar is Kea 15 autos in de rivier de Khwai verloren omdat mensen dachten dat ze er doorheen konden rijden. Kennelijk is die rivier wat dieper en komt het water tot halverwege de voorruit. Lijkt me dus niet onnodig advies. Helemaal top dat hij naar ons toekomt voor deze papieren en de uitleg. De man zelf lijkt overigens erg op Frank. We konden het gelijk goed met hem vinden en hij was allang blij dat wij serieuze vragen hadden. Hij liet weten ooit 500 km naar de Kalahari gereden te zijn om een knopje in te drukken zodat de koelkast weer werkte.

lekker met een biertje aan het water

We verblijven vandaag op de Old Bridge Backpackers camping. Een geweldige locatie. uitstekende sfeer en het ziet er allemaal tip top uit. Er is een bar, restaurant en de douche’s zijn buitendouches met een rieten omheining. Met een touw kan je aangeven dat de douche bezet is. Idem voor de toiletten. Doet aan alsof je op een tropisch eiland zit.

 

onze badkamer

Ik heb hier ook een nieuwe vriend gemaakt. Vanaf het moment dat ik aangekomen ben op de camping loopt een hond non stop achter me aan en gaat geduldig achter me liggen tot ik weer opsta en wat anders ga doen. Geen idee waar ik deze eer aan verdiend heb.

mijn nieuwe maatje

Gill is inmiddels ook langsgeweest met de vereiste officiele documenten. Daarnaast heeft hij onze route nagelopen. Geen overbodige luxe, want we moeten hem drastisch omgooien. Hier en daar zijn wegen niet meer begaanbaar omdat ze flooded zijn of omdat het zand eenvoudigweg te diep is. Met de tips van Gill met makkelijkere detours die zelfs niet op onze zeer gedetailleerde kaarten staan moet het wel goedkomen.

Het is hier nog steeds ontzettend warm, maar we beginnen er al aan te wennen. We kijken erg uit naar Moremi en Chobe. Het wordt wel een heftige ervaring, want de camping heeft geen omheining en al het wildlife, ook leeuwen en olifanten, lopen gewoon door de camping heen. Je kan dus ‘s avonds eigenlijk niet meer naar het toilet. Dat is pas midden in de natuur. Kennelijk tiptoen de olifanten langs je tent en merk je er niets van en negeren de leeuwen je tent ook. “Sleeping in the open” d.w.z. met alleen een slaapzak wordt wel afgeraden. Enfin, we zullen zien.

Posted in Uncategorized | Comments Off on 25 oktober: Maun

24 oktober: Botswana en Okovango Delta

De storm gister viel mee en heeft ons niet bereikt, of het onweert hier zonder dat er regen valt, dat kan ook. Het werd wel iets koeler en dat was zeer aangenaam, want was s avonds klam.

Na het ontbijt de auto in en de grens over. Weer formulieren invullen, eerst bij Mahango, dit keer omdat we passing through zijn en daarna weer bij de grens met Namibie dat we het land verlaten. Wel grappig dat ze in een post 8-15 mensen hebben rondlopen voor een grensovergang terwijl er volgens het logboek de vorige dag welgeteld 8 mensen de grens waren gepasseerd en vandaag waren wij de eerste.

Bij Botswana waren we verrassend snel klaar met de grenspost. Wel weer formuliertje invullen (daarin worden we steeds handiger en sneller). We hoefden niet eens taxes te betalen omdat we een auto invoeren, dat viel mee. Al met al waren we sneller klaar met de customs Botswana in dan Namibie uit.

De aldus geboekte tijdwinst raakten we een half uurtje later weer volledig kwijt. Volgens ons Botswana boek van Bradt (erg goed overigens) zouden we het beste geld kunnen wisselen/pinnen in Shakawe. De ATM accepteerde onze passen evenwel niet, dat hielp niet echt. Daarna de rij in met de lokale bevolking. Dat duurde lang! We hebben denk ik eerst 45 minuten in de rij gestaan om aan de beurt te komen en daarna is men zeker nog eens 45 minuten tot een uur met ons bezig geweest om geld dat ik gepind had met de creditcard ook daadwerkelijk overhandigd te krijgen. Wat er mis kon gaan ging ook mis volgens mij. Er moest nog een kopie van mijn paspoort gemaakt worden en dat alleen heeft al minstens 30 minuten geduurd. Eerst was het papier op en daarna was de machine stuk. Wat een gedoe.

Binnen was gelukkig een airco en was het redelijk uit te houden, dus rustig gebleven en gewacht. Daarna nog Namibische dollars gewisseld voor US-dollars, zodat we geen gedoe hebben als we over een week de grens naar Zimbabwe over moeten en daar wel flink moeten lappen om het land in te mogen.

Daarna weer op pad. Het lijkt wel of de afstanden hier op de borden verkeerd worden aangegeven want we waren er zo, ondanks al het overstekend vee, plotseling aangepaste snelheden van 30 km voor eventueel zwaar verkeer dat de weg op zou kunnen komen etc.

restaurant in Okovango

We verblijven bij Sepopa Swamp Post, een camping met restaurant waar we zo gaan eten en die ook de mogelijkheid biedt de delta op te gaan met een boot. Gelijk een tocht voor vanmiddag geboekt.

De tocht over de delta indrukwekkend en de wind tijdens het varen bood een aangename verkoeling. Het is hier namelijk belachelijk warm, ook volgens de locals. De temperatuur is nu de temperatuur van het regenseizoen (dik in de 30 graden) en dat zou pas over een paar weken/een maand het geval moeten zijn.

De delta bestaat uit eindeloze vlaktes met riet aan de kanten en af en toe een corridoor. Na twee afslagen wist ik de weg terug al niet meer. Gelukkig hebben we een enthousiaste gids Makata die ons hier doorheen leidt.

Tijdens onze tocht over de delta diverse crocs weg zien schieten, maar helaas geen hippo’s. Omdat het water nu relatief warm is kunnen ze heel diep onderwater gaan en zijn ze lastig te spotten.

Eenmaal terug bij de camping zien we op een meter of 10 afstand van onze auto een croc van ca. 2 meter en een kleintje van een halve meter het water in schieten. We camperen redelijk dicht bij het water, slechts een klein muurtje van nog geen halve meter hoog staat er tussen de wal en de camping. Dat is kennelijk genoeg om de hippo’s van je tent weg te  houden en de crocs klimmen ook niet graag. Alle crocs hier zijn wel zoetwater crocs, die worden niet zo groot als de salties die we in australie gezien hebben. Bij de camping, relatief dicht bij onze tent, leeft wel een exemplaar van 3 meter heb ik begrepen (moeten wij nog zien), dus we hebben genoeg om naar te kijken. Veel groter wil ik ze ook niet zo dichtbij.

ook dit soort dingen gaat hier anders

‘s avonds lekker gegeten in het restaurant met uitzicht over de Okavango. Van het dakterras kunnen we mooi over de Okavango heen kijken. Je ziet vanaf hier niet de kanalen die er doorheen lopen en zo lijkt het wel een eindeloze rietvlakte. Erg mooi.

Posted in Uncategorized | Comments Off on 24 oktober: Botswana en Okovango Delta

23 oktober: Mahango en Popa Falls

Vandaag moeten we bijtijds op pad om naar Popa Falls te rijden, een plaatsje vlak bij de grens met Botswana en daarom uitermate geschikt voor een overnachting. Bovendien ligt het vlakbij een interessant natuurpark(je) genaamd Mahango.

‘s Ochtends ruim ontbeten in het restaurant van Namutoni. Wat hebben ze hier toch lekkere yoghurt met vers fruit. Daarna  nog langs een waterhole in Etosha gereden die op weg naar de gate lag. Daar zagen we twee vechtende mannetjes giraffen (zag er wel lullig uit, een beetje met de nek naar elkaar zwaaiend elkaar op de kont tikkend en rondjes draaiend). Verder nog een heerlijk in het stof wroetend wrattenzwijn gezien. Wat zijn het toch schattige beestjes.

Onderweg veranderde het landschap van het relatief dorre Etosha al snel in een veel groener landschap. Naarmate we de Caprivi strip naderden werd het landschap ook steeds groener. De huisjes gaan er ook steeds meer typisch afrikaans uitzien, een aantal bij elkaar staande ronde rieten hutjes. Ziet er allemaal erg primitief uit. Langs de kant van de weg staan overal emmertjes met sinaasappelen. Kennelijk probeert iedereen op deze manier iets bij te verdienen.

Onderweg hebben we ons als lunch nog bezondigd aan een hamburger van een fastfood keten Wimpies. Prima kwaliteit. Als je dat eet dan wil je nooit meer die rommel van McDonalds of Burger King dat we om die reden ook niet eten. Goed dat deze keten niet in Nederland bestaat, want ik zou me daardoor eerder laten verleiden.

De camping beheerder van Popa Falls is de meest ongeinteresseerde medewerker van Namibia Wildlife Resorts die ik tot nu toe gezien heb. Heb overigens het idee dat deze camping een one man show is, waarbij hij zelf alles moet doen en dat hij liever iets anders zou doen. Enfin, wij laten ons daar niet door beinvloeden en gaan vol goede moed verder. Op het feit dat hier en daar een paar lampen stuk zijn is er verder niets mis met de camping. Er is zelfs een koelkast en dat is handig, want de koelkast in onze auto heeft het begeven. Die proberen we in Maun te laten vervangen.

Omdat we flink doorgereden hebben vandaag is er nog genoeg tijd om Mahango te verkennen. Mahango is eigenlijk een dierentuin zoals deze zou moeten zijn: waar alle dieren vrij rondlopen in een natuurlijke omgeving. Anders dan bij Etosha, wat feitelijk een omgekeerde dierentuin is waarbij de mensen in hokjes (kamp, auto) zitten om hen te beschermen van de dieren, mag je hier wel uit de auto stappen want er zijn geen roofdieren. We hebben twee routes daar bekeken en ontzettend veel verschillende dieren gezien, naast de dieren die we in Etosha al zagen zoals olifanten, giraffen en spingbokjes hier ook nijlpaarden en krokodillen gezien. En dat allemaal in een vrij compact stukje natuur.

Naast de route die bij 2×4 afgelegd kan worden ook nog een waterhole bezocht die alleen met 4×4 bereikbaar is. Was een vrij gemakkelijk begaanbare weg dus we waren er zo. Helaas waren we net te laat voor de olifant die er net geweest was en troffen we alleen een drinkende giraffe aan. Onderweg nog wel kleine aapjes gezien.

Ook vandaag zijn er weer een paar wolken. Er zijn zelfs een paar druppels gevallen (als het er meer dan 30 zijn per vierkante meter zou het me verbazen).

Terwijl ik dit tik onweert het in de verte. Of het ook regent weet ik niet. Hier vallen slechts enkele spetters. Dat is straks wellicht anders, want het lijkt deze kant op de komen. We staan gezellig langs een stroompje dat we wel in de gaten moeten houden. Mocht dit stroompje ineens opzwellen dan rijden we snel naar een hoger stukje. Bovendien zullen we zelf niet snel natte voeten krijgen. Dat is het voordeel van een 4×4 die hoog op de weg ligt en een tent op het dak.

Ik stuur dit nog vanuit Namibie. Niet verwacht dat er zo dicht bij de grens nog bereik zou zijn, dat valt dus mee. Vanaf nu denk ik even radiostilte.

Posted in Uncategorized | 2 Comments

22 oktober: Meer neushoorns en nog meer giraffen

Vandaag weer vroeg op pad omdat de beesten ‘s ochtends en ‘s avonds vooral actief zijn.

Onderweg een neushoorn tegengekomen op minder dan 10 meter afstand. Geweldig, zeker als je beseft dat dit over het algemeen schuwe dieren zijn die je meestal alleen ‘s avonds ziet. Later op de dag op groter afstand nog een rhino gezien. Onderweg ook nog bijna een hyena aangereden. Wat zijn dat toch ook grote beesten. Hij lag zo dicht bij de weg, we hadden een prima beeld. Helaas door de schrik niet op tijd fotocamera bij de hand.

Vandaag ook de zoutvlakte opgeweest. Een indrukwekkende witte massa die eindeloos lijkt en desorienterend werkt.

Verder vandaag ontelbaar veel giraffen gezien. Je struikelt er hier letterlijk over. Uit het niets komen ze uit de bosjes (ja, dat verwacht je niet met dit soort beesten, maar ze vallen echt weg in de omgeving) of staan ze vanaf de weg naar blaadjes te happen.

Onderweg naar een waterhole langs de kant van de weg nog een pack leeuwen gezien met een cub. Onverstoord lagen ze daar langs de kant van de weg. Eind van de middag weer langs geweest en ze lagen daar nog steeds, haast op dezelfde plek. Wat een luie beesten.

Eind van de dag nog een oude olifant gezien die op een kruispunt van wegen ging oversteken. Dat gaf veel bekijks. De olifant zelf werd er wat onrustig van en even leek het er op dat hij een van de bussen omver zou gaan duwen. Of hij was gewoon bang om tussen beide bussen door te gaan. Uiteindelijk allemaal zonder incidenten verlopen. Een prachtig plaatje met de olifant die voor ons precies onder de ondergaande zon stil ging staan poseren.

‘s avonds lekker gegeten in het restaurant. Daarna blog bijgewerkt. Vanaf nu wordt internet toegang een stuk onzekerder. Onze volgende bestemming – Popa Falls – valt nog wel onder Namibie maar daar verwacht ik geen internet bereik te hebben. Daarna Botswana en dat wordt helemaal behelpen. Dus als jullie de komende tijd niets van ons horen, no worries, waarschijnlijk zitten we dan zo in de rimboe dat internet niet beschikbaar is.

Posted in Uncategorized | 2 Comments

21 oktober: Dawn patrol

Gisteravond laat nog twee rhino’s gezien bij de drinking hole bij de camping. Geen zin meer om dat bij te bloggen, dus dat los ik op deze manier wel op. Omdat het nacht was geen foto’s helaas. Wel goed kunnen zien door de lampen die op de drinking hole gericht waren.

Vanochtend weer vroeg opgestaan om een gamedrive te doen. Ontbeten met uitzicht op een groep slapende leeuwen. De leeuwen lagen verscholen tussen de struiken, dus lastig fotograferen. Het blijft fascinerend om te zien. Zijn net grote katten, beetje in de zon liggen, op de rug rollen en elkaar schoon likken. Bijzonder ook hoe snel je ze uit het oog verliest, als ze op de zij rollen dan vallen ze helemaal weg tegen het gras.

Rond het middaguur zagen we langs de kant van de weg een paar olifanten tussen kleine boompjes staan. Later bleek er tussen deze lage boompjes een kudde van meer dan 30 dieren verscholen te staan, maar dat wisten we toen nog niet.

Aan de andere kant van de weg lag een jachtluipaard in het gras, maar door waarschijnlijk de langzaam dichterbij komende olifanten (of onze aanwezigheid) ging het er vandoor. Weer een fantastische schutkleur en je moet je best doen om zo’n beest te zien, zelfs als je weet dat het er is.

Kort nadat het jachtluipaard de benen had genomen kwamen er meer en meer olifanten uit het struikgewas tevoorschijn. Eerst gingen ze rustig langs de kant van de weg een paar bomen kaalplukken, soms hele takken er af rukkend.

Uiteindelijk ging daarna eerst de ene helft van de kudde voor onze auto langs oversteken en daarna de andere helft van de kudde direct achter onze auto. Geweldig om deze beesten van zo dichtbij te kunnen meemaken. Dichterbij kan haast niet. Het hele tafereel had wel wat weg van de dawn patrol van Jungle Book.

Tussen de middag nog lekker gegeten in het restaurant en daarna uitbuiken in het zwembad. Afkoeling is wel lekker, is hier meer dan 30 graden en geen wolkje te zien.

Eind van de middag weer op pad, dat is de mooiste tijd voor een gamedrive. Tijdens deze tocht nog een paar solitaire olifanten en giraffen en ontelbaar veel zebra’s, wildebeesten en springbokken gezien.

Terug bij de camping bleek er een vuurtje gewoed te hebben, de omgeving smeulde nog na. Waarschijnlijk een domme toerist die een peuk heeft weggegooid. Waarschijnlijk als gevolg hiervan geen verlichting ‘s avonds bij de waterhole. Maar daar laten wij ons niet door afschrikken. Met twee lekkere koude drankjes installeren wij ons bij het verhoogde uitkijkpunt. Niet lang daarna worden we op ons wenken bedient want uit het struikgewas komt een echte rhino scharrelen. Langzaam sjokt het beest dichterbij om minutenlang te drinken en daarna weer het struikgewas in te verdwijnen.

Op het moment dat we onze spullen wilden gaan pakken om terug te gaan naar de auto zagen we in de verte een kudde olifanten aankomen. Waarschijnlijk de helft van de kudde die we eerder die dag ongeveer 20 kilometer verderop hadden gezien. Als een georganiseerde groep liepen ze een rondje om de waterhole om daarna massaal te gaan drinken. Een van de jonge olifantjes was kennelijk wat aan het spelen en modder aan het omwoelen waar de rest last van had en kreeg op zijn flikker. Een ander zat zichzelf verderop met modder te begooien als bescherming tegen te zon. Indrukwekkende beesten en bijzonder om te zien hoe ze onderling communiceren.

De Big Five (olifant, leeuw, buffel, luipaard en neushoorn) hebben we nu allemaal al in het wild gezien. Geweldig. Zeker als je beseft dat we op een dag 4 van deze 5 in het wild hebben mogen ervaren. Denk dat we mazzel hebben.

Posted in Uncategorized | 1 Comment

20 oktober: Etosha dag 1 (Olifanten!)

Waterhole bij camping

Deze ochtend werd niet ons ontbijt maar dat van de buren gestolen door bavianen. Onze buurvrouw was zo perplex dat ze maar bleef toekijken en niets deed. Het brood, de citroen voor de thee en de sinaasappel verdwenen, samen met wat ander broodbeleg. Zelf hebben we lekker ontbeten in het restaurant.

Vandaag op weg naar Etosha. Onderweg drie keer door agenten aan de kant gezet voor een of andere routine controle (en ik maar denken dat ik te hard gereden had). De derde keer was het niet eens voor mij bedoeld, maar voor de auto vlak achter mij die te hard gereden had. Gelukkig iedere keer niets aan de hand.

Eenmaal aangekomen in Etosha hebben we zelf nog een gamedrive door het westelijk deel van het park gemaakt. Daar hebben we statig over de vlaktes migrerende giraffen gezien, parende struisvogels (ziet er uit of iemand een plumeau aan het uitschudden is), hordes zebra’s en impala’s, leeuwen (als ze gaan liggen dan zie je ze haast niet meer) en een groep olifanten. De olifanten waren lekker aan het drinken, een beetje sociaal tegen elkaar aan aan het botsen en even aan het relaxen. Indrukwekkende beeste om te zien, zeker zo dichtbij (meter of 10-20 afstand).

Daarna terug naar de camping. Daar is ook een waterhole. Daar stond een giraffe een beetje wijfelend in de verte. Terwijl we naar de giraffe staan te kijken komt er een olifant rustig aan sjokken, zich niets aantrekkend van de toeschouwers. Eerst lekker drinken en daarna zichzelf ondersproeiend. Leuk om te zien. Het hele schouwspel duurde ongeveer een kwartiertje. Ook erg mooi om te zien hoe zo’n enorm beest rustig weer wegsjokt de ondergaande zon tegemoet.

Dit keer meer foto’s dan tekst, dus ik plak de rest van de foto’s hier maar onder. Oja, in een deel van het park is een bosbrand (inmiddels onder controle), vandaar de rook in de lucht bij sommige foto’s.

Olifant en giraffe bij camping

Sunset met rook bosbrand

 

Posted in Uncategorized | 3 Comments

19 oktober: A baboon stole my breakfast

We zaten net de spulletjes klaar te zetten voor ontbijt toen uit het niets een troepje bavianen aan kwamen zetten en er met het pak Weet-Bix (soort cornflakes/muesli) vandoor ging. Daar ging ons ontbijt. Gelukkig hadden we nog wat anders, maar was wel een karig maaltje. De bavianen hier zijn erg bijdehand. Vakkundig lichten ze even de deksels van iedere vuilnisemmer op, net genoeg om er een blik in te werpen of er iets in zit dat de moeite waard is. En kennelijk houden ze ook erg van Weet-Bix.

het "pad" naar boven

Na een wat schamel ontbijt een tweede poging gewaagd om waterberg te beklimmen. Het was een zware lange weg naar boven en al snel werd duidelijk dat het goed was dat we gisteren niet waren doorgegaan. Het pad was bij tijd en wijlen weer erg slecht aangegeven. Met name afslagen die je had moeten nemen terwijl het pad feitelijk doorloopt en de afslag het klauteren over een hele grote berg stenen is, was verwarrend. We zijn de nodige keren misgelopen, maar gelukkig zagen we op de terugweg wel het tekentje dat je had moeten volgen ergens helemaal bovenin een rotswand.

Wat een klauterpartij, De stappen die we moesten nemen waren soms zo hoog dat de broek gevaarlijk op spanning kwam te staan. Gelukkig ging het allemaal goed, zowel met ons als de broek. Een mooi uitzicht op de vlakte.

De weg terug van de top was ook bijzonder, vooral omdat we het pad dat wij gevolgd hadden niet meer goed konden terugvinden, maar wel een alternatieve route gevonden hadden. Dat ging vrij rap naar beneden, maar was in tegenstelling tot het pad omhoog wel goed gemarkeerd. Vanaf dit pad kwamen we vanzelf in een andere route terecht die we gelijk maar hebben meegenomen.

Tussen de middag nog even lekker gerelaxed bij het zwembad en daarna lunchen in het restaurant. Was erg goed. Wel valt ons langzaam maar zeker steeds meer op dat nagenoeg alle toeristen blank zijn en de bediening telkens zwart. Vooral als de bediening erg formeel is en op alles wat je zegt “yes sir” wordt geantwoord waan je je even in een land waar de apartheid nog in volle omvang aanwezig is. Een raar gevoel.

‘s middags hebben we een game drive geboekt. Met een open auto gaan we het plateau bovenop de Waterberg op om daar wildlife te spotten. Waterberg is een breeding park, er zijn dus geen roofdieren zoals leeuwen etc. Wel zijn er buffels en allerlei typen rendieren en de zeer zeldzame zwarte neushoorn. Helaas hebben we de neushoorn niet gezien, maar wel veel giraffen en antilopen en aanverwante snel rennende dieren. Verder hebben we vanaf een afstandje ook nog een paar buffels gezien.

 

Genoten van de middag, de dieren en ook de zonsondergang op het platform. Omdat er ‘s middags weer wat bewolking was kleurde de lucht in de meest diepe kleuren geel, oranje en paars. Erg mooi.

‘s avonds terug bij de camping voor een braai.

We genieten overigens van alle reacties op onze blog, erg leuk om te horen dat anderen meegenieten. Het is voor ons met de beperkte tijd en internetverbinding die we hebben niet goed mogelijk om op die reacties te reageren, maar we vinden het wel erg leuk om ze te lezen.

Morgen Etosha. We kijken er naar uit.

Posted in Uncategorized | 3 Comments

18 oktober: Bewolkt!

We werden wakker en toen zagen we het. Een paar van die rare witte dingen hingen in de anders zo blauwe lucht. Dat hadden we hier niet eerder meegemaakt. Het was bewolkt! Met de bewolking is het gelijk een stuk koeler, maar dat geeft niets, want het is hier nog steeds warm zat.

Ons eerste uitstapje van vanochtend is naar Salt Works, een van de of de grootste zoutproducenten van Afrika. Is natuurlijk vrij makkelijk om hier zout te maken, je laat zeewater stromen op grote platen, tussen eb en vloed is het verdampt, je schraapt het er af en klaar. Bij Saltworks een paar grote witte zoutbergen gezien, zo groot als een paar duinen. Grappig, maar de entourage was wel die van een enorm industriecomplex dus we waren snel uitgekeken.

Onderweg van Saltworks terug naar Walvisbaai zowaar nog een paar flamingo’s en pelikanen gezien. Niet de tienduizenden die het zouden moeten zijn, maar een stuk of 5-6. Ik denk dat de rest ook op vakantie is (tij was nog niet laag genoeg). Omdat we vandaag best een behoorlijk stuk af te leggen hebben kunnen we niet wachten tot het eb is, dus gaan we verder. Tank van de auto volgooien, pinnen en op weg.

Vandaag ook de eerste apotheek gezien en daar schuintegenover een vestiging van BDO. Wordt ik toch nog herinnerd aan werk. Geniet overigens met volle teugen en zonder blog / reisschema zou ik niet eens meer weten welke dag het is.

Nog even een kort tripje door Swakopmund gemaakt. Apart al die duitse gebouwen, vooral als deze gepaard gaan met palmbomen.

Eerst een stuk gereden via de Skeleton Coast. In de verte nog wel een scheepswrak gezien, maar voor het overige was het niet indrukwekkend. Het mooiere deel van Skeleton Coast ligt veel noordelijker, maar dat is voor ons qua tijd niet bereikbaar. Je moet immers keuzes maken. Overigens is het grappig om te zien dat auto’s hier rustig over de snelweg rijden met hengels die meer dan een meter aan de zijkant uitsteken. Dat kan natuurlijk als de doorgaande route maar tweebaans is (mits je de hengel aan de juiste kant laat uitsteken).

Spitzkoppe

Bij Henties Bay de route naar het binnenlang genomen op weg naar Waterberg Plateau. Onderweg nog de berg Spitzkoppe gezien, een berg die midden uit de vlakte ineens oprijst en al vanaf ver te zien is. Merkwaardig.

Onderweg nog even moeten remmen voor een bavianenfamilie die de snelweg overstak. Verder vlakbij Waterberg nog een paar wilde wrattenzwijnen gezien, lekker wroetend langs de kant van de weg, zich niets aantrekkend van het verkeer. Maar als je dan stopt, dan zijn ze ineens heel alert en gaan ze er met hun korte pootjes hard vandoor. Erg humoristisch om die beestjes te zien rennen.

Eind van de dag nog aangevangen met een tocht die een korte hike naar de top van het plateau zou moeten zijn. Dat viel zo tegen dat we na 15 minuten maar zijn omgedraaid, omdat we het nooit op tijd voor de zonsondergang naar de top zouden redden, terwijl de route ook niet geschikt was om in de schemering terug af te leggen. Onderweg nog wel een familie bavianen tegengekomen die ongeveer de helft van de route naast ons in het struikgewas liepen te ritselen. Morgen proberen we het opnieuw.

‘s avonds een lekkere koele witte wijn ontkurkt en een vuurtje gestookt en heerlijk gebraaid.

 

Posted in Uncategorized | 1 Comment

17 oktober: Door de bergen naar Walvisbaai

Met spierpijn opgestaan en rustig aan ontbeten en de route voor vandaag meer in detail uitgestippeld. We gaan op weg naar Walvisbaai, maar we nemen niet de kortste route. In plaats daarvan gaan we een aantal passen rijden: de Spreetshoogte, de Gemsberg en de Kuisebpas.

Op weg van de camping naar de grotere weg kwamen we nog een groep Hartmann mountain zebra’s tegen. Ze stonden letterlijk op de weg en toen wij aankwamen gingen ze in volle draf er vandoor. Vervolgens draaide het mannetje zich om en snoof vervaarlijk. Erg mooi om van zo dichtbij in het wild mee te mogen maken.

De Spreetshoogte pas was een uitdaging voor de auto. Met een hellingshoek van 25% was deze pas behoorlijk steil en was het vaak terugschakelen naar de eerste versnelling en vol gas om boven te komen.

De Gemsberg was wat dat betreft een stuk makkelijker, al waren er hier wel geregeld stukken van de weg aan de afgrondkant van de berg weggevaagd, dus dat was wel oppassen geblazen. Verder hielp het niet dat ze bezig waren met wegonderhoud, wat hier betekent dat een soort grote sneeuwschuiver de steentjes over de weg verdeeld. Dat doen ze evenwel in drie banen, dus als ze nog met dit werk bezig zijn heb je continue een aardig bergje stenen van circa 10-20 centimeter hoog in een lange baan op de weghelft liggen. Helaas lag deze hoop stenen op de weghelft die ik moest gebruiken waardoor de toch al smalle weg nog smaller werd en je nu wel heel dicht langs randjes moest rijden.

Omdat er op de wegen in Namibie weinig verkeer is en bij dit soort passen nog minder was dit makkelijk op te lossen door zo nu en dan op de tegenliggersbaan die veel breder was te rijden. Onderweg nog wel wat oponthoud door een bus die van de weg geraakt was. Gelukkig ging het mis aan de bergkant en leek iedereen ongedeerd.

De Kuiseb pas stelde gelet op de vorige twee passen niet veel meer voor. Wel mooie uitzichten, net als bij de vorige passen. Na de bergen rij je vrij snel eindeloze vlaktes in die steeds dorrer worden en op het laatst veranderen in een lange duinenrij. Voor je het weet kijk je nog eens om je heen en is het landschap totaal anders.

In Walvisbaai aangekomen op zoek naar een overnachtingsplek, want dat hadden we nog niet geregeld. Omdat het inmiddels 17:01 was, was de tourist info al gesloten (sluit om 17:00). Helaas. Gelukkig wist de buurvrouw van een zeilbotenverhuurbedrijf ons goed de weg te wijzen naar een nabij gelegen camping.

Het is hier een stuk kouder, waarschijnlijk maar een graad of 20-22, maar door de straffe wind voelt het kouder aan. Even omgekleed en daarna naar een restaurant waar we veel goeds over gelezen hadden: The Raft.

Bij The Raft, een restaurant op palen dat uitkijkt over zee, genoten van de zonsondergang met een goede fles wijn.

 

Posted in Uncategorized | 2 Comments

16 oktober: Waterkloof trail

Om 8:45 gestart met de tocht die 6-7 uur zou moeten duren. Het is een interessante route, eerst langs/door een rivier, een paar mooie poeltjes, langs grotten en dan over een vlakte langzaam om hoog naar de top van een berg en dan weer naar beneden langs kliffen, meer poeltjes weer terug langs een rivier naar de camping. De route is 17 kilometer in totaal.

Al vrij snel kwamen wij er achter dat het idee van pad in namibie een aardig overeenstemt met het idee van pad in australie. Je geeft aan waar je moet komen en zie maar hoe je er komt. De route was wel vaak verwarrend aangegeven. Op sommige plaatsen werd je overladen met aanwijzingen waar je naar toe moest om je vervolgens bij een driesprong te laten raden welke kant je op moet.

Het eerste deel van de tocht was erg leuk en mooi. Op speelse wijze moesten we telkens de rivier oversteken waarbij je telkens zelf moest uitzoeken wat een goede plek was om over steentjes te hoppen.

Na een tijd lopen kwamen we bij een paar mooie poeltjes vol met enorme kikkervisjes (zo groot als je hand) en dito kikkers. Verderop was een diepere poel met minder ingezetenen en daar lekker even afgekoeld.

Daarna verder op pad. Het pad was al ruw maar werd steeds ruwer. Vele kilometers afgelegd over losliggende stenen die wegglijden onder je voeten. Was een zware route.

Onderweg ook de nodige keren de route kwijtgeraakt en daarna weer teruggelopen tot het laatste bekende punt van de route en daar vandaan weer onze weg verder gezocht.

We hadden ieder 2,5 liter water mee, maar dat bleek erg weinig aan het eind van de dag. Na een kleine 5 uur hadden we het halfway point bereikt. Dat beloofde niet veel goeds.

Onderweg kwamen we wel het nodige wildlife tegen. Van een soort reuze hamsters (bleken later dassies te zijn), herten tot een hele bavianenfamilie – vader moeder en een stuk of 4-5 kleintjes – die gelukkig voor ons wegliepen, want ze zaten midden op het pad.

Met flink doorstappen lukte het toch om om 6 uur het punt te bereiken waar de route weer samenging met de rivier die ook langs de camping loopt. We maakten ons namelijk wel een beetje zorgen dat we in het donker onze weg zouden moeten vervolgen. Met de rivier als richtsnoer zou het dan in ieder geval wel goed komen. Gelukkig bleek dat niet nodig want om 18:45 uur bereikten we onze camping, nog net voor het echt donker zou worden.

We waren helemaal gesloopt en als oude omaatjes strompelden we wat over de camping. Als eerste hebben we samen tenminste 2 liter water gedronken. Daarna nog wel lekker gebraaid.

Posted in Uncategorized | 2 Comments

15 oktober: Sossusvlei, Deadvlei en Solitaire

Belachelijk vroeg opgestaan (5:00 uur) om op tijd voor de sunrise bij Duin 45 te kunnen zijn. Duin 45 ligt namelijk 45 kilometer afstand van de gate en je mag maar 60 kilometer per uur rijden ter plaatste, dus de snelle rekenaars onder ons hebben al door dat dit je 45 minuten kost. De zon komt hier 6:30 uur op, dus dat betekent dat je om 5:45 uur moet beginnen met rijden.

Omdat onze tent vast zit op het dak van de auto en je met een uitgeklapte tent wel erg veel wind vangt met het rijden, moeten wij voor een tripje eerst de tent inklappen. Dat kost wat extra tijd. Daarnaast wordt je bij de gate nog gechecked. Het checken bij de gate heeft wel als voordeel dat je niet als een caravaan achter elkaar aan rijdt, al kan je wel de reeks koplampen van de auto’s voor je zien.

sunrise vanaf duin 45

Sunrise bij duin 45 was op zich best mooi, maar niet te vergelijken met de sunset. Dat was veel spectaculairder. Verder waren er bij de sunrise ook veel meer mensen en dat doet ook wel wat af aan het beeld van uitgestrekte verlaten duinen.

Na sunrise zijn wij gelijk doorgereden naar de parkeerplaats voor sossusvlei/deadvlei. Dat ligt nog 20 kilometer verderop. Daarna gaat de route verder door diep zand voor een kilometer of 5 en zijn er een soort 4wd taxi’s die je kan nemen om je daar naar toe te brengen. Maar ja, wij hebben natuurlijk een 4wd met een eigenwijze bestuurder die denkt dat hij dat allemaal wel zelf kan. Dus wij netjes onze bandjes van wat lucht ontdaan en het diepe zand in gereden.

Tjonge, wat was dat zand diep. De auto gleed letterlijk alle kanten op en je voelde je wel als bambi op het ijs, maar dan in een auto. Gang is alles was het motto. zolang je maar niet stil komt te staan gaat het wel goed, al is dat niet altijd even makkelijk. Het hele ritje was dolle pret. Alsof je in een achtbaan stapt zonder rails en je mag zelf sturen.

Zonder al te veel problemen waren we aangekomen bij een stukje harder zand waar je je auto tijdelijk kan neerzetten om te voet verder te gaan naar Deadvlei. Vlak bij die plaats staat een bord: “follow the markers” om naar Deadvlei te gaan. Geen idee wat ze met markers bedoelen, want we hebben er – behalve het bordje zelf – geen gezien. Wel vonden we een set voetstappen in het zand die we maar gevolgd zijn. Dat bleek later niet de route te zijn.

Deadvlei in de achtergrond

Na veel klimmen op een duin zagen we Deadvlei mooi beneden liggen en ook een route zonder al dat klimmen er naar toe. Wel goed dat we verkeerd gelopen waren, anders hadden we dat uitzicht gemist.

Zoals je het klimduin in Schoorl naar beneden kan rennen, ook hier weer naar beneden, alleen dan een stukje verder. We waren al weer een meter of tweehonderd geklommen schat ik in en de helling was behoorlijk steil.

Beneden genoten van het uitzicht. Het is lastig uit te leggen, maar zo’n grote vlakte met door de zon versteend zand met daarop een bos van dode bomen is indrukwekkend. Omdat wij er erg vroeg waren (ook handig vanwege de hitte), waren er ook nagenoeg geen andere mensen, dat draagt ook bij aan het desolate gevoel. Genieten dus.

deadvlei

Terug de makkelijke route naar de auto genomen en daarna nog een stukje kermisattractie op weg door het diepe zand naar Sossusvlei. Tot onze verbazing troffen we daar een meer aan in het midden van al die droogte. Ik heb begrepen dat dit vrij zeldzaam is, dus ik prijs mezelf gelukkig. Grote tegenstelling met de dorre vlakte van Deadvlei.

Vlakbij Sossusvlei heb je nog een enorm duin (Big mama) dat een mooi uitzicht biedt over zowel de omgeving als het meer. Dat konden we natuurlijk niet weerstaan. Het uitzicht was inderdaad bijzonder, de aaneenschakeling van rode duinen, witte zoutvlaktes en het meertje, met in de verte nog Deadvlei was erg mooi.

Daarna terug op weg naar de camping. Daar lekker in het restuarant van een lunch genoten en eindelijk ook tijd gehad om de blog bij te werken. Helaas geen tijd meer gehad om de beslommeringen van die dag zelf ook mee te nemen, want we moesten nog wel een stukje rijden naar Naukluft.

Het landschap op weg naar Naukluft was weer een afwisseling van vlaktes en gebergtes. Rijden hier is geen straf. Onderweg zouden we bij het plaatsje Solitaire nog wat boodschappen doen (de enige winkel in de wijde omtrek). Solitaire blijkt evenwel te bestaan uit niet meer dan een pompstation een winkel en een bakkerij (met befaamde appeltaart). In eerste instantie reden we hier dan ook direct aan voorbij, maar net als op de snelweg kan je hier overal rustig achteruit rijden of keren. Je komt toch geen andere auto’s tegen.

Solitaire

Aan de weg en de toerit naar Solitaire stonden allemaal oude roestige oldtimers die daar al tientallen jaren staan en waar cactussen etc. juit groeien. Ziet er erg leuk en artistiek uit. De winkel zelf was ook bijzonder ingericht en deed denken aan plaatjes van een kruidenierswinkel uit de jaren 30. Wat eten gekocht en een lekker brood met appeltaart die inderdaad erg goed was.

Daarna de weg naar naukluft vervolgd. Naukluft is een klein natuurgebied en dat probeert men kennelijk ook zo te houden. Want alleen als je met je leesbril op achter het stuur zit kan je het kleine bordje lezen dat de afslag aangeeft.

Naukluft

Gelukkig wisten wij al waar we moesten zijn dus reden we in een keer goed. De weg naar de camping was uitdagend, smalle wegen, scherpe bochten en door een stroompje. Onderweg moesten we nog een gecko die op de weg zag ontwijken. Verder zagen we nog het nodige wildlife voor ons wegrennen (herten etc.).

De camping ligt midden in de natuur en er zijn weinig andere gasten. Helaas geen stroom en ook geen bereik met mobiel (dus ook geen internet). Wel lekker gebraaid. Morgen gaan we hiken. Wordt waarschijnlijk wel een intensieve tocht.

Posted in Uncategorized | Leave a comment

14 oktober: Sesriem Canyon en Sunset Duin 45


‘s ochtends vroeg gewekt door het nest van vogeltjes die het meest op musjes lijken. Voordeel van het luid gekwetter van de jonkies is dat wij voor zonsopgang wakker zijn en van het uitzicht kunnen genieten.

‘s Ochtends rustig ontbeten en de route uitgestippeld. Het was wel even opletten met het eten van het ontbijt, want de musjes stonden klaar om het brood van je bord te jatten.

We hebben gekozen voor een minder snelle maar als het goed is interessantere route naar Sesriem om zo wat meer bezienswaardigheden te zien. De wat kleinere wegen, wat in Namibie kan betekenen alles van een geasfalteerde weg tot een zandpad.

De route bleek inderdaad interessant in veel opzichten. De route was gravel van wisselende kwaliteit en ging het grootste deel van de weg langs allerlei wisselende berglandschappen. Fascinerend hoe achter elkaar drie bergen van een totaal ander gesteente (zo leek het althans) staan. Daarnaast kwamen we ook nog een geitenhoeder tegen die een hele kudde geiten wanhopig probeerde bijeen te houden. De dieren leken echter zelf een bepaalde koers bepaald te hebben en het feit dat onze auto ook nog eens op dezelfde smalle weg er langs moet maakte het voor de hoeder niet bepaald makkelijker. Al met al duurde het wel 5 minuten voordat we ons een baan langs de geitjes gewurmd hadden.

Nog een tussenstop gemaakt in een klein plaatsje (Beta) en daar gelunched. Daarna verder langs de wisselende landschappen totdat we in Sesriem aankwamen.

Sesriem Canyon

Nadat we hadden ingechecked bij de receptie (gelukkig stond mijn reservering ook hier wel in het systeem en hadden we een campsite) en naar onze campsite. Omdat het hier eind van de middag echt bloedheet is, hadden we besloten om een tochtje te maken naar een nabijgelegen canyon waar de plaats Sesriem haar naam vandaan heeft (zes riemen waren nodig om het water uit de canyon te halen).

Het aangeven van routes daar zijn ze in Namibie geen ster in. “Just follow the main path” klinkt alsof je er zo tegenaan loopt, maar het beginpunt van de tocht waS nog best zoeken. Op een gegeven moment iets afgelopen wat leek op een opgedroogde rivierbedding en dat bleek het pad te zijn. Het was een mooie maar wel erg korte tocht. Binnen een mum van tijd waren we al bij het einde van de kloof waar een stinkend plasje water was. De schaduw van de canyon en de koelte waren heerlijk in de hitte. Het geheel deed wat denken aan de Samaria-kloof van Kreta (beter bekend van de film 300).

Spiesbok voor duin

Omdat wij op een camping verblijven in het natuurreservaat mogen wij wat langer in het park blijven en is het voor ons (net) haalbaar om zonsondergang bij Duin 45 mee te maken. Met goede moed de 45 kilometer van de gate afgelegd op een geasfalteerde weg. Dat schoot dus lekker op. Het licht was geweldig en onderweg veel foto’s gemaakt van de omliggende duinen.

Eenmaal aangekomen bij Duin 45 was er een klein groepje mensen. Uiteraard wil/moet je Duin 45 ook even beklimmen. Nou ja, even. Het is lastig uit te drukken wat je voelt als naar boven moet klimmen en bij iedere stap de helft weer naar beneden stapt zonder te vloeken. Het duin is meer dan 350 meter hoog. Doordat de hele duin een geheel is vertekent dit enorm de afstand die je moet afleggen. De top lijkt telkens vlakbij, maar na iedere 20 meter lopen lijkt hij weer 15 meter verder te liggen. En na iedere top is weer een nieuwe hogere top.

Maaike op weg naar de top van Duin 45

Maar als echte doorzetters lieten we ons niet kennen en op naar de top. Bovenin mooi uitzicht over de vlakte en de omringende duinen. Opmerkelijk dat de straffe wind die eind van de middag waait iedere dag vlak voor zonsondergang gaat liggen en dan is het bijna windstil. Na zo’n lange klim ben je wel zo weer beneden als je van het duin afrent, maar met zo’n hoge duin ben je nog wel anderhalve minuut bezig.

Uitzicht vanaf top Duin 45

Genoten van het uitzicht en mooie foto’s kunnen nemen, zowel vanaf de top als beneden.

Sunset bij Duin 45

Morgen Sunrise Duin 45, Sossusvlei en Deathvlei op het programma en daarna op het heetst van de dag verder reizen naar Naukluft NP.

Posted in Uncategorized | 3 Comments

13 oktober: Oranje rivier en Sperrgebiet

Je weet dat het tijd is om op te staan als een baviaan het vuilnis al heeft opgehaald. Op de camping in Hobas was een enorme baviaan bezig het vuilnis van de camping te controleren op wat lekkers. Hij was er al aardig handig in, want de bakken met glas en metaal sloeg hij over, daar krijg je kennelijk toch alleen maar een zere poot van. Met veel kabaal sloeg de metalen kiepton terug en rende de baviaan van de camping af met zijn buit. Even later nog een keer bij een andere afvalton. Gelukkig was het beest banger van ons dan wij van hem, want ik zag een confrontatie met zo’n harige jongen niet echt zitten.

‘s Ochtends vroeg nog even naar Fish River Canyon geweest om daar met een ander licht van het mooie uitzicht te genieten. Daarna vertrokken op weg naar Oranje rivier. Eerst een erg fraaie binnendoorweg van Hobas naar Ai Ais genomen. De hele weg prachtige vergezichten met uitzicht op de canyon in de verte.

Na deze fraaie rit de “grote” weg gepakt, een tweebaans strook asfalt niet breder dan twee flinke personenwagens, en daarop het grootste deel naar het plaatsje Noordoewer afgelegd. Onderweg een erg dor landschap. Opmerkelijk dat dit ineens op plekken tussendoor verandert in een groene oase van wijnranken, kilometers lang zo ver het oog rijkt. Met een beetje water in de buurt kan hier ineens een hoop. Ook raar om dan te zien dat het even verderop nog net zo dor en droog is als daarvoor, terwijl hier ook water vlakbij is. Kansen genoeg dus om hier te ondernemen.

In Noordoewer nog even wat spullen ingeslagen en daarna door naar Richtersveld Ai Ais park, een voormalig Sperrgebiet waar diamanten gewonnen werden/worden. Erg ruige natuur hier met aan de linkerhand nagenoeg de hele tijd de oranje rivier in het zicht. De weg was een uitdagende gravelweg met scherpe bochtjes, wegversmallingen, diepe kuilen en steile heuvels. Leuk om te rijden. Hoewel de rivier vlakbij leek, was het toch verder weg dan je dacht en waren er verrassend genoeg erg weinig plaatsen waar je naar het water toe kon.

Na een tijd rijden meenden we een toerit tot de rivier gevonden te hebben, maar schijn bedriegt. Het was een begin van een weggetje dat direct na een heuveltje niet veel meer dan een partij zand bleek te zijn en helaas voor ons rul zand. Na een paar meter stonden we al vast. Gelukkig hebben we een 4×4 en met wat graven in het geheugen wat te doen en vooral niet te doen konden we ons er toch uit manoeuvreren. Opgelucht de auto aan de kant van de weg geparkeerd en daarna maar naar de rivier gelopen om even lekker af te koelen. Je loopt dan naar een rivier in een omgeving waar je hooguit een auto per uur tegenkomt. De rivier heb je dan ook helemaal voor jezelf. Het water was niet echt koud, maar wel lekker verfrissend.

Na deze frisse duik op naar onze (ten opzichte van de planning gewijzigde) eindbestemming voor vandaag: Aus. We hadden namelijk nog eens in de gidsjes lopen bladeren en daar een als erg goed omschreven lodge/camping gevonden. Maar voordat het zover was mochten we eerst onze hele auto binnenste buiten keren voor twee heren in uniform. Kennelijk is het Sperrgebiet toch nog een beetje sperrgebiet, want er werd naarstig gezocht of wij geen diamanten gevonden hadden. Dat bleek niet zo te zijn (tot grote teleurstelling van Maaike, die dat ook duidelijk aan de controlerend officier liet weten). Wel kregen we allerlei positieve complimenten over onze uitrusting. Onze koelkast was nice, en ook de vleesprikker voor de braai kon zeker de goedkeuring van de controleur doorstaan. We waren echt gerustgesteld.

Al met al wel een klein half uur vertraging opgelopen door deze fratsen, dus met de rechtervoet lekker diep op het pedaal op pad. Dit keer asfalt wegen, dus dat rijdt ook een stuk beter.

Onze bestemming is inderdaad super. Mooi gelegen met uitzicht op rode rotsen die een beetje doen denken aan Devils Marbles van Australie, maar dan een hele berg. De ondergaande zon maakte alles nog wat fraaier.

Vanavond heerlijk gegeten in het restaurant, maar niet voordat we op het balkon met een goed glas hebben genoten van de dieprood gekleurde lucht. Kortom: heerlijk genoten. Morgen Sossusvlei met een interessante route er naar toe.

Posted in Uncategorized | 6 Comments

12 oktober: Fish River Canyon

Omdat we volgens onze oorspronkelijke planning vandaag al in Keetmanshoop zouden moeten zitten, hadden we wat tijd in te halen. Om 7:30 uur zou de grens naar namibie weer open gaan, dus wij netjes voor die tijd ontbeten, uitgechecked op de camping / annex grenspost voor zuid afrika en de bandjes weer op de goede spanning gezet, blijkt dat de grenswacht pas om 8:00 zal komen. Dus een half uur extra vertraging. Het passeren van de grens kost je nog eens een half uur met alle formulieren die je moet invullen en vage belasting die je moet betalen. Het zij zo, om 8:45 konden we eindelijk verder.

Onderweg genoten van het landschap. Enorme wijdse vlaktes met helemaal niets. Vrij kort nadat we vertrokken nog twee tegenliggers gezien. Daarna een uur lang een paar mensen die langs de kant van de weg stonden of aan het werk waren. Daarna anderhalf uur lang helemaal niemand tegengekomen. Blijft voor een hollander toch een aparte ervaring.

Langzaam aan veranderde het landschap van helemaal vlak naar vlak met wat heuveltjes tot ronduit heuvelachtig. Heuvelachtig en wegen betekent in Namibie dat je het gevoel hebt in een achtbaan te zitten, een weg die eindeloos omhoog gaat zonder dat je de top kunt zien. En net als met een achtbaan kom je enigszins traag boven voor je weer naar beneden roetsjt.

Onderweg naar Keetmanshoop nog een tussenstop gemaakt bij het Kokerbomenbos. Een kokerboom is eigenlijk een uit de kluit gewassen vetplant die erg veel op een boom lijkt. Van binnen is hij helemaal hol. Er lagen wat dode takken en wat er uit ziet als een paar kilo weegt nog geen eens honderd gram.

Na het kokerbomenbos nog in Keetmanshoop getankt, want hoewel we twee vrij grote tanks hebben voor de diesel kwam de bodem wel in zicht en tanken kan in Namibie zeker niet overal. 120 liter verder en een hoop Namibische dollars armer (maar wel met een perfect schone voorruit en spiegels, dat hoort hier kennelijk bij tanken) konden we weer verder. Op naar de tourist info. Hoewel er wel een balie was waar volgens mij iemand zou moeten zitten, had de persoon in kwestie er waarschijnlijk geen zin meer in dus was het self service. Niet bepaald ideaal als je wat wil vragen, maar een paar foldertjes en kaarten verder waren we toch enigszins geholpen. Van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook weer aan wat cash te komen, want er zijn toch nog best veel gelegenheden waar plastic niets waard is (o.a. pompstations).

In Keetmanshoop hebben we ook een USB-internetmodem aangeschaft waarmee we als het goed is mobiel zouden moeten kunnen internetten. Is nog even afwachten of het gaat werken en waar we allemaal bereik hebben, maar met een beetje geluk kunnen we nu frequenter was posten (zolang we in Namibie zijn en onze laptop nog stroom heeft, opladen blijkt lastig…).

Daarna was het de weg vervolgen naar Fish River Canyon. Wij kozen voor de kortste route die – achteraf bezien – waarschijnlijk niet de snelste was. Al met al een slecht onderhouden gravelweg met diepe kuilen. Onderweg hebben we talloze normale personenauto’s ingehaald waarvan de schokdempers direct na die weg vervangen kunnen worden denk ik. Maar als je denkt dat het daarna niet slechter kan, dan vergis je je. De weg naar Hobas zelf was van nog mindere kwaliteit. Gelukkig is alles met onze trouwe Landcruiser prima uit de houden en veren we relatief gemakkelijk over alles heen. Als je hier met een personenauto probeert te komen moet je wel veel doorzettingsvermogen hebben.

Bij aankomst op de camping wist men al wie ik was. Dat betekent dat mijn reserveringen kennelijk toch goed aangekomen zijn (was bij mijn vertrek nog niet duidelijk). Met een vers verkregen kaartje een route uitgestippeld en vertrokken naar Fish River Canyon, 10km van de camping vandaan.

God wat is het daar mooi. Op de een of andere manier, hoewel minder diep en minder groot, wel indrukwekkender dan de Grand Canyon. Waarschijnlijk omdat dat de Grand Canyon te groot en diep is om de diepte te kunnen ervaren. En het is hier nog veel ruiger, niet vercommercialiseert. Echt genieten. Met onze 4×4 konden we bovendien nog een mooie tocht langs de rim maken naar andere uitzichtpunten die behalve voor de wel erg dappere wandelaar niet bereikbaar zijn. Je moet dan wel een uitdagend klein weggetje met veel scherpe stenen trotseren, maar dan heb je ook wat.

Aan het eind van de dag nog naar een punt even voorbij de officiele sunset viewpoint gereden en daar met z’n tweetjes genoten van het uitzicht, de ondergaande zon die de wanden van de canyon in een steeds dieper rood kleurt. Erg mooi, maar lastig vast te leggen op de foto. Het was een heerlijke dag.

 

Posted in Uncategorized | 3 Comments

11 oktober: nog meer leeuwen

We hebben besloten nog een dag in Kgalagadi natural park te blijven, tenminste als er nog een plek vrij is bij Mata Mata. Dat eerst ‘s ochtends vroeg geregeld en we hadden de laatste vrije plek. Dat is mazzel.

Vandaag gaan we een heel ander deel van het park bekijken (het park zelf is ongeveer zo groot als Nederland). Deze kant van het park zijn de wegen wat slechter. Verder is er een stuk van de weg aan afrikaanse zijde afgesloten, maar je kan wel via een zijweg die door botswana loopt doorrijden. Daar gaan we voor.

Deze kant van het park is wat meer dor en droog en daarom ook wat minder wildlife. Wel zo nu en dan een solitair beest of een migrerende kudde. Dat is mooi om te zien en het contrast tussen alle dorre droogte en dan een groep dieren is apart. Het lijkt hier ook warmer, maar dat kan ook toeval zijn.

Na een eindje rijden, vlak voor de detour via Botswana, zien we in de verte een leeuw met leeuwinnen liggen. Het blijven indrukwekkende beesten. Verderop worden we nog meer verwend met een andere grote leeuw op ca 5 a 10 meter afstand. Door de onrust van o.a. onze en andere auto’s gaat het beest een kijkje nemen en laat even zien dat hij niets en niemand vreest. Hij loopt op z’n gemakt langs een van de geparkeerde auto’s om daarna in de struiken te verdwijnen.

Een paar (10-20) kilometer verder is er een parkeerplaats waar met een groot bord staat: geen hek, uitstappe voor eige risico. Bly in auto (o.i.d.). Even verderop staan een aantal zuidafrikanen wel gewoon hek bankje van deze parkeerplaats te schilderen.

Op de rest van de rondtocht kwamen we nog diverse kuddes tegen en ook een struisvogel die om wat voor reden dan ook net na een heuvel op de weg was gaan zitten. Gelukkig reden we niet te hard, dus had het beest alle tijd om opzij te gaan. Verderop een paar struisvogels met jonkies gezien.

Vlakbij Mata Mata lag nog een leeuw en een paar leeuwinnen vlak naast de weg (minder dan 5 meter afstand) lekker te slapen. We konden zo dichtbij komen. Als ze zo liggen te slapen krijg je de neiging om uit te stappen en domme dingen te doen. Gelukkig waren we slimmer. In allerlei bochten wringend hebben we vanuit de auto toch een aantal mooie foto’s kunnen maken. Vanavond wordt het tijd voor een echte zuidafrikaanse braai. Morgen op naar Hobas (Fish River Canyon).

Posted in Uncategorized | 1 Comment

10 oktober: Kgalagadi natural park (Kalahari)

Vanochtend heerlijk verslapen. Kennelijk hadden we het allebei hard nodig. Op ons gemak gedouched in de prive douche bij de campsite. Daarna eigenlijk te laat voor ontbijt, maar omdat ik zo teleurgesteld klonk maakten ze een uitzondering. Lekker gegeten. Bijzondere vermelding verdienen nog de kleine cakejes (een soort muffins, maar dan mini varianten) met bessen en gelakt met honing. Kleine stukjes hemel, of zoals ze hier zeggen, baie goed.

Daarna op pad naar Mata mata. Onderweg eindeloze vlaktes met landschap dat wel wat deed denken aan de kimberley van australie, maar dan wel iets minder ruig. Wel erg mooi en indrukwekkend.

Omdat we later dan gepland vertrokken was het wel even spannend of we op tijd in Mata Mata zouden zijn om nog een rondrit te maken. Dat was helaas niet zo. We konden nog wel het park in en zouden dan een stuk terug moeten. Dat was wat teleurstellend. Maar terwijl wij onze bandenspanning aan het verlagen waren voor de zandwegen hier kwamen we op het idee om het plan om te gooien en niet te overnachten in Mata Mata maar in Twee Rivieren, een campsite ongeveer 2x zover als het punt waarop wij zouden moeten omdraaien. Dat kon en er was nota bene nog exact 1 campsite vrij.

 

Vol goede moed gingen wij het park in. In het begin was onwennig en erg langzaam rijdend, maar al snel wen je aan de (harde) zandwegen en schiet het aardig op. Onderweg erg veel moois gezien, eerst een paar impalas, daarna een oryx (spiesbok), daarna een wildebeest en daarna kuddes van alledrie tegelijk. Daarnaast werden we verrast met de aanwezigheid van een paar giraffes en een nest uilen met baby-uiltjes op nog geen 2 meter afstand. En als laatste, als klapper op de vuurpijl, een grote mannetjesleeuw met drie leeuwinnen (heeft ie goed bekeken) nog rustend in de schaduw. Erg indrukwekkend. Apart om te zien dat een paar honderd meter verderop een kleine groep gemsbokken nietsvermoedend lekker loopt te grazen.

 

Zoals te verwachten was waren we net op tijd door te poort van Tweerivier voordat ze gingen sluiten. Was vrij snel daarna donker, gelukkig hadden we al geoefend met de daktent uitklappen, dus dat lukte ook in het eind van de schemering prima.

Na zo’n vermoeiende dag vol indrukken nog lekker gegeten in het restaurant dat hier gelukkig wel was (in mata mata niet) en ook nog wat kleine dingen ingekocht in de winkel. Daarna lekker naar de auto om dit verslagje te tikken en daarna lekker te gaan pitten. Morgen wordt een intensieve dag.

Posted in Uncategorized | 1 Comment

9 oktober: aankomst in namibie

onze 4wd in vol ormaat

De vlucht naar Namibie was wat rommelig, vooral door alle turbulentie boven de alpen en centraal afrika. Grappig is dat hoewel je koffie of thee direct na het inschenken door de turbulentie zelf airborne wordt de sterwardessen gewoon door bleven gaan met uitschenken. Dus snel drinken of niet drinken. Eten aan boord was verbazingwekkend goed, daar kan KLM nog wat van leren.

‘s ochtends om 6:00 geland, echt een tijdstip voor mij. Gelukkig had ik niet veel geslapen dus besefte ik niet goed dat ik wel erg vroeg opgestaan was. We zouden om 7:00 uur opgehaald moeten worden door de verhuurder van de auto, maar we kwamen er direct al achter dat dit in Afrika iets anders gaat. Om 7:45 uur waren ze er dan eindelijk. Dat was op zich niet erg, want nu hadden we genoeg tijd om er achter te komen dat onze creditcard en bankpassen niet werken bij de ATM op het vliegveld.

Nadat we waren opgehaald, werden we allervriendelijkst meegenomen naar een depot dat 500m verderop leek te liggen. Toen we  alle formulieren, uitleg etc hadden doorstaan konden we op weg. Inmiddels was het wel al 10:30 uur, maar dat was eerder dan waar we rekening mee gehouden hadden.

Eerste stop: een supermarkt vinden die op zondag wel open is om water en wat eten in te slaan. Bijna alles wat we hadden willen kopen kunnen vinden. Helaas verkoopt men op zondag geen alcohol (dat hoor je eerst bij de kassa) dus dat was wel even afzien. De mensen in de buurt van dit soort gelegenheden zijn wel erg opdringerig. Een soort door zichzelf in het leven geroepen parkeerwachten die aanbieden op je auto te passen, mensen die je spontaan beginnen te helpen met het uitladen van je boodschappen etc., dat is wel wennen.  Later die dag bij het pompstation nog een soortgelijke ervaring. Ruitje wel weer mooi schoon, maar komt op mij allemaal wat overdreven over.

We hebben inmiddels spullen voor een braai en genoeg water voor een week schat ik, dus dat komt wel goed. Na wat herschikking van onze spullen is de auto ook erg handig in het gebruik. Hij rijdt als een tank (net zo log en net zo solide) en is voorzien van een enorme bullrack zodat je auto bij de botsting met de eerste de beste olifant niet teveel schade oploopt.

het restaurant waar we straks zullen eten

Vandaag gereden tot Kalahari Anib Lodge, een mooie locatie even ten oosten van Marienthal. We hebben hier genoten van het zwembad, een lekker biertje voor Karik en een Kalahari Sunrise voor Maaike. Even gezwommen in het zwembad en lekker opgedroogd in de zon om daarna te genieten van onze eerste zonsondergang.

Vandaag ook al het eerste wildlife gezien. Naast de tamme zebra en wrattenzwijn die hier rond de lodge rondlopen, kwamen we onderweg ook nog een troep wilde apen tegen. Daarnaast zagen we onderweg van de lodge naar onze auto nog een groepje stokstaartjes op een paar meter afstand. Erg leuk.

Zometeen tracteren we ons op een veelbelovend viergangendiner onder de sterren. Ik ben benieuwd. Oja, ze schenken hier wel alcohol, dus dat komt ook weer goed.

Posted in Uncategorized | 9 Comments

8 oktober: Vertrek

Al met al was het een hectische ochtend, want er moest best nog wat geregeld worden: auto naar garage, kapper, laatste dingetjes inpakken en natuurlijk nog de laatste dingetjes afstemmen met de oppas. Gelukkig is alles toch nog (net) op tijd gelukt. Om 12:30 werden we opgehaald door de taxi en naar Schiphol gebracht. Uiteraard waren we te vroeg, maar je wil ook niet het risico lopen om in een douane-stau te verzanden en dan te moeten stressen.

Alles verliep vlot en in een relatief klein vliegtuigje vertrokken we naar Frankfurt. Al met al ben je dan wel langer aan het inchecken, taxi-en, landen en weer taxi-en dan je werkelijk vliegt, maar het voordeel is wel dat je bagage dan in een keer door gaat.

In Frankfurt een overstap van net iets meer dan 2 uur. Van de gelegenheid maar gebruik gemaakt om nog een laatste stukje oktoberfest mee te krijgen. Lekker een bratwurst mit sauerkraut und oktoberfestbier, jawohl.

Posted in Uncategorized | 1 Comment

Voorbereidingen

Vandaag nog een herhaalshot gehaald bij de GGD.

Nog de laatste voorbereidingen treffen en dan is het eindelijk zover. Spullen pakken, stoelen reserveren in het vliegtuig… Zo te zien komen zelfs de reserveringen in Namibie nog op tijd rond. Alle locaties lijken te lukken, behalve de waterhole lodge in Okaukejo, maar een campsite is ook prima.

En uiteraard gaan we ook veilig op reis: 4WDguide

Posted in Uncategorized | Leave a comment

Plannen

Gisteren en vandaag de reis meer in detail gepland. Tegelijk ook gekeken naar de nodige overnachtingen. Het is worstelen met de beschikbare tijd en lastig keuzes maken. De reisgidsen die we hebben zijn niet allemaal eenduidig. Wat de ene gids aanduidt met een route die je best kan rijden als je wat ervaring hebt wordt in de andere gids omschreven als: “alleen doen in een convooi van tenminste twee voertuigen die volledig zelfstandig zijn. Pas op voor dor gras dat onderaan het chassis blijft hangen en door de hitte van de uitlaat in de fik kan vliegen.”

Het uiteindelijke reisschema hebben we via op een aparte pagina gezet zodat het makkelijk terug te vinden is. De overnachtingen die we (als het goed is) al geregeld hebben zijn van een link voorzien.

Posted in Uncategorized | 1 Comment