Even na middernacht vertrokken voor onze helse tocht omhoog. Nog porridge als ontbijt, een aangename verrassing. Dan de kou in. We starten vanaf 4700 meter en naar 5890, dat is best een klimmetje. Bij de start is het vrijwel windstil en een stuk minder koud dan waar wij ons op hebben gekleed (7 lagen kleding).

In het donker, waarbij je niet veel meer ziet dan de koplampjes. Van andere hikers in de verte. De afstand tot die lampjes geeft enig beeld van de enorme uitdaging die wacht.

Als we verder stijgen wordt het gemeen koud. Mijn fleece handschoen trekken het niet meer maar gelukkig had ik dikkere handschoenen mee. Ik ben blij met de dunne lange onderbroek, de dikke daaroverheen en dan een hike broek en regenbroek die ik aan heb en de 2 thermohemden, de 2 shirtjes daarover, een trui, donzen jas en windstopper. Het was ondanks de milde wind hard nodig.

Mijn reisgenoten ontwikkelen hoogteziekte en hebben het zwaar, tot bijna kosten aan toe. Even is het spannend of we moeten omdraaien maar volgens de gids kan het allemaal wel en zijn het ‘little challenges of the mind’.

Onderweg zien we de nodige mensen die er aanzienlijk slechter aan toe zijn.

We zetten door. De rugzakken van mijn reisgenoten hebben zich inmiddels verplaatst naar de gidsen toe. De gidsen zijn kennelijk onverwoestbaar. Zij lopen hier zelfs zonder handschoenen, terwijl ik toch echt blij ben met de dikke handschoenen van mijzelf. Geharde lui.

Tot nu toe heb ik gelukkig geen last van de hoogte, anders dan dat ik wel snel moe ben. De ijle lucht zorgt er voor dat alles heel veel energie kost. Voorproefje van 80-jaar oud zijn?

Even voor zonsopgang bereiken we Gillmans point, dat telt als een succesvolle beklimming. De zon begint langzaam op te komen en omdat we zo hoog zitten, kunnen we dat al zien voordat het licht echt het land raakt. Bijzonder.

Hier is sneeuw en ijs. Langs de kraterrand lopen we door het sneeuw en ijs naar Stella Point. Daar zien we de gletsjers liggen en zien we ook meer van de zonsopgang. Hier is het behoorlijk druk.

We lopen verder naar Uhuru peak, de echte top en het hoogste punt van Afrika.

Dat blijkt toch een stuk verder weg dan het lijkt. Mijn reisgenoten hebben het zwaar en zijn veranderd in een soort zombies. De een kotsmisselijk, dapper voet voor voet zettend, de ander zo uitgeput dat hij zwalkt en lijkt met iedere stap bijna in slaap te vallen. Langs de kant de nodige mensen die zitten en peptalks krijgen van hun gids dat het nog maar een klein stukje is.

De mensen die terugkomen van de top moedigen aan. Stap voor stap komen we dichterbij.

De laatste meters vallen mij ook zwaar. Ik merk dat de batterij leeg raakt. Als ik de top zie en besef dat ik het gehaald heb voel ik een vreemd soort emotionele ontlading. Ik denk hetzelfde gevoel als een topsporter die er in slaagt de beoogde presentatie te leveren. Ik ben totaal kapot en tegelijkertijd blij en trots dat het gelukt is.

Bij het bekende bord in de rij voor een foto. Een groep zit daar eindeloos foto’s te nemen van een vlag, nog een vlag, een kledingmerk in beeld, etcetera etcetera. Wij nemen tussendoor snel een foto en dan gaan we op de weg terug.

Mijn reisgenoten hebben het zwaar en zijn nog steeds behoorlijk beroerd en moeten van de gids snel naar alvast naar beneden. Ik volg langzamer met de andere gids en neem nog de nodige foto’s. Mijn telefoon heeft het nagenoeg begeven. Door de kou wil de batterij niet echt meer. Ik pers er nog een paar foto’s uit met de telefoon, maar de meeste maak ik met de canon.

Ik maak de nodige foto’s. Weet niet of mijn reisgenoten veel mee krijgen van deze ervaring op de top. Veel mensen met een holle, bijna wanhopige blik. “It will be fun, they said.” Ik prijs me gelukkig. Het vele drinken en de halve dosis Diamox als profylaxe schijnt goed te werken.

Terug bij stellla point begint deel 2 van deze zeer intensieve dag, de afdaling (2000m) naar beneden.

De afdaling naar de overnachting is zwaar. Hoewel ik bij het dalen weer meer lucht krijg, voel ik wel de enorme inspanning die al geleverd is. En daarnaast zitten we nog altijd ruim boven de 5400 meter, dus hoewel naar beneden makkelijker gaat, is het nog altijd wel ijle lucht.

Het weer is mooi en het is erg zonnig. Dat betekent dat het snel heel warm wordt. gelukkig heb ik een vrij grote tas en heb ik daar zoveel mogelijk kleren ingepropt. Desondanks blijft het erg warm en is het flink zweten.

Uitzicht is geweldig.

2000 meter afdalen is veel, heel veel. Zeker na de wandeling die we we al op hadden zitten. Ik had mijn schoenen voor de klim losser gemaakt om de grote sokken kwijt te kunnen en mijn tenen te kunnen bewegen zodat ze niet zouden bevriezen. Daar betaal ik bij de afdaling de prijs voor. Mijn tenen worden murw gebeukt tegen de binnenkant van mijn schoenen bij de steile, constante hellingshoek naar beneden.

We lunchen wat en gaan daarna slapen. Ik slaap zo vast dat iemand in mijn teen moet knijpen om mij wakker te krijgen.

Na het eten gaan we weer richting bed. Ik ben nu natuurlijk te wakker want ik heb mijn gebruikelijk 4 uur slaap gehad na de lunch al achter de kiezen.

Met wat kunst en vliegwerk lukt het contact met het thuisfront te krijgen om te laten weten dat ik het heelhuids van de berg af gered heb. Daar wordt ook gekeken of het mogelijk is de vlucht een dag te vervroegen.

Morgen vroeg op want dan gaan we naar de uitgang. Nog 2000 meter afdalen. Wordt een uitdaging. Ik ga in ieder geval mijn schoenen een stuk strakker binden, want nog zo’n dag trekken mijn tenen niet.