Categorie: Helgeland

Vandaag heeft het geregend. Veel geregend. De hele dag.  Maar dat was voorspeld. Dus hebben we er een dagje niets doen van gemaakt.

Nu hebben we er lol van dat de kamer groot is. Anika en Madouc kunnen lekker spelen. Varierend van een ingewikkeld spel bij de deur.

handdoeken vouwen (en het haar van je zusje kammen, zie je het?)

Tot lekker samen stoeien.

En natuurlijk lekker luieren in het papa en mama bed.

Want van al dat spelen wordt je wel moe natuurlijk. Al zullen indrukken van de dagen ervoor ook wel meegespeeld hebben.  In ieder geval hadden de meisjes duidelijk wat extra slaap nodig en maken een lange middagtuk.

Voor papa en mama handig, want er moet nog het nodige voor morgen en de dagen erna gepland worden. Normaal gesproken doen we dat thuis al, maar dat was er nu niet van gekomen.

Ook niet onbelangrijk is uitzoeken wanneer we welke ferry moeten nemen morgen. Want dan staat een dag langs de kust omhoog naar Bodo met verschillende ferry’s op de planning, met allemaal hun eigen timetable die weer wisselt per dag en zomer- en winterrooster. En omdat we na de laatste ferry ook nog ongeveer 2,5 uur moeten rijden, moeten we dat we wel goed timen om niet al te laat aan te komen.

En omdat de kleintjes zo lekker lang slapen kunnen we daarna ook nog lekker wat lezen.

Daarna gaan we nog wat eten in de buurt bij een simpel restaurant dat tot groot plezier van Anika pizza heeft. En het is geen probleem om op een deel van de pizza alleen salami te doen, zonder al die andere rare dingen die ze er soms op doen, zoals paprika, ui, champignons en dat soort dingen.

Madouc eet tot onze verbazing haar buikje helemaal rond aan het kindermenu. Dat gaat overigens wel met een bijzondere routine waarbij het eten eerst op het bord van mama gelegd moet worden en mama vervolgens met een vork voert.

 Voorzichtig wordt ook het eerste pita broodje gesampled. Na deze eenvoudige doch voedzame maaltijd gaan we terug naar de kamer waar de meiden nog even in bad gaan, wat spelen en dan lekker gaan slapen…

Althans dat was de bedoeling. Want wie had verwacht dat we uit onze slaap gehouden zouden worden door niemand minder dan Dr. Alban? Ikke niet. Maar dus wel. Want even verderop in de straat (100+ meter) is het Havna-festival  van start gegaan.

Dit gezellige festival in de haven is in onze hotelkamer goed te horen (net niet te voelen). En in de line-up is zowaar niemand minder dan Dr. Alban van stal getrokken. Dus kunnen wij hier meegenieten van klassiekers als Let the Beat go on, Sing Hallelujah, It’s my life, etc. Op dit moment wachten we nog op One Love en een paar andere bekende nummers. En wij maar denken dat het een saaie dag zou worden :).

Volgens de weersverwachting zou het ’s ochtends regenen maar tussen 12:00 en 18:00 droog zijn, met zelfs de kans op wat zon.

Volgens het boekje dat we hebben zou dat prima uitkomen met een boottocht naar Vega, een eiland archipel met heel veel kleine eilandjes er omheen. De boot doet er een uur over en vertrekt om 11:40 van Tjotta, een plaatsje een half uurtje verderop en gaat om 17:00 uur weer terug. Dat zou betekenen dat we dan precies met het goede weer op het eiland zitten.

Eenmaal in Tjotta aangekomen voelen we nattigheid als de boot er om 11:50 nog steeds niet is. We doen navraag in een winkel vlakbij en dan blijkt dat alleen de maatschappij die naar Vega vaart al met ingang van 6 augustus de winterdienstregeling heeft ingevoerd en dan gaat de boot vandaag niet.

Bizar, want in ons boekje staat dat de zomerdienstregeling van april tot september is. Maar goed, we kunnen nu niet veel anders dan omdraaien en weer terug. Overigens wel indrukwekkend landschap met de laaghangende bewolking.

We rijden terug naar het hotel om nog wat spullen die we vergeten waren op te halen en een sanitaire stop.

Daarna gaan we op weg naar een bergtopje net naast de Seven Sisters of de laatste van de Seven Sisters. Madouc wil lekker takjes en blaadjes vasthouden. Grappig, dat had Anika ook rond dezelfde leeftijd, maar dat was op de Canarische eilanden.

Het pad dat omschreven staat als geschikt voor het hele gezin gaat behoorlijk steil omhoog over grote platen steen die hier en daar door de regen van de ochtend wat aan de gladde kant zijn.

We klimmen een heel stuk maar als we zien dat het op dezelfde wijze door blijft klimmen besluiten we om te draaien.

Vanaf dit punt hebben we al mooi uitzicht en we willen niet overvallen worden door een regenbui, want dan wordt de tocht naar beneden over deze rotsplaten wel een erg spannende onderneming.

Anika heeft geregeld hulp nodig omdat het te steil is of de stappen te hoog zijn voor haar om te nemen, maar dat deert niet.

Ze vindt het erg spannend zo klimmen met papa en mama en geniet volop.

 Ook Madouc heeft het naar haar zin, als mama maar in de buurt blijft.

Eenmaal beneden gaan we verder naar een riviertje dat leuk is voor kleine kinderen waar een voormalig lokale bewoner die nu in Engeland woont ons op tipte.

Het is maar goed dat dit verteld was, want we lopen op boerenweg langs een hek om vee tegen te houden ogenschijnlijk op weg naar niets.

Het pad is effen genoeg voor Madouc om zelf te lopen en blij strekt ze haar beentjes. De fotocamera is ook heel interessant en dat moet je van dichtbij bekijken natuurlijk.

Eenmaal bij het riviertje aangekomen is het inderdaad leuk en we komen de lokale bewoner met haar dochtertje nog tegen die meteen rechtsomkeert maakt omdat haar dochtertje alsnog wil gaan spelen met Anika.

De twee spelen leuk met elkaar, totdat het dochtertje een misstap maakt en zo voorover het koude ondiepe water induikt. Helemaal nat. Anika kijkt wat beduusd toe en biedt heel aardig haar vestje aan. Maar dat wordt anders opgelost, maar haar speelmaatje moet om niet te koud te worden er wel meteen vandoor.

Samen spelen Anika en Madouc nog lekker een tijd bij de rivier terwijl het zonnetje zich zelfs even laat zien.

We doen nog een poging om de route te vervolgen naar een grot die dichtbij zou moeten zijn, maar dat pad wordt niet vaak gebruikt. De begroeiing is zo hoog dat Anika iedere keer takken in haar gezicht krijgt en het pad is zo drassig dat we Anika de helft van de tijd moeten tillen. Na een kleine kilometer van dit ruige pad afgelegd te hebben draaien we om en gaan we terug naar de auto en daarna terug naar het hotel.

Daar relaxen we wat terwijl Anika en Madouc een ingewikkeld spel doen met veel fantasie. Leuk om te zien.

’s avonds eten we nog wat, lekker makkelijk in het restaurant van het hotel. Het weer voor morgen ziet er dramatisch uit, dus dat wordt een dagje binnen vermaken. Op zich hebben we nog de nodige tijd nodig voor het plannen van de ferry’s voor de route op zaterdag en wat we op de Lofoten willen gaan doen, want we hadden het zo druk vlak voor vertrek dat we daar helemaal nog niet naar gekeken hadden. Vandaag hebben we in ieder geval gezien dat Anika en Madouc zich ook prima op de kamer kunnen vermaken. Fijn dat we hier zo’n ruime dubbele kamer hebben, met ruimte genoeg om te spelen.

De meiden hadden heerlijk naast elkaar geslapen in een bedje en wonder boven wonder was dat goed gegaan, ondanks dat Madouc op het moment dat wij gingen slapen al bijna Anika’s haar vast had. Madouc was eerder wakker en, zoals je kunt zien, vond ze het tijd dat Anika ook wakker werd.

Ook vandaag wat langer geslapen dan we verwacht hadden, want vandaag wordt het volgens de voorspelling mooi weer, in tegenstelling tot de rest van de tijd die we in Helgaland hebben, dus willen we daar zoveel mogelijk gebruik van maken.

Na het ontbijt gaan we op weg naar Sandnessjoen. We volgen wel een iets andere route dan in ons gidsje stond. Dat blijkt achteraf bezien niet noodzakelijk sneller geweest te zijn, maar we hebben wel een ferry waarvan we geen vertrektijden hadden vermeden.

De reden voor deze keuze was simpel, we hadden op een weg tussen allemaal lange tunnels een afslag gemist en geen zin om te keren.

In plaats daarvan rijden we een alternatieve route over een kleine weg langs een baai.

Onderweg nog de nodige wegwerkzaamheden. Dat gaat hier overigens wel wat anders dan in Nederland. Bij het aanleggen van nieuw asfalt sluiten ze een weghelft af over een wat langer stuk, maar laten dan gerust iedereen meer dan 10 minuten lang stilstaan en wachten om vervolgens de hele colonne door te laten.

Het landschap onderweg is zeker geen straf en na ongeveer 2 uur rijden bereiken we de brug die ons naar Sandnessjoen brengt. Een typisch noorse brug zoals we die nog veel meer zouden zien, vrij hoog en bol met een bocht.

Onderweg ook veel van de typisch noorse rode huisjes langs het water (met op de achtergrond Sandnessjoen).

In Sandnessjoen aangekomen zijn we nog iets te vroeg om in te checken, maar dat geeft niet, want die tijd gebruiken wij om bij de tourist information informatie te krijgen over de mogelijkheden.

Het meest interessant lijkt een tripje naar het eiland Donna die weer met een brug verbonden is met het eiland Heroy en dan weer terug met een andere ferry naar het vaste land.

Als de kamer klaar is checken we snel in en gaan dan snel naar de boot toe die 10 minuten later vertrekt. Gelukkig ligt ons hotel, waar ook de bibliotheek, en tourist information in gevestigd zijn, op een paar honderd meter afstand van de haven waar je zo de boot op rijdt. Dat is hier ook logischer geregeld. De weg houdt eenvoudigweg op bij de ferry, waarbij je kan voorsorteren naar welk eiland je wil gaan.

Alles gaat vlot en gesmeerd. De boot komt kort voor de vertrektijd aanvaren en is strak op tijd weer weg. Het is wel opmerkelijk rustig op de ferry, het toeristenseizoen loopt op z’n eind. Van de 4 banen waar auto’s kunnen staan is er maar een bezet.

Anika vond het maar spannend op een grote boot waar ook auto’s en vrachtauto’s in passen.

En natuurlijk moesten we kort na vertrek ook even op het dek kijken.

Onderweg genieten van het mooie uitzicht.

Het weer trekt steeds verder bij en de zon breekt goed door.

Na alle foto’s die papa gemaakt had van Anika moest Anika natuurlijk ook een foto maken van papa. Niet slecht gedaan met de telefoon van papa!

Als we aankomen bij de haven van Donna weer die typische rode huisjes op palen aan de kust. Plaatje kan zo uit de brochure komen.

Het eiland Donna is niet heel groot. Van de havenplaats Bjorn is het ongeveer 30 kilometer naar de noordpunt rijden.

Dat doen we en onderweg komen we mooie stukjes tegen.

Verlaten strandjes. Grote delen van de kust staan er nagenoeg geen huisjes.

Op weg naar de noordwestpunt komen we langs allerlei schattige huisjes op idyllische plekken.

Even verderop rijden we langs een reeks huisjes met bijbehorende bootjes in rustige baaien. Mooie plek om te wonen of een vakantiehuisje te hebben.

We rijden naar de top van de hoogste berg van het eiland waar we een mooi uitzicht hebben. Het restaurant dat hier is, is al gesloten want kennelijk zijn we al buiten seizoen.  Daar zijn we niet rauwig om, want nu zijn we hier nagenoeg alleen.

Om Anika in de auto te vermaken speelt Maaike kwartet. Dat is voor Anika wel wat makkelijk want zij kan zo in Maaikes kaarten kijken.

Daarna gaan we op weg naar een naar ons is verteld mooi strand. Onderweg is er ook nog genoeg te zien. De regels van kwartet snapt Anika nog maar half, of ze speelt vals, want ze vraagt rustig kaartjes van een set waar ze zelf geen kaarten van heeft, houdt volledige kwartetten in de hand en, als klapper op de vuurpijl. vraagt naar een kaart en als Maaike dan antwoord: “Nee die heb ik niet.”, antwoord ze zelf doodleuk: “Nee, ik ook niet.”

Na een rit over een smalle gravelweg komen we aan bij een volledig verlaten strand met op de achtergrond een mooie berg. Het doet ons wat denken aan een strand waar we op IJsland (Westfjorden) geweest zijn.

Anika en Madouc kunnen heerlijk spelen met de steentjes en het zand.

Wel is het oppassen dat Madouc geen snoekduik het water in maakt, want ze staat nog niet zo stabiel op deze oneffen ondergrond.

Er hier verder niemand en we blijven best een tijd hangen. De lucht is inmiddels ook strak blauw en het is lekker warm.

Anika en Madouc vermaken zich prima en als het tijd is om weer te gaan (we moeten ook weer met een boot van het eiland af) willen ze eigenlijk niet weg.

Op weg naar de boot hebben we nog mooi uitzicht op de Seven Sisters (Syv Sostre), de 7 bergtoppen die het landschap hier domineren.

We maken nog een kleine detour naar een noordpunt van het zuidereiland Heroy en moeten dan haasten om de boot te halen.

Anika had echt een topdag met zoveel avontuur onderweg. Allemaal nieuwe plaatsen, een bergtop, een geheim strand en natuurlijk 2x op de boot met de auto waarbij ze ook wild kon spelen op de boot omdat het daar ook rustig was.

En natuurlijk ook gek doen met papa.

Het was een super dag waarbij we veel van wat Helgeland te bieden heet hebben kunnen zien.  Wat we verder nog kunnen doen is afwachten. Een stormfront met veel regen komt deze kant op. Met een beetje geluk kunnen we donderdag nog wel wat doen, maar het ziet er naar uit dat we vrijdag buitenactiviteiten wel kunnen vergeten. We zullen zien. Het mooie weer en de geweldige uitzichten van vandaag kan niemand ons meer afpakken.