Categorie: Lofoten

Het was gisteren laat geworden. Desondanks goed uitgerust want prima geslapen. De meisjes lagen in het donker te slapen. Madouc opnieuw dolblij met haar nieuwe knuffel. Zodra het licht aan ging werd hij even intensief geknuffeld.

Lekker zelf alvast koffie gezet voor het ontbijt. Uiteindelijk kost het met ontbijt – lekker met wafels! – toch nog behoorlijk wat tijd om iedereen gereed te krijgen voor vertrek. Terwijl wij de koffers pakken zijn Anika en Madouc aan het tekenen totdat de vogel (we denken een zeearend) terug is en Madouc daar weer eindeloos naar gaat kijken terwijl ze de hele tijd “Vogel, Vogel” zegt.

We hebben weten te regelen dat we de auto een dag later kunnen inleveren en de boot in de middag hebben en daardoor hebben we nu nog tot ongeveer 15:30 uur (dan moeten we in de rij staan voor de boot) om wat in de omgeving te doen. 

Svolvaer zie er ook gelijk heel anders uit in het zonnetje.

We hadden een leuke wandeling gezien, Keiservarten, maar dat is wel op een uur rijden afstand. Hoewel we door de reisijd niet veel speling hebben besluiten we de gok te wagen. Onderweg rijden we veel langs de kust, dus dat beloofd ook een mooi uitzicht te worden.

Het uitzicht is ook mooi. We maken maar een paar foto’s onderweg, want anders verliezen we teveel tijd. Van de andere vergezichten moeten we het hebben van onze herinnering.

We kunnen vlakbij het startpunt van de route parkeren. De tocht gaat lang het priveterrein van een huis, vlak langs de garage, omhoog.

Het pad is in het begin wat drassig. Geen probleem voor onze bergschoenen, maar voor de schoentjes van Anika te nat. We tillen haar over stukjes heen en de rest kan ze over het rand van het pad lopen om droog te blijven.

Het zou een makkelijke route moeten zijn, maar het gaat best wel rap omhoog en het pad is op delen ook best glad met losse steentjes. Dat er op veel plekken touwen hangen om je te ondersteunen is een veeg teken.

Na een tijdje lopen komen we onderweg een bord tegen met rode letters, STOR en daarachter nog wat in het Noors, Rasford ofzo. Later begrijpen wij dat dit waarschijnlijk een waarschuwing was voor het feit dat een deel van het pad weggespoeld is en een ander deel weggeslagen door een rotsblok dat naar beneden gekomen was.

Het pad gaat geregeld met enorme stappen omhoog of omlaag en dan tillen we Anika erop of doen we een Woesh.

Met behulp van het touw manouvreren wij ons langs het weggeslagen deel van het pad. Best spannend met een 4-jarige die dit stukje zelf wil lopen maar daarbij – begrijpelijkerwijs –  wel veel hulp nodig heeft, terwijl het pad voor onszelf ook al lastig is.

Maar met geduld kom je er wel. Al met al gaat het wel een stuk langzamer dan gepland en tot de top redden we het niet, want als we daar voor gaan is er grote kans dat we de boot missen (letterlijk). Dus draaien we na een subtop om naar de auto.

Anika doet het geweldig en hoewel ze wel moe is zet ze wel door. Aangemoedigd door papa en mama, veel Woeshs’s en het vooruitzicht op een lolly bij de auto zet ze goed door en loopt ze zelf het hele stuk naar beneden.

Eenmaal bij de auto aangekomen moeten we er snel weer vandoor om de boot te halen, want veel speling is er niet. Onderweg stoppen we nog kort bij een aantal mooie uitkijkpunten en rijden dan snel door.

We halen de boot gelukkig, al waren we er niet – zoals verzocht – 45 minuten van te voren. Maar 20 minuten blijkt ook afdoende.

 De boot is een stuk kleiner dan de ferry naar de Lofoten toe. Deze ferry is zo strak volgeladen dat ik via de bijrijdersstoel uit moet stappen.

Op de ferry zelf regelen we lekker wat koffie, terwijl Anika broodjes met pindakaas voor ons smeer. Dat gaat duidelijk met veel liefde en dat kost een hoop tijd en geduld.

Onderweg maakt de boot nog een korte stop bij het eilandje Skrova met op het oog max honderd huizen, maar wel 2 supermarkten, dus het zullen er wel een aantal meer zijn. Alles moet hier per boot bevoorraad worden.

We laten Skrova achter ons liggen en Anika is ondeugend op het achterdek.

Uiteraard is er ook tijd voor een ijsje. Anika is niet te beroerd om te delen.

Daarna meer spelen op het achterdek 

En Madouc komt ook even kijken.

Het lopen op een schip gaat Madouc steeds beter af.

 Nadat we van de boot afrijden staat ons nog een roadtrip van een paar uur te wachten langs de kusten van Noorwegen. Een prachtige tocht langs de fjorden. We genieten volop en maken de nodige foto’s totdat het licht niet goed genoeg meer is voor foto’s (maar wel om zelf van te genieten natuurlijk).

De meiden zijn inmiddels op de achterbank in slaap gevallen. De zon gaat rond tienen onder, maar ook daarna blijft het licht. Als we bij het hotel aankomen laden we eerst de kindjes uit. Anika tillen we slapend en al uit de auto en leggen we in bed en zij slaapt door. Madouc heeft te lang geslapen en wil nu gaan spelen. Zij houdt ons nog een tijdje wakker, maar dan legt ze zich er ook bij neer dat papa en mama niet meer in zijn voor spelen en gaan we na een enerverende dag vol indrukken met z’n allen lekker slapen.

De voorspelling is dat het vandaag een mooie dag zal worden en daar willen we het maximale uithalen. Dus veel op de planning. Maar je kan nog zoveel willen, met twee kleintjes is het altijd maar afwachten wat je gedaan krijgt. Het is in ieder geval alvast mooi weer.

Anika en Madouc zijn ontzettend traag en allebei lekker prikkelbaar omdat ze nog niets gegeten hebben duurt het even voor we kunnen aanschuiven bij het ontbijt.

Na het ontbijt gaat het een stuk beter en Anika wil met papa de heuvel af rennen want dat is spannend.

We hadden er ook een filmpje van gemaakt, maar dat is wat aan de korte kant omdat Madouc ons goede voorbeeld ging volgen en zichzelf van de heuvel af wilde storten. Een 1,5 jarige die als kleine kanonskogel de heuvel af komt stormen leek ons niet zo handig.

Daarna eerst nog even steentjes gooien terwijl papa en mama de spullen pakken voor het geplande tochtje van Haukland naar Utakleiv. Dit wordt de eerste langere wandeling waarvan het de bedoeling is dat Anika alles zelf loopt, dus we zijn benieuwd.

Het startpunt van de hike ziet er veelbelovend uit. We zijn hier gisteren eind van de dag langsgereden, maar toen was er veel wind en behoorlijk wat bewolking.

Anika opent het poortje naar de tocht (feitelijk hek om vee tegen te houden).

En daarna kan het feest beginnen.

Het uitzicht is super.

Verscholen tussen de stenen en het gras, een klein hutje.

Het zonnetje schijnt, maar we zitten zo hoog dat de meiden het nog wel fris vinden. 

Anika heeft het ontzettend naar haar zin en springt de hele tijd op onze schaduwen en dan moeten wij natuurlijk ‘au’ zeggen. Zelf blijft ze handig rechts van ons lopen zodat we niet op haar schaduw kunnen gaan staan.

Al met al loopt ze door dit spel bijna de dubbele afstand. Ook komt ze er zelf achter dat het niet mogelijk is om op je eigen schaduw te springen.

Na een tijdje lopen bereiken we een klein eilandje waar we vlak langs lopen.

Ondertussen speelt Anika zeemeermin op een steen.

Het pad is lekker vlak. Madouc is inmiddels in slaap gevallen in de draagrugzak en knort lekker in mijn oor.

Eenmaal de bocht om zien we al de bergketen die grenst aan het strand van Utakleiv.

Het uitzicht super, voor en achter.

 Na een uur en 20 minuten bereiken we het strand van Utakleiv. Anika was wel moe en de laatste 500 meter vielen haar wel zwaar. Op zich niet gek, want het geheel was meer dan 4 kilometer.

Het strand van Utakleiv is overdag en zonder storm heel anders, maar niet minder mooi.

Na een lunch zijn de energie reserves weer wat aangevuld en kan er wild gespeeld worden. Madouc slaapt nog een tijdje door in de draagrugzak maar wordt niet veel later wakker. Kennelijk is het wiegen op de rug van papa toch lekkerder. Al met al toch een dik uur slaap te pakken, dus dat is goed.

Anika wil net als papa wat foto’s van de stenen en golven maken en dat doen we dan ook.

En dat doet ze best aardig, de foto hierboven is door Anika gemaakt.

Een nieuwsgierig schaap is inmiddels bij Madouc komen kijken die daar enthousiast “paap, paap” roept. Schaap is nog net te lastig.

Daarna is het tijd voor papa om verder te gaan en de auto te halen. Anika trekt de tocht terug niet. De route gaat verder over een pas en zou me naar verwachting nog 1,5 uur duren. Maar als ik een lift kan krijgen door de tunnel (mag en kan je niet doorheen lopen want veel te smal), dan ben ik heel snel weer terug. Ik loop het lange pad naar de hoofdweg af en zie 3 auto’s passeren, maar zonder succes. Ze rijden of door zonder wat te zeggen of hebben achterin zoveel materiaal dat ik eenvoudigweg niet mee kan.

Ik loop flink door tot vlak voor de ingang van de tunnel, meer dan 1km van het strand, waar ook de afslag naar de pas is. Daar heb ik geluk. Een ouder echtpaar stopt voor me en ik mag mee naar de andere kant van de tunnel. Ze hadden me herkend van het ontbijt met de kindjes en daarom waren ze gestopt. Kennelijk val je als vader van twee kleine kinderen in de categorie niet gevaarlijk.

Door deze meevaller ben ik veel eerder terug dan verwacht en zijn Anika en Madouc nog lekker aan het spelen in het zand en kan ik ook nog meedoen. Madouc had op het moment dat ik terug kwam net beseft dat papa miste en kwam blij op me afrennen toen ze me zag.

Terwijl madouc lekker blijft scheppen (ze heeft er enorme schik in) ga ik met Anika naar de zee om daar een fort te bouwen. Dat wilde Anika graag.

Dapper trotseert Anika de golven. Maar als het water weggaat denkt ze dat ze zelf ook de zee ingetrokken wordt en is het toch ineens heel erg spannend.

Gelukkig is papa vlakbij.

Daarna doen wet het nog een keer, maar dit keer met z’n tweetjes. Daarvoor moet het fort wel eerst een stuk groter gemaakt worden, anders passen papa’s grote schoenen er niet in.

Een bijzonder dagje strand.

Ondertussen is Madouc lekker aan het scheppen.

Terug bij het huisje is Anika al moe. Madouc heeft nog wel energie om wat steentjes te gooien, maar ook dat duurt niet lang.

Beide meiden zijn kapot van het stuk lopen en een dagje strand.

Papa is ondertussen nog op pad gegaan voor een heftige hike naar Stornappstinden. Een bergtop redelijk in de buurt en 761 meter hoog.

Best wel een klim als je vanaf zeeniveau moet beginnen. En bijzonder steil, want je klimt meer dan 700 meter in 3,5 kilometer. Dat is een hellingshoek van gemiddeld (!) 20%.

Het begin van het pad is bijzonder drassig als gevolg van alle regen die gisteren gevallen is.

Het pad is een modderpiste en het eerste stuk hoor ik bij iedere stap *splash splash*. Het is goed uitkijken waar je loopt want er zijn stukken waar het pad zo modderig is geworden dat een kleine detour verstandig is.

Het begin klimt al lekker door, genoeg om de hartslag flink op te voeren althans. Onderweg is het uitzicht nu al super en de omgeving, ondanks alle modder op het pad, erg mooi. Onderweg moet ik nog een klein stroompje met een watervalletje oversteken door over steentjes te hoppen. Niets ingewikkelds, behalve dan kijken waar je je voeten neerzet aan de andere kant van het stroompje zonder uit te glijden in de modder.

Het licht is hier ook bijzonder. Het is al vrij laat op de dag, maar nog wel licht. Maar omdat de zon wat lager staat zijn delen van de berg wel in de zon en delen niet, deels door een wolk en deels omdat de zon niet over een andere berg in de buurt meer komt. Heeft een bizar effect op het landschap zoals de foto hierboven goed laat zien.

Om een erg blubberig deel van het pad te vermijden maak ik een detour en kom dan langs een schattig klein bergmeertje. Helaas gaat het pad hier wel de verkeerde kant op en moet ik toch die modderige piste op klauteren. Het pad is inmiddels zo steil dat het gebruik van handen en voeten geregeld nodig is.

Even verderop is het pad gelukkig droog. Dat is maar goed ook, want het wordt allemaal nog steiler. Zwaar voorover gebogen om het evenwicht te bewaren werk ik me een weg naar boven. De hartslag gaat verder omhoog, maar ik weet een redelijk strak tempo aan te houden.

Het uitzicht wordt al maar beter. In de verte kan ik nu aan de ene kant allemaal verborgen bergmeertjes zien liggen terwijl ik aan de andere kant al het eiland kan zien liggen waar ons huisje is.

Gestaag ga ik verder en laat me ook niet hinderen door wat schapen die zich ook een weg naar boven hebben weten te banen en midden op het pad staan grazen en mij schaapachtig aan staan te kijken.

De gekke beesten lopen met het pad mee voor mij uit en voelen zich achtervolgd. Ik heb echter echt geen andere keuze dan het pad volgen. Na wat meters op deze manier schapen achterna gezeten te hebben verlaten de beesten het pad en kan ik verder.

De top is vlakbij en op de top ligt een boekje en pen waarin iedereen kan schrijven hoe het weer was en hoe het landschap er uit zag. Uiteraard lever ik een bijdrage.

Het uitzicht op de top is fenomenaal.

Ik maak heel veel foto’s en bij het selecteren voor de blog kon ik niet kiezen tussen de foto’s en de panorama foto’s. Dus plaats ik ze hier allemaal maar.

Hierboven de foto’s.

 En hierboven de panorama’s.

En, omdat het toch moeilijk te vangen is in een foto, ook nog een 360 filmpje.

De weg naar beneden gaat gemakkelijker dan ik verwacht had. Wel glij ik een aantal keer bijna uit op het modderige deel, maar al met al gaat het beter dan ik verwacht had. De camera heb ik wel in de tas opgeborgen, want die wil ik niet om mijn nek hebben slingeren op weg naar beneden. Met mijn mobiel schiet ik nog wel een paar plaatjes.

 Na deze avontuurlijke hike rij ik nog een klein stukje verder om met beter weer en een lage stand van de zon nog wat van de directe omgeving te zien.

Ik word niet teleurgesteld.

Ik rij door tot het witte strand van Ramberg en maak dan rechtsomkeert terug naar ons huisje. Daar zijn de meiden inmiddels weer wat wakkerder door het eten. We spelen nog wat en dan gaat iedereen heerlijk slapen. Een geweldige dag.

Het heeft vannacht flink geregend en – tegen de voorspelling in – regent het ook deze morgen nog. Het plan om ’s ochtends nog snel de Reinebringen (berg die over Reine en omgeving uitkijkt) te beklimmen valt daarmee letterlijk in het water. Want zelfs als het nu droog wordt zijn de stenen te glad en is de klim te riskant.

We besluiten de ochtend te relaxen in het huisje en daar wat te spelen voordat we naar Mortsund rijden. Dat ligt ongeveer anderhalf uur rijden verder. Als we om 12 uur vertrekken regent het nog steeds en het blijft regenen tot we aankomen in Mortsund.

Daar klaart het vrijwel direct als we aankomen op. We zitten in een leuk huisje met eigen balkon aan het water. Heerlijk voor de meiden die van net buiten de deur kleine steentjes pakken en dan vervolgens van het balkon in het water gooien. Ze hebben de grootste lol.

Na een tijdje gaat het weer regenen en spelen Anika en Madouc binnen verder terwijl mama en papa een boekje lezen, blog bijwerken en een plan maken voor de komende dagen.

Bij het boodschappen doen worden we getrakteerd op een dubbele volledige regenboog. Ik weet niet of het komt dat we zo noordelijk zitten dat we beide kanten van de regenboog kunnen zien of dat het gewoon toeval is. Bijzonder wel, vooral ook omdat de regenboog zo helder was en heel dichtbij voelde.

Als het om 17:00 uur droog wordt besluiten we nog een kort tripje te maken. In de buurt is een korte wandeling naar de hoek van een eiland.

Het is een mooie omgeving. Het pad begint wel op een merkwaardig stuk waarbij je eerst langs het prive terrein van een boer moet lopen, over zijn weide om daarna door een hek te gaan waar het pad verder gaat.

Het is een pad voor rotsblokken en het loopt niet snel. Op een gegeven zien we in de verte een regenbui die helaas onze kant op komt. Het is een kort maar heftig buitje en we worden flink nat en besluiten na een relatief kort stukje maar om te draaien.

Eenmaal terug bij de auto is de zon weer doorgebroken en we laten Anika en Madouc nog lekker spelen op het strandje. Het ziet er in het zonnetje gelijk super mooi uit.

We blijven niet te lang want Anika en Madouc krijgen het koud, want het waait nog steeds hard.

In de auto hebben we droge kleren. Na het omkleden van de meiden rijden verder en zien onderweg een dramatisch landschap.

Met de laagstaande zon en de nog dreigende bewolking krijg je een indruk hoe het hier ook kan zijn.

We rijden door naar Utakleiv, een strand met grote keien tussen het zand.  

Ook dit levert bijzondere plaatjes op met het aparte licht.

Daar beuken de golven op de rotsen door de harde wind.

Er is hier ook een kampeerterrein waar we tentjes zien die door de wind nagenoeg  uit elkaar gerukt worden. We zien ook de nodige mensen om die reden de tent maar weer opbreken en hun heil elders zoeken. We prijzen ons gelukkig met een lekker comfortabel en warm huisje.

Op weg terug naar het huisje nog mooie landschappen. Eenmaal daar aangekomen maken we zelf een lekkere pasta en we eten er allemaal heerlijk van. Anika schept meerdere keren op en ook Madouc eet haar buikje helemaal vol. Fijn, want vooral Anika is een kieskeurige eter en had de afgelopen dagen niet zoveel op. Na zo’n goed maal gaat iedereen met een vol buikje lekker slapen.