Heerlijk geslapen in ons strandhutje. Een dikke mist en dreigende wolken hangen hier ‘s ochtends over de kust (heb begrepen dat dit meestal het geval is). Het geheel geeft de toch al verlaten omgeving nog meer een desolaat gevoel.
Eerst ontbeten en daar bleek dat wij de enige gasten waren die dag. Heel merkwaardig, dat de gehele staf van het resort hier, in totaal 23 man, geheel tot je beschikking staat. Ook het ontbijt was prima. Heerlijk gebakken eitjes, vruchtensap, toast, yoghurt met fruit, wat wil een mens nog meer. De gebakken worstjes bij het ontbijt hebben we maar afgeslagen, daar kunnen we niet aan wennen.
Daarna de strandhut in om alles alvast voor de terugreis weer in te pakken, op de kleren die we de komende paar dagen nodig hebben na dan. En natuurlijk om alle souvenirs veilig mee te krijgen. Al met al was dat nog best een klus, want als je een kleine maand campeert dan is de ordening die je aan het begin van de vakantie had wel zoek.
Even voor 10 uur gaan we op pad Skeleton Coast verkennen. Eerst een tocht door de duinen. Wat is het hier toch een aparte omgeving. Heel ruig landschap, telkens wisselend, waarbij je af en toe het gevoel hebt niet meer op aarde te zijn en het geheel meer weg heeft van een tocht door een maanlandschap.
De zee is ruw en met onze 4×4 kunnen we zonder problemen de kleine weggetjes nemen die nagenoeg in de zee zelf eindigen. Skeleton Coast doet gelijk zijn naam eer aan, want even verderop vinden we het skelet van ik denk een zeehond.
Langzaam zakken we af naar het zuiden, op weg naar Walvis Bay. Het landschap wisselt steeds en blijft ruig. De weg is hier en daar wat verradelijk en wisselt ook vrij plotseling van glad als asfalt tot een weg met geulen, kuilen en hobbels of een aardige laag zand waardoor je het stuur goed moet vasthouden om niet de kant in getrokken te worden. Af en toe maakt de auto een flinke zwieper naar links of naar rechts en zit je met zwetende handen achter het stuur, maar gelukkig gaat alles wel goed.
Onderweg komen we nog 3 spanjaarden tegen die net een band vervangen hadden, hun 3e in drie dagen. Zij hebben een gewone auto met normale banden. Ze zaten wel enigszins in de rats omdat ze geen compressor hebben. Wij hadden er wel een, dus hen geholpen. Bleek de bandenspanning erg hoog te zijn en dan heb je natuurlijk eerder een lekke band als je over een scherp steentje rijdt.
Naast verlaten mijnen onderweg ook nog een scheepswrak gezien. Mooi aan Namibie is dat je tot het wrak kan lopen en het van dichtbij kan bewonderen, zonder dat er allerlei hekken of wat dan ook voor staan.
Daarna nog verder afgezakt en daar de beroemde poort tot Skeleton Coast doorgereden. Het is lastig om te omschrijven hoe verlaten en ruw het gebied achter dat hek is, maar het is wel erg mooi en indrukwekkend.
In Terrance Bay had iemand op de muur geschreven: “Waar je ligaam en siel weer een wor”, een best wel passende omschrijving. Omdat er verder niets is, is dat op de een of andere manier heel rustgevend, alsof tijd niet lijkt te bestaan en in ieder geval niet van belang is.
Nog verder zuidelijk Cape Cross bezocht, waar een Spanjaard een kruis heeft neergezet om dit stuk grond te claimen. Dat kruis is later weer gejat door een Duitser en vervolgens is er iets kleiners voor teruggezet. Cape Cross is veel bekender omdat daar een zeehonden broedgebied is. Honderden zeehonden komen hier samen om zich voort te planten. Iedere centimeter van de rotsen bij de kust zijn bedekt met zeehond en je ziet zeehonden letterlijk over elkaar heen naar een andere plek lopen.
Mannetjes zeehonden lopen de hele tijd de macho uit te hangen om zoveel mogelijk vrouwtjes aan hun harem toe te voegen (30 vrouwtjes per man is niet uitzonderlijk), druk schreeuwend en af en toe een beetje vechtend. Ook de vrouwtjes zijn vaak fel tegen elkaar en tussendoor hoor je kleine seals schreeuwen om moeders. Een hoop herrie en een enorm gekrioel van beesten. Indrukwekkend schouwspel om te zien.
We waren gewaarschuwd voor de stank die ondraaglijk zou zijn, maar dat viel ontzettend mee, volgens de ranger omdat de wind de goede kant op stond. Bij Cape Cross gelijk gebeld voor een sea kayak tocht voor de volgende dag. Gelukkig was er nog plek, dus dat viel mee.
Op weg naar Walvis Bay nog een ander, veel recenter scheepswrak gezien van rond 1980, een vissersboot die vlak voor de kust vastgelopen was. Inmiddels hadden de meeuwen er een nieuw thuis gemaakt.
In Walvis Bay de camping opgezocht en lekker wat gegeten. Het is hier ‘s avonds weer flink fris, een graad of 15 met veel wind, dus voor het eerst sinds tijden de deken weer opgezocht. Heerlijk geslapen.