Na nog een kort ochtendje spelen (vooral schommelen) was het echt tijd voor Anika om afscheid te nemen van Jeffany.

De rit naar Maria la Gorda verliep voorspoedig. Het eerste stuk tot Pinar del Rio was de weg uitstekend.

Daarna werd de weg hier en daar wat slechter, maar niet noemenswaardig. Na ongeveer 3 uur rijden waren we al in Maria la Gorda.

Eerst gestopt bij het information centre van het park. Daar een uiterst vriendelijke gids die de boel daar runt en ons zeer behulpzaam was. Morgen kunnen we een trip maken die toegespitst is op wat wij leuk vinden. Helemaal super. Wel moeten we ook hier zelf de auto regelen, maar die hebben we al, dus dat is makkelijk.

Nadat we dit geregeld hebben gaan we verder naar het hotel. Anika die zo tactisch was om 10 minuten voordat we aan zouden komen steevast in slaap te vallen slaapt lekker door. Hier is zowaar wifi en daar maken we dankbaar gebruik van.

Inmiddels is Anika ook wakker en terwijl ik de blog wat bij werk met het uurtje internet dat we hebben gaat Maaike met Anika lekker scheppen op het strand en een rondje lopen.

Onze dame herkent op een gegeven moment de blauwe koelkasten waarin ijsjes liggen en krijgt spontaan heel veel trek in ijs. “IJS ETEN. IJS ETEN. IJSSSS…” Ze gaat maar door en ze is op haar schattigst dus hebben we geen weerstand. Bovendien is het heel warm en lusten we zelf ook wel een ijsje.

Na een ijsje te hebben verorberd gaan we nog even snorkelen. Anika wil perse met mama de zee in, dus ga ik eerst een kort rondje de zee af struinen. Als ik terug kom is Anika het inmiddels al zat in zee en wil d’r uit. Ik ga met haar mee en lekker scheppen terwijl Maaike een rondje snorkelt totdat Anika echt niet meer zonder haar mama kan.

Maaike weet nog een mooie vis te spotten met allemaal stekels die ook rondzwemt met een air van, wie maakt me wat.

Ik weet later dezelfde vis te spotten en maak de mooiste foto’s en filmpjes van koraal, maar, helaas, de camera stond niet op fotograferen maar op settings dus heb ik – in plaats van mooie foto’s te maken – de settings de hele tijd gewijzigd. Erg jammer, vooral vanwege alle super closeups van deze vis, maar niets aan te doen.

‘s avonds eten we wat en denken er over hier nog een nachtje te blijven in plaats van een dag op Varadero. Het is hier een mooi rustig strand, niet zo toeristisch, waarbij je nota bene ook direct vanaf het strand kan snorkelen.

Vandaag staat Las Terrazas op het programma. Maar voor het zover is regelen we eerst de overnachting voor Maria la Gorda in het meest westelijke puntje van Cuba en vragen we of een trip de ochtend daarna mogelijk is. Want als dat niet het geval is, dan laten we de trip naar het westen maar voor wat het is. Want hoewel je bij Maria la Gorda vanaf de kust zou moeten kunnen snorkelen, is het wel een flink stuk omrijden.

Nadat dit geregeld is stappen we in de auto op weg naar Las Terrazes. De weg was recht, de weg was krom… Onderweg komen we mooie uitzichten tegen.

Voor de tocht die we willen maken in Las Terrazes zelf blijkt ook een gids vereist. Daar hebben we weinig zin in, want zo’n kerel die de hele tijd met je meeloopt en het ene na het andere plantje aanwijst beperkt de pret wel een beetje. Maar na wat aandringen blijkt dat meer policy is van het park en dat men moet zeggen dat een gids vereist is, dan dat een gids echt vereist is.

We besluiten het er op te wagen. Eerst eten we nog een ijsje aan een meertje.

Daarna gaan we op zoek naar het beginpunt van de hike. Dat blijkt minder gemakkelijk te vinden dan we dachten, maar na wat navragen (en telkens de boodschap dat officieel een gids vereist is), weten we het toch te vinden en gaan we op pad (opmerkelijk overigens dat het eindpunt van deze hike de plek was waar wij vroegen waar het beginpunt was dat maar bijzonder weinig mensen konden vinden).

De tocht was redelijk eenvoudig en ging door een mooi groen woud. Hier en daar kwam er een splitsing in de weg die we niet helemaal goed konden verklaren, maar aan de hand van de foto van de kaart van de route zoals deze zou moeten lopen konden we redelijk goed plaatsen waar we ongeveer moesten zijn.

De tocht ging via het bos, over een riviertje naar een ruine van een koffieplantage. De ruine was – op het feit na dat deze zo midden in het woud lag en je daardoor een soort Indiana Jones gevoel krijgt als je hem vindt – niet heel bijzonder, maar wel leuk om te zien. De tocht door het bos zelf was interessanter.

Anika geniet met volle teugen en wil ieder takje, boom en blaadje aanraken, vasthouden en eigenlijk niet meer loslaten. Ze is duidelijk over haar ziekte heen want ze kraait wat af achter in de rugzak.

We vervolgen de weg langs een riviertje dat we weer oversteken waarna het pad verdwijnt in een groot veld. Maar volgens de foto van de kaart die we gemaakt hadden was het rechtdoor en na het veld vinden we inderdaad het pad weer terug.

Het pad eindigt langs een meer, de andere kant van het meer waar we eerder een ijsje gegeven hadden. Het uitzicht is van deze kant, met heuvels op de achtergrond, een stuk aantrekkelijker.

Nadat we weer bij de auto zijn rijden we terug naar de casa, spelen daar wat met Anika die lekker gaat rennen, ballen en doen. Drinken nog de restanten wijn met wat kaas en lezen om beurten een boekje terwijl Anika speelt.

‘s avonds eten we wat en regelen we ook voor overmorgen vast een optie op een overnachting in Vinales, want het is daar op het moment erg druk horen we van iedereen en we komen daar niet vroeg aan als we morgen eerst een exercusie in Maria la Gorda doen. Onder het eten praten we nog wat met een italiaans/frans stel dat in Cuba met de bus rondreist. Mogelijk nog wat avontuurlijker, maar het kost zoveel tijd dat ik blij ben dat wij een auto hebben.

Vandaag gaan we het rustig aan doen. Beetje Soroa verkennen.

Op weg naar het park stoppen we nog even bij een lokale supermarkt ter grootte van een bushokje met daarin een dame die alles voor je pakt. Bizar. Ze hebben ook best nog wel wat, maar van alles weinig. Ik koop de volledige voorraad waterflessen van 1,5 liter en kleine pakjes vruchtensap voor Anika op.

We rijden door tot de top van een oud kasteel met een mooi uitzicht over de regio. Er is nu ook een barretje met een zwembad dat uitkijkt over de vlakte.

Daarna waren we van plan een korte wandeling van een paar kilometer te maken, maar daar is een gids voor nodig en om dat te regelen plus het feit dat een tocht met een vent die de hele tijd met je mee loopt minder leuk is besluiten we dat niet te doen. In plaats daarvan gaan we naar een watervalletje in de buurt.

Tegen de tijd dat we bij de waterval aankomen is Anika moe en wil ze even niets meer. Maar na wat koekjes en de spaanse muziek van een man met een gitaar gaat het al stukken beter.

Vervolgens wil Anika alleen maar de trap naar een plateau waar je de waterval beter kan zien op en aflopen.

We nemen zelf ieder een ‘pina colada natural’, een ananas waar een stuk uit wordt gesneden, daarin wordt dan drank gegoten en kokosmelk en dat alles wordt met flink wat ananas aangestampt, dakje van de ananas er op en voila, klaar. Het resultaat is verrassend lekker.

Voordat we in de auto stappen is er uiteraard nog even tijd voor een ijsje.

Na afloop van dit tripje gaan we terug naar de casa waar Anika gelijk wat slaap gaat inhalen en tot het etenstijd is blijft pitten.

Voor ons een uitgelezen moment om zelf wat te kunnen lezen. Lekker relaxen, wijntje er bij. We zijn zo brutaal om ook wat kaas voor bij de wijn te vragen en dat kan men hier wel waarderen. Heerlijk genieten.

‘s ochtends vroeg opgestaan, koffers grotendeels ingepakt en ontbeten. Daarna naar de ingang van het park voor een tocht door de mangroven. Kennelijk gaat dat hier met de eigen auto en moet je een gids meenemen. We moeten even wachten op wat andere auto’s en uiteindelijk gaan we met 4 auto’s en een gids het gebied in.

De gids rijdt met ons mee en spreekt redelijk engels. Het is een aardige oudere man die vol verve vertelt wat hij ziet en over het park etc.

Onderweg zien we een grote verscheidenheid aan vogels en krabben en uiteindelijk ook een behoorlijke groep flamingo’s waar het park bekend om staat.

Het zijn niet de tienduizenden flamingo’s die hier zitten, maar dat is ook niet zo gek, want het park is enorm groot, dus is er geen noodzaak voor de beestjes om allemaal vlak bij elkaar te gaan zitten.

Eenmaal het park uit (we hadden alle koffers al ingeladen) gaan we direct op weg naar Las Terrazas. Het is niet gelukt om van te voren een overnachting te regelen (de plekken die wij in gedachte hadden zaten al vol of hadden maar voor 1 dag plek), dus zijn we maar op goed geluk vertrokken.

Na een autorit van een paar uur vangen we in La Soroa, een plaatsje vlakbij Las Terrazes, een paar keer bot bij casa’s, maar dat is maar goed ook, want we eindigen op het terrein van een extreem aardige familie op een boerderijtje waarvan maar een klein deel van de familie blijkt te zijn en een groot deel van de Staat.

Onze ‘kamer’ blijkt een vrijstaand blokhutje te zijn met eigen douche, toilet, koelkast, etc., twee grote tweepersoonsbedden, schommelstoel buiten, stoelen binnen, stoelen op de veranda, wat wil je nog meer.

De boer komt langs met een halve bananenboom en geeft Anika er een rijpe banaan van, zo vers van de plant, die ze gelijk opeet.

Op het terrein wonen ook de dochter en kleindochter van de eigenaren van de boerderij. De kleindochter is 4 jaar oud en gaat lekker met Anika spelen. Erg leuk om te zien. Ook is gelijk duidelijk dat taal voor zulke jonge kinderen geen barriere is. Anika snapt prima dat Aqui en wat kloppen op de grond betekent kom hier zitten en dat doet ze ook graag.

Op de boerderij zijn – logisch natuurlijk – een hoop dieren. Naast koeien, kippen, kuikentjes en de hond van de buren, ook een papagaai. erg leuk voor Anika die ook duidelijk met volle teugen geniet en het pad op en afrent in haar jurkje met wapperende haartjes.

‘s avonds eten we weer heerlijk, vers mangosap erbij. Genieten.

Inmiddels zijn we redelijk kwijt welke dag het is. Gelukkig kunnen we aan de hand van de blog (die we offline bijhouden wegens gebrek aan internet) herleiden dat het vandaag vrijdag de 27e is.

Het ontbijt is werkelijk waar voortreffelijk. Niet alleen heerlijk fruit, uitstekend vers sap maar ook nog eens allerlei lekkere koekjes erbij. We hebben een leuk gesprek met de eigenaren waarvan een vrij goed engels spreekt en de ander net zo goed engels als wij spaans.We hebben het over van alles en nog wat. Van wat het studeren van economics betekent in een communistisch land tot religie en scholing in cuba. Erg interessant.

We laten onze koffers bij de casa achter om een tripje te gaan maken naar een park even ten noorden van Trinidad, Topes de Collantes.

Onderweg passeren we nog een mooi viewpoint waarbij ik er bij het parkeren van de auto op gewezen wordt dat mijn auto 1cm op de weg staat en dat echt niet kan, maar als ik de auto vervolgens 1cm verplaats is het wel goed. Ach, regels zijn regels en waarschijnlijk mag ik van geluk spreken dat ik geen bon heb gekregen.

In het park zelf, tevens een kuuroord, is het even kijken welke tocht het meest geschikt is. Het is vandaag behoorlijk warm met weinig wind, dus kiezen we voor een wat kortere tocht. Er zijn geen kaarten van de routes, alleen een paar plaatjes van de eindbestemming. We kiezen uiteindelijk voor La Batata, een grot in een woud waarin een riviertje ontspringt met een watervalletje etc. Je kan er ook zwemmen.

De tocht er naar toe is een vrij steil pad, voor het grootste deel omhoog. Een gids brengt ons de eerste honderd ofwat meter mee naar een kruising waar mensen kennelijk te vaak een verkeerd pad kiezen.

Onderweg vertelt de gids ronduit in het spaans over kruiden en planten en het lukt ons aardig te volgen wat hij bedoelt. Eenmaal bij de kruising aangekomen wijst hij ons de goede weg en gaat weer terug.

De route is niet druk bezocht, in totaal komen we vandaag een ander gezin en een stelletje tegen niet meer. En – wat later blijkt – de hond van la casa de cafe. Een gezellig klein bastaard hondje dat ons de hele tocht tot en met la batata zelf volgt.

De tocht zelf geeft een aardige indruk van de natuur hier. Van gigantisch hoge bamboe, net zo hoog als de meeste bomen, grote varens tot bananen en palmen, alles groeit hier door elkaar.

Als het pad verder stijgt en er minder bescherming voor de brandende zon is, worden de bomen en ander planten lager en lopen we ook stukken in de volle zon. Maar niet lang daarna daalt het pad weer en komen we bij de grot uit.De tocht la batata in was niet gemakkelijk. Eerst een stukje door knie diep water en daarna aan een touw hangen terwijl je met je voeten je weg langs enigszins scherpen rotsen baant. 

Na wat klim en klouterwerk kom je dan vervolgens bij een kleine poel met water waarin je kan zwemmen (best fris) en langs dat water een nog ingewikkeldere touw-hangconstructie waarmee je een volgend deel van de kloof kan komen waar een klein watervalletje is. Leuk om te zien.

Omdat we vanavond willen eindigen in Playa Larga, vlakbij Zapata, zetten we op de terugweg stevig de pas er in. Onderweg halen we het hondje in dat met het gezin tot halverwege teruggelopen was. Blij ons te zien loopt hij met ons mee terug naar het beginpunt. Terwijl papa heuvel op en af loopt te ploeteren roept Anika bemoedigend vanaf de rugdrager toe: lopen, lopen, lopen…

Terug bij het beginpunt drinken we nog een iced coffee in de case de cafe (hier wordt ook koffie verbouwd) en gaan dan snel terug naar Trinidad om de koffers op te halen. Die ochtend had de eigenaar van onze casa gebeld voor een overnachting in Playa Larga, maar dat bleek niet goed gegaan te zijn, want men dacht dat wij morgen pas zouden komen. Omdat we pas tegen 7-en aan zullen komen naar verwachting gelijk maar een overnachting elders inclusief wat eten geregeld en daarna op pad.

Playa Larga is het toonbeeld van ex-communisme waarin de beginselen van vraag en aanbod niet goed begrepen zijn. Zo’n beetje ieder huis hier is een casa particular en we worden nog net niet uit de auto gesleept en een casa ingetrokken om daar te overnachten. Door al deze bordjes doet e.e.a. juist heel armoedig aan en voelen we er niets voor om hier langer te blijven.

Het eten is goed (we eten voor het eerst jucca, best lekker), maar om 8 uur komen vervelende mugjes en gaan we snel naar binnen. We proberen nog een tochtje voor morgen te regelen, maar dat lukt niet meer op dat tijdstip, dus moeten we dat morgenochtend alsnog proberen.

Moe van de zware wandeling naar La Batata vallen we al vrij vroeg in slaap.

Na een enigszins gebroken nacht bijtijds opgestaan voor het ontbijt en daarna de spullen gepakt voor de trip naar Trinidad.

Eerst in Moron nog water ingeslagen voor onderweg. Op de weg terug naar de casa nog een grappig methodistenkerkje tegengekomen.

Vanuit de casa nog geprobeerd te bellen naar Trinidad om een casa te bespreken, maar helaas, zonder succes. Of de nummers die wij hebben kloppen niet, maar volgens de eigenaar van de casa lag het daar niet aan en was het probleem waarschijnlijk overbelaste lijnen / een probleem met de verbinding.

Dus maar op goed geluk naar Trinidad vertrokken. De route naar Trinidad schoot lekker op en begin van de middag waren we al gearriveerd. Maar het vinden van een casa dicht bij het centrum was iets minder makkelijk. Veel casa’s waren al vol, de casa’s die we van te voren hadden uitgezocht waren natuurlijk ook de populairste. Maar via via kwamen we toch bij een hele mooie casa uit, met mooie binnentuin, grote kamer met twee grote tweepersoonsbedden, koelkast, goed werkende douche, etc.

Vanuit hier vertrokken voor een tripje door de binnenstad van Trinidad. Anika wilde perse “mama tillen”, maar toen ze haar zin niet kreeg en zelf moest lopen was het na korte tijd toch graag in de rugzak bij papa op de rug. Tot dat moment was Anika een beetje aan het slenteren en niet aan het meewerken. En als wij dan doorliepen bleef ze eerst stoer zelf op de stoep hangen en net als de lokale cubanen naar het voorbij komende verkeer aan het kijken.

Maar eenmaal in de rugzak was het dolle pret en was het de hele tijd: “lopen, lopen, lopen” terwijl papa liep te zeulen. En uiteraard werden alle auto’s brommers en busjes benoemd en aangewezen, evenals de vele meneren en mevrouwen die we onderweg tegenkwamen.

Voor de cubanen waren we ook een bezienswaardigheid. De combinatie van zo’n draagrugzak en een klein blond meisje hadden ze kennelijk nog nooit eerder gezien. Terwijl wij een foto namen van oude auto’s en de pitoreske staatjes, namen
cubanen weer een foto van ons. Anika was duidelijk de ster die niet alleen geregeld zwaaide naar haar toeschouwers als een ware koningin, ook zei ze af en toe buenos dias (papa na echo-end).

Trinidad is een stuk beter onderhouden dan andere cubaanse steden die we tot nu toe bezocht hebben maar daarmee ook een stuk toeristischer en daarmee minder authentiek.

In het hart van de stad lijken er meer toeristen te zijn dan cubanen.Aan de andere kant lijkt er ook minder druk om te leuren om een CUCje voor van alles en nog wat.

Taxi diensten e.d. worden wel aangeboden, maar zo te zien ligt de welvaart hier iets hoger, althans in het deel waar wij geweest zijn. Het kan natuurlijk ook de trots zijn.

Na een interessante wandeling proberen we bij Iberostar via wifi internet te krijgen, maar daarvoor is een internet tegoed kaart nodig en die is in heel Trinidad niet te krijgen. Dus moeten we nog even geduld hebben en verderop zo’n kaartje bemachtigen voordat we online kunnen met waarschijnlijk een zeer lage snelheid.

‘s avonds wordt het eten geserveerd op een dakterras. Het is geweldig lekker gemaakt en ook qua opmaak heeft men er echt werk van gemaakt. Na het eten drinken we nog een Chancharanchas, een cocktail met honing, limoen en rum. Best lekker, maar wel vrij zoet.

‘s avonds nog even de auto verplaatsen tot vlakbij het raam van een wat oudere man die daar kennelijk slaapt en voor 2 CUC (standaard prijs) op de auto let.

Goed geslapen en na een lekker ontbijt met wat verwarring omtrent het gebruik van y en o in het spaans (en/of) eindigen we in plaats van een ei met ham en kaas met geen van de drie. Geeft niets, want het ontbijt is zondermeer al erg royaal (komt goed uit, want meestal lunchen we niet omdat Anika dan net gaat slapen) en een dagje zonder ei kan geen kwaad.Vandaag gaan we naar Caya Coco, een strand bij Rocarena waar ook de Nautic base is.Dat laatste is wel een erg royale omschrijving voor wat kano’s en waterfietsen, een boot met een glazen bodem en een paar hele kleine katamarans waar je met twee personen al het idee hebt dat hij vol is (kennelijk kan je er met 5 man op).Na wat zoeken blijkt er geen weg te zijn naar de nautic base. In plaats daarvan moet je parkeren bij het restaurant Rocarena en 3 minuutjes over het strand lopen.

Later begrijpen we beter hoe e.e.a. zit, het blijkt te gaan om een strand dat eigenlijk hoort bij een van de all-inclusive resorts (Melia) en waarschijnlijk horen de activiteiten van de Nautic Base daar ook bij als onderdeel van de all-inclusive ervaring.De Duitsers die in onze vorige overnachtingsplek verbleven blijken niet op te komen dagen dus uiteindelijk gaat het bootje met mij alleen naar het rif. Dat is ongeveer 200 meter uit de kust en met de catamaran zijn we er zo.Er staat redelijk wat wind dus zijn er vrij hoge golven waardoor ik voor ik het water in ga al doorweekt ben van het opspattende water.

Het rif is mooi, er zijn veel vissen waarvan een deel met mij mee blijft zwemmen zo lijkt het wel. Er zijn veel verschillende soorten mooi koraal. Met de uitschuifarm op een camera kan ik ook onder het koraal filmen en foto’s maken en dat levert aparte plaatjes op.Wel is het wat vreemd om zo alleen rond te zwemmen bij zo’n rif. Voelt toch wat raar. De cubaan op de boot gebruikt de tijd voor een siesta en let totaal niet op wat ik aan het doen ben. Na een poosje komt er een groep duikers die op dezelfde plek waar ik aan het snorkelen was ook het water in gaat.Na een poosje krijg ik een fluitsignaal dat de tijd er op zit. Kennelijk ben ik dan al ongeveer een uur bezig.Binnen no time zijn we weer terug op het strand. Anika ligt nog steeds te slapen maar wordt kort daarna wakker. We nemen nog een cocktail maar blijken aangezien te worden voor gasten van het all-inclusive resort en hoeven niet af te rekenen.

We gaan terug naar de auto en daar zien we nog twee pelikanen vlakbij het strand vis vangen. Onderweg stoppen we nog om wat extra geld te wisselen, want met ons huidige uitgavepatroon komen we mogelijk net iets tekort en dat is geen prettig gevoel. Bovendien is er vlakbij een bank met een korte wachttijd en dat is een groot pluspunt.De trip door de mangroven die we hadden willen maken, vrij dicht bij Moron, vertrekt maar tot 15:00 uur dus daarvoor zijn we inmiddels te laat. Dan laten we dat maar zitten, bij Zapata is immers een enorm gebied met mangroven en daar gaan we zondermeer nog naar toe.Met Anika eten we nog lekker een bekertje ijs op dat ze gulzig weghapt.

Als we nog even willen gaan zwemmen in het zwembad bij de casa, maar dat blijkt helaas net leeg te zijn om schoongemaakt te worden. In plaats daarvan bestellen we maar een cocktail en gaan lekker wat lezen en met Anika op het binnenplaatsje met schommelstoelen spelen tot het tijd is om te eten. Anika eet zowaar weer wat met ons mee, al is het niet heel veel, maar het is een goed teken. De meegenomen pindakaas is ook een uitkomst, want daarmee gaat het broodje net iets beter naar binnen.

Na een gebroken nacht met een arm meisje dat iedere keer van krampen wakker werd ‘s ochtends toch maar besloten naar het strand te gaan, Playa Pilar, waar het mooiste strand van de Caya’s zou moeten liggen. Dat is ook het strand waar de gasten van de all-inclusive resorts een uitje naar toe kunnen boeken.

Na een autorit van meer dan 1 uur (eerst naar Caya Coco en daarna door naar Caya Guillermo) zijn we er dan eindelijk. Het is al redelijk druk dus is het even zoeken naar een ligbedje in de schaduw. Uiteindelijk vinden we er een.

Anika schept wat in het zand en – als we de branding voorbij zijn – wil ze wel met ons de zee in. Het water loopt hier eindeloos door op even boven kniehoogte, maar Anika weigert zelf te gaan staan, dus houden we haar maar vast terwijl we haar langzaam aan het koelere water laten wennen. Ze heeft best wel koorts, dus is het water waarschijnlijk wel een aangename verkoeling.

Het is duidelijk dat het arrangement voor een excursie naar Playa Pilar rond een uur of 13:30 eindigt (na de lunch in het restaurantje aan het strand), want ineens is het strand zo goed als leeg. We upgraden ons ligbedje onder een parasol naar een grote tweepersoons waterproof matras onder een palmbladeren dakje.

Anika is nog steeds niet echt lekker en uit d’r hum. Ze wil niet liggen, niet scheppen, niet in de zee, ze zit zichzelf in de weg. Gelukkig is het bij de tweepersoons matrassen een stuk rustiger en kan Anika lekker slapen. Dat doet ze ruim 3 uur lang, heerlijk in de schaduw met een koel zeebriesje over haar heen. Ondertussen zwemmen wij wat, drinken Daiquiri’s en Pina Colada’s en lezen een boekje, voor het grootste deel ook in de schaduw, want de zon is behoorlijk fel hier.

Desondanks verbranden we allebei toch nog deeltjes die we kennelijk niet genoeg ingesmeerd hadden. Gelukkig is dat makkelijk op te lossen door een shirt te dragen.

Als we terugkomen zijn al onze koffers al verplaatst naar de nieuwe kamer bij de buurvrouw en is ook de was die we hadden afgegeven gedaan. Ook die was ligt keurig in de kamer. We voelen ons enigszins schuldig want het lijkt op een handwas en de kleertjes van met name Anika waren behoorlijk vies.

‘s avonds eten we nog wat en lopen ‘s avonds nog een rondje met Anika die een opleving heeft. De koorts is gezakt en ze heeft er weer zin in. Enthousiast wijst ze naar de maan en de sterren en natuurlijk alle lampjes in de straat, die ze, net als de sterren, vrolijk telt en waarbij ze altijd op tien uitkomt. Vooral “zeven…, acht…, negen…, TIEN” zeggen is haar favoriet.

‘s avonds eten we nog wat en gaan weer bijtijds slapen.

De volgende morgen wil Anika nog steeds niets eten, maar we kunnen haar wel verleiden verdund appelsap via het pakje dat we open geknipt hebben te drinken (deze dame is veel te eigenwijs om gewoon water te drinken). Ook de zakjes met yoghurt, fruit en groente die we voor het geval dat mevrouw van 2 jaar in standje: “nee, dat lust ik niet” zou gaan, komt nu goed van pas.

Ons ontbijt is zeer royaal, met allerlei vruchten die we nooit eerder gegeten hebben. Anika heeft nog steeds hoge koorts maar wil graag even de draagrugzak in, dus we besluiten een kort tochtje door de stad te maken naar een ander deel waar we nog niet geweest zijn. We zien o.a. Plaza Carmen en een grote begraafplaats.Gebruik is hier om mensen boven de grond te begraven wat een bizar schouwspel van kleine en grote bovengrondse graven geeft als een kleine stad van de doden.

Niet zo gek dat ze dat hier Nercropolis noemen.

Onderweg lopen we langs typische Cubaanse straatjes, met sommige huizen prima onderhouden en daarnaast weer huizen in verval.

Er is een rare mengeling van armoede en relatieve rijkdom van een groepje mensen die het beter heeft (meer geld kunnen verdienen aan toeristen), maar bovenal een soort merkwaardige gelatenheid / berusting in het lot.

Cubanen proberen overal CUC’s voor te krijgen, gaan soms ongevraagd vanuit een rolstoel de ruit van je spiegel poetsen met de pet en hopen dan dat je er geld voor geeft. Het is zowel irritant als sneu tegelijkertijd.

We vertrekken rond een uur of 11:00 naar onze bestemming: Moron. Daar gaan we kijken of we een mooie gezellige casa kunnen krijgen in plaats van een all-in resort dat voor Caya Coco, dat 60 kilometer verderop ligt, het enige alternatief is.

Bij de casa van onze eerste keuze kunnen we niet meteen terecht (morgen wel), maar de buurman (neef) heeft een uitstekende casa met een ruime kamer, 2 bedden, bad, goed werkende (!) douche, etc., vrij uniek voor Cuba. Anika was onderweg al meer gaan drinken en komt hier echt tot rust. Ze knapt zienderogen op, gaat weer wat koekjes eten, drinkt weer redelijk goed en krijgt steeds meer praatjes. Gelukkig maar, want we begonnen ons wel enigszins zorgen te maken, al is het op stap met een arts natuurlijk wel makkelijker een betere inschatting te maken of het ernstig is of niet.

We doen vandaag niet veel. Terwijl Anika lekker met mama gaat spelen gaat papa er op uit om in het stadje pakjes vruchtensap voor de bijna 2-jarige koningin te halen en verder wat drinken voor een tripje naar Caya Guillermo morgen.

In de namiddag genieten we nog van een mojito op het dakterras terwijl we naar het cubaanse leven op de straat kijken onder ons. Dat is wel leuk van de casa’s en zeker het verblijf in een stadje als Moron, er is hier haast geen tourisme, iedereen gaat naar de hotels, dus je krijgt een goed beeld van het dagelijks leven van de cubaan. Veel cubanen hier werken wel weer in de hotels.

We krijgen een leuk inkijkje in de gang van zaken hier van de eigenaar van onze casa die 18 jaar heeft gewerkt in de hotels als barman, bediende, receptionist, etc., vanwege zijn voor hier goede engels. De meeste hotels zijn voor 75% eigendom van de staat en voor 25% van een keten die er voor zorgt dat er gasten komen. Iedere 5 jaar wordt opnieuw gekeken of die keten verder gaat of niet. Verklaart ook gelijk waarom het zoveel gunstiger is om vanuit Europa te boeken.

Een cubaan krijgt van de staat als maandloon ca 37 CUC, dat is een aanzienlijke verbetering tov Fidel, toen was het 20 CUC. Daarnaast heeft Raoul Castro het mogelijk gemaakt om eigenaar te zijn van een huis en eigendom over te dragen of te verhuren en kan je ook de eigendom van een auto overdragen en blijft dit niet rusten bij degene die de auto heeft ingevoerd. Ook komen er meer vrijheden om zelf een bedrijf te starten, al worden concurrenten van staatsbedrijven wel tegengewerkt voor wat betreft de mogelijkheden om goederen te kopen. De staatssteun van bepaalde bedrijven blijkt ook duidelijk uit te bewegwijzering. Alle staatshotels e.d worden naar CUbaanse standaard duidelijk van te voren aangegeven op borden, terwijl je voor de lokale hotels echt moet weten waar ze zijn.

De eigenaar van onze casa geeft ons nog wat tips over waar we wel en niet heen kunnen en moeten gaan op Caya Coco en Caya Guillermo en waar we goed kunnen eten, snorkelen, etc. Het is een verademing. Zo behulpzaam en oprecht vriendelijk, super.

‘s avonds gaan we eten bij het restaurant van de buren dat wordt gerund door de dame waar we morgen en overmorgen gaan overnachten. Het restaurant is in een sfeervol ingerichte achtertuin. Het eten is goed, zeker naar Cubaanse maatstaven, maar toch is dit niet beter dan de home cooking in Baracoa. Al met al heerlijk gegeten en daarna ook heerlijk geslapen. Maar niet lang… Anika had erg veel buikkrampen en spookt de hele nacht.

Ontbijt bij het hotel was  manana manana, om 8:00 uur waren we duidelijk nog veel te vroeg. De mensen van het hotel zijn best vriendelijk, maar zitten duidelijk niet op werk te wachten. Bij het ontbijt nog de enige andere gasten, een jong duits stelletje, gewaarschuwd voor de weg die wij de dag ervoor gereden hadden. Ze hadden duidelijk “keine ahnung” want ze vonden de kuilen in de weg die ze tot nu toe gereden hadden al erg.

Anika had lol met kleine hagedisjes die hier overal zitten en hard voor haar wegrennen en o.a. bomen in klimmen.

Na het ontbijt nog even met Anika naar de zee geweest. Er waren nu wat golfjes en dat vond ze maar minder. Met wat aarzeling durfde ze toch te scheppen in het ondiepste stukje, maar tot overmaat van ramp werd ze ook nog gebeten door een bloedzuiger. Het nare beest had zelfs een flink stuk huid, formaat halve vierkante centimer, weggehapt en bij het verwijderen was de kop blijven zitten die we er gelukkig ook snel uit hadden. Voor Anika was de pret er toen wel af, al bleef ze aan de kant van het water wel stug doorscheppen.

Anika was die ochtend al niet zo lekker wakker geworden en wilde in de auto ook niet eten. Beetje zonder fut. In de auto sliep ze veel. De weg naar Camaguey was niet zo vreselijk interessant en viel in schril contrast met de weg de dag ervoor. De weg zelf schoot redelijk op, op het ontwijken van wat suicidaal wildlife en opstoppingen in dorpjes na, verliep alles voorspoedig.

Bij Las Tunas nog een verfrissende tussenstop gemaakt in een Cubaanse variant van een wegrestaurant. Konden we allemaal even de beentjes strekken. Bij vertrek konden we nog genieten van de gebruikelijke weg-propaganda.

Eenmaal in Camaguey aangekomen was het even zoeken naar de beoogde overnachtingsplek. Die was vol en ook de zus van de eigenaar aan de overkant van de weg had geen plek meer, maar weer een vriendin even verderop wel.

De kamer zag er goed uit. Wel moesten we allerlei smalle steegjes door laveren en daarna de auto parkeren op een klein binnenplaatsje waar 5 auto’s in gepropt waren waar je in Nederland max 2 auto’s neer zou zetten. Tot op de millimeter moesten we achteruit inparkeren om genoeg ruimte te maken om de poort te kunnen sluiten.

De eigenaar van de casa is een dame met haar op de tanden die later blijkt advocaat te zijn geweest, recent gepensioneerd. Dat verklaart waarschijnlijk het pit en de verve waarmee ze spreekt. We besluiten nog snel even de stad in te gaan, zodat Anika ook nog even lekker kan rennen in Parc Agremonte. We zijn niet de enige die op dit idee zijn gekomen, want op het verhoogde pleintje rennen en steppen meer kinderen. Anika krijgt er inspiratie van en gaat even lekker heen en weer rennen, maar stort dan al weer snel in. Ze is echt niet lekker.

De kamer is zeker niet de beste waar we geslapen hebben, we moeten o.a. de airco aan zetten om allerlei kleine beestjes die onze kamer een aangename warme plek vonden weg te jagen. Het eten is evenwel prima. Anika wil niets eten en gaat zich steeds slechter voelen lijkt het wel. Ze wil ook niet drinken en dat is wel zorgelijk, zeker in combinatie met de koorts, tegen de 40 graden, en diarree. Geen pretje, vooral voor het kleine meisje. Het arme meisje heeft duidelijk steun van papa en mama nodig en mag daarom bij ons in bed slapen. Heerlijk in een warm klimaat een kruikje van 40 graden tegen je aan. Gelukkig doet de airco het goed.

‘s nachts weten we het meisje te verleiden een pakje appelsap leeg te drinken. Dat doet haar duidelijk goed.