Laatste dagje alweer. Maar we gaan daar nog wel echt wat van maken en niet stomweg naar het vliegveld rijden om te wachten op de vlucht terug.
Het weer is goed. Eerste tussenstop is Vik. Daar zouden wat grotten aan het strand zijn. De weg er naar toe is in ieder geval prima.
Aangekomen is het best druk. Veel toeristen. Al snel begrijpen we waarom. De papagaaiduikers (Puffins) zijn hier nog.
En in grote getale.
Heel veel dus.
Dat betekent natuurlijk dat we proberen een puffin goed op de foto vast te leggen. Dat is nog niet zo eenvoudig, want de beestjes zijn vrij klein en bewegen bijzonder snel (oftewel scherp stellen op een klein voorwerp dat hard op je af komt en dan tijdig op het knoppie drukken vereist wat oefening).
Op de rots is makkelijker.
Maar het lukt ons toch best goed uiteindelijk.
De kust zelf mag er ook wezen overigens. En we hebben heerlijk weer.
De aparte basaltformaties vormen een soort rare trap waar je – het eerste deel althans – vrij gemakkelijk op kan klimmen. Later wordt het wel erg steil en je ziet overal borden met waarschuwen tegen vallen.
Die volgen we natuurlijk nauwlettend op.
En papa klimt ook helemaal niet hoger om een beter punt te vinden voor Puffin foto’s.
De grot is ook enorm. dat zie je wel aan Anika die er wat dieper in is gelopen om steentjes aan de grot te geven.
Die is helemaal in haar element.
Ook de zee moet steentjes gevoerd worden.En er moeten steentjes mee naar huis.
Erg grote stenen.
en natuurlijk ook wegrennen voor de golven.
En aan het begin net als de grote mensen steentje stapelen.
Daarna gaan we verder, via de zuidelijke route naar Landmannalaugur. We moeten dan langs de grootste eruptiekloof Eldgja, een mooie bonus.
Het is een interessante weg.
De omgeving van Vik zelf mag er ook wezen.
Als we de afslag naar Landmannalaugur nemen wordt de weg wel een stuk slechter.
Dit keer minder een wasbord op de weg maar grote hoogteverschillen links en rechts. De kinderstoelen achterin de auto schudden heen en weer, tot grote pret van Anika: “Nog een keer papa.”
Vlak voor Eldgja komen we nog bij een leuke waterval die vlakbij de weg zou liggen.
Vlakbij blijkt relatief, want heen en terug blijkt toch zeker een kilometer lopen en onderwijl ook flink klimmen.
Maar dat geeft niet, want het uitzicht mag er zijn.
Ook leuke vakantiehuisjes met bijbehorende huisdieren.
Kort daarna bereiken we Eldgja.
Het uitzicht is niet zo bijzonder als we gehoopt hadden. Waarschijnlijk is het een stuk mooier als je de hike van heen en terug 4-5 kilometer maakt naar een waterval, maar daar hebben we nu geen tijd voor.
We rijden door naar Landmannalaugur en de zuidelijke toegangsroute blijkt ook erg mooi.
In het camp een sanitaire stop en voor sommigen onder ons die we niet bij naam zullen noemen een schone broek. Ook wisselen we kort van bestuurder.
We rijden via de F-weg de westkant weer Landmannalaugur uit met nog een detour via Landmannhellir. Daar valt niet veel te zien, maar bij de rivierdoorsteek komt er kennelijk toch veel koud water over de motorkap. We horen gesis, zien stoom en even ziet het er niet goed uit.
Als we verder willen rijden horen we een onaangenaam gekraak.
We laten de motor lopen, daar horen we niets verkeerds aan, en wachten nog even. Als we een minuut later verder rijden nog steeds wat gekraak en geschuur, maar na een klein stukje er doorheen rijden is dat weg. Waarschijnlijk de remschijf die door de plotselinge kou op een puntje was uitgezet / krom getrokken. Nu evenwel geen centje pijn meer, ook de remmen doen het gewoon prima. Wel even geschrokken. Wel bizar dat dit juist bij zo’n beetje de laatste rivierdoorsteek van onze vakantie en niet eens een super hoge gebeurd.
We laten Landmannlaugur achter ons en vervolgen de weg naar Reykjavik.
We stoppen nog bij een waterval die we eerder hadden zien liggen maar waar we niet naar toe konden rijden omdat iemand zijn auto op de afrit had geparkeerd op een zodanig onhandige plek dat we er zelfs met de Discovery niet links of rechts langs konden.
In Reykjavik stappen we uit bij de bekende kerk waar ook veel souvenirshops zijn om daar nog wat souvenirs op de kop te tikken.
Daar maken we nog een leuke foto
en wil Anika ook een foto van ons nemen die best goed is geluk.
En kennelijk ook een foto van de top van de kerk (en van haar schoenen, de stenen, de stoep, etc.)
De meeste shops hebben niet wat we willen, maar de laatste winkel die we binnen lopen heeft kennelijk wel onze smaak en ineens staan we buiten met best veel spullen.
Anika krijgt het beloofde ijsje uit IJsland.
Roze ijs, helemaal blij.
In een restaurantje in de buurt eten we nog verrassend goed.
Daarna terug naar de auto en dan op weg naar Keflavik waar ons hotel is waar we alle losse spullen uit de auto nog kunnen inpakken in de koffers.
het hotel is sfeerloos en de bedden zijn niet goed geregeld: er zijn er maar twee. Met twee baby bedjes die we nog in de kamer weten de proppen lossen we dit op.
Anika en Madouc leggen we er slapend in.
Tot laat zijn we aan het inpakken en met weinig slaap gaat om 4:00 uur de wekker. Nog geen tien minuten later staan we bij de autoverhuur waar we de auto inleveren en daarna met een pendelbusje naar het vliegveld. Inmiddels is het wel 4:30 en er staan hier enorme rijen voor de incheck.
Het gaat ook heel onhandig: eerst een rij om labels te halen voor je bagage en later een rij om zelf in te checken en je bagage af te geven. Gelukkig mogen wij gelijk in de laatste rij omdat we kids hebben. Dat is maar goed ook want dit duurt al lang genoeg en anders zouden we de vlucht niet gehaald hebben.
Met versnelde pas leggen we de weg door het vliegveld af, door de verplichte shops en daarna helemaal aan het einde van de terminal natuurlijk. Anika doet het geweldig en roept op zijn Dora’s : “Stop vliegtuig, niet weggaan zonder ons. Zo, nu wacht hij wel.” Onderwijl loopt ze hard mee, hoewel ze duidelijk nog moe is van het korte slapen.
In het vliegtuig gaat Anika vrij snel na het opstijgen ‘lekker’ liggen met het hoofd op schoot. Ook Madouc gaat gelukkig lekker slapen en papa en mama knijpen ook een oogje toe met de meute op schoot.
Dat tukje doet haar kennelijk heel goed. Want dit tukje en een appelsap verder is het weer vol energie in de trein op weg naar huis. Voor Anika een groot feest. Met de auto naar het verhuurbedrijf. Dan met een pendelbusje naar het vliegveld. Met een grote bus naar het vliegtuig. Vliegtuigtrap op en dan vliegen. Eindeloos veel lopende banden op Schiphol. Dan de trein en ten slotte nog met de auto naar huis. Ze vindt het super.
Thuis wordt er heerlijk gespeeld met al het speelgoed dat even tevoorschijn gehaald moet worden. Ook Madouc loopt vrolijk te kraaien en lijkt het huis te herkennen. Ook wij zijn blij om weer thuis te zijn. Was een mooie reis. Heel veel nieuwe indrukwekkende landschappen gezien. En natuurlijk een belangrijke les aan dit alles overgehouden:
