Allereerst nog een foto van gisteravond laat waarbij de volle maan mooi in het water reflecteerde.

Allemaal nog bedankt voor alle felicitaties. Ook fijn dat een enkeling van jullie ook zo attent was om aan de koningin te denken vandaag. Is ten slotte ook haar laatste verjaardag als koningin. Wel raar om jarig te zijn terwijl je zo aan het reizen bent. Daar komt bij dat ik ‘s ochtends vroeg naar Nederlandse tijd nog helemaal niet jarig was. Voelde dan ook als een voorschot nemen op, maar daar zijn advocaten over het algemeen wel goed in.

Vandaag vroeg opgestaan om de zonsopgang  te kunnen zien. Ik was kennelijk de enige gek die er zo vroeg uit was, want er was verder helemaal niemand op het strand. Langzaam kreeg de lucht achter het gebergte in de verte meer en meer kleur tot uiteindelijk de zon er boven uit kwam en schitterend weerspiegelde in zowel de zee als op het verlaten strand.

Na het ontbijt vanmorgen vertrokken naar Wharariki beach, een van de mooiste plekjes van Nieuw Zeeland volgens de ANWB-gids. En inderdaad, het was indrukwekkend. De weg er naar toe is het merendeel asfalt, maar het laatste stukje is het toch een aardig wat kilometers gravel en dat rijdt met dit kleine autootje toch minder gemakkelijk (het glijdt wat meer). Voet meer van het gaspedaal is dan overigens een prima remedie.

Vanaf het parkeerterrein zijn er twee routes naar de kust. Een korte tocht recht door de duinen en een langere tocht door een boerenlandschap. Wij kiezen voor deze laatste variant en gokken er op dat het water als gevolg van de opkomende vloed nog niet zo ver gestegen is dat we de andere route niet meer terug kunnen.

De tocht over het weiland is mooi en er zijn ontzettend veel schapen. We lopen langs een klein meertje en daarna gaan we een heuvelachtig landschap in, midden tussen alle schapen door.

Af en toe is de heuvel waarop we lopen hoog genoeg om een blik op de ruige kust te werpen. Dat ziet er goed  uit.

Eenmaal aangekomen bij de kust zien we een mooi ruig landschap waarbij het lijkt alsof hier nog nooit een mens is geweest. We zijn op dat moment ook de enigen daar.

De vloed komt al aardig op en omdat het strand hier vrij vlak is betekent dat gelijk een groot deel van het strand onder water staat. Over lage rotsen klimmen we naar de andere kant en door een uitgeslepen grot kunnen we op een veel breder deel van het strand komen en is de opkomende vloed geen probleem meer. Gelukkig waren we nog net op tijd, want ik schat dat we een half uurtje later terug hadden moeten lopen.

Het waait hier behoorlijk (zoals altijd), maar dat past prima bij de omgeving. De zee is ruw en niet geschikt om te zwemmen. Vlakbij zien we kleine  eilandjes vlak voor de kust (Archway Islands) waarvan de rotsen zijn uitgeslepen. Het strand is volledig verlaten en met z’n tweeen lopen we het strand af.

Aan de andere kant komen we pas een paar mensen tegen die de korte route naar het strand genomen hadden. Als we met z’n 10-en op het strand zijn is het veel.

In de verte zien we nog een zeerob op een rots liggen en het water in springen.

Het is hier erg mooi. Ruige ruwe onaangetaste natuur. Daar houden we van. Prachtig.

De weg terug gaat een groot deel door de duinen. We zakken telkens diep weg in het zand en het schiet niet erg op.

Bij de auto lunchen we en gaan we verder naar een ander uitkijkpunt even verderop: Cape Farewell.

Cape Farewell is het noordelijkste puntje van het zuideiland en is ook een erg dramatisch landschap: een grote uitgeslepen boog die ver uitsteekt in zee. Een stukje verderop, de heuvels over, is een uitkijkpunt waar een ander stuk van de dramatische kustlijn te zien is met grote uitgeslepen grotten en in de verte de enorme zandplaat Farewell Spit.

Na deze tocht rijden we – omdat we toch nog wat boodschappen in Takaka moeten doen – langs Waikoropupu Springs (kort: Pupu Springs), waar een enorme hoeveelheid uiterst helder water uit een bron omhoog komt (iedere 5 seconden het jaarverbruik van een Nederlands 2-persoons huishouden).

Het is een gemakkelijk kort tochtje en het water is inderdaad kristalhelder. Alleen het water onder het ijs bij Antarctica zou helderder zijn, zegt men hier.  Dat zou best wel eens kunnen kloppen.

We maken ter plekke nog een kleine detour langs een andere kleine spring, ook al zulk helder water.

‘s middags en de rest van de dag lekker een boekje gelezen en wat van de lokale wijnen geproefd. Smaakt niet verkeerd.