De voorspelling is dat het vandaag een mooie dag zal worden en daar willen we het maximale uithalen. Dus veel op de planning. Maar je kan nog zoveel willen, met twee kleintjes is het altijd maar afwachten wat je gedaan krijgt. Het is in ieder geval alvast mooi weer.
Anika en Madouc zijn ontzettend traag en allebei lekker prikkelbaar omdat ze nog niets gegeten hebben duurt het even voor we kunnen aanschuiven bij het ontbijt.
Na het ontbijt gaat het een stuk beter en Anika wil met papa de heuvel af rennen want dat is spannend.
We hadden er ook een filmpje van gemaakt, maar dat is wat aan de korte kant omdat Madouc ons goede voorbeeld ging volgen en zichzelf van de heuvel af wilde storten. Een 1,5 jarige die als kleine kanonskogel de heuvel af komt stormen leek ons niet zo handig.
Daarna eerst nog even steentjes gooien terwijl papa en mama de spullen pakken voor het geplande tochtje van Haukland naar Utakleiv. Dit wordt de eerste langere wandeling waarvan het de bedoeling is dat Anika alles zelf loopt, dus we zijn benieuwd.
Het startpunt van de hike ziet er veelbelovend uit. We zijn hier gisteren eind van de dag langsgereden, maar toen was er veel wind en behoorlijk wat bewolking.
Anika opent het poortje naar de tocht (feitelijk hek om vee tegen te houden).
En daarna kan het feest beginnen.
Het uitzicht is super.
Verscholen tussen de stenen en het gras, een klein hutje.
Het zonnetje schijnt, maar we zitten zo hoog dat de meiden het nog wel fris vinden. 
Anika heeft het ontzettend naar haar zin en springt de hele tijd op onze schaduwen en dan moeten wij natuurlijk ‘au’ zeggen. Zelf blijft ze handig rechts van ons lopen zodat we niet op haar schaduw kunnen gaan staan.
Al met al loopt ze door dit spel bijna de dubbele afstand. Ook komt ze er zelf achter dat het niet mogelijk is om op je eigen schaduw te springen.
Na een tijdje lopen bereiken we een klein eilandje waar we vlak langs lopen.
Ondertussen speelt Anika zeemeermin op een steen.
Het pad is lekker vlak. Madouc is inmiddels in slaap gevallen in de draagrugzak en knort lekker in mijn oor.
Eenmaal de bocht om zien we al de bergketen die grenst aan het strand van Utakleiv.
Het uitzicht super, voor en achter.
Na een uur en 20 minuten bereiken we het strand van Utakleiv. Anika was wel moe en de laatste 500 meter vielen haar wel zwaar. Op zich niet gek, want het geheel was meer dan 4 kilometer.
Het strand van Utakleiv is overdag en zonder storm heel anders, maar niet minder mooi.
Na een lunch zijn de energie reserves weer wat aangevuld en kan er wild gespeeld worden. Madouc slaapt nog een tijdje door in de draagrugzak maar wordt niet veel later wakker. Kennelijk is het wiegen op de rug van papa toch lekkerder. Al met al toch een dik uur slaap te pakken, dus dat is goed.
Anika wil net als papa wat foto’s van de stenen en golven maken en dat doen we dan ook.
En dat doet ze best aardig, de foto hierboven is door Anika gemaakt.
Een nieuwsgierig schaap is inmiddels bij Madouc komen kijken die daar enthousiast “paap, paap” roept. Schaap is nog net te lastig.
Daarna is het tijd voor papa om verder te gaan en de auto te halen. Anika trekt de tocht terug niet. De route gaat verder over een pas en zou me naar verwachting nog 1,5 uur duren. Maar als ik een lift kan krijgen door de tunnel (mag en kan je niet doorheen lopen want veel te smal), dan ben ik heel snel weer terug. Ik loop het lange pad naar de hoofdweg af en zie 3 auto’s passeren, maar zonder succes. Ze rijden of door zonder wat te zeggen of hebben achterin zoveel materiaal dat ik eenvoudigweg niet mee kan.
Ik loop flink door tot vlak voor de ingang van de tunnel, meer dan 1km van het strand, waar ook de afslag naar de pas is. Daar heb ik geluk. Een ouder echtpaar stopt voor me en ik mag mee naar de andere kant van de tunnel. Ze hadden me herkend van het ontbijt met de kindjes en daarom waren ze gestopt. Kennelijk val je als vader van twee kleine kinderen in de categorie niet gevaarlijk.
Door deze meevaller ben ik veel eerder terug dan verwacht en zijn Anika en Madouc nog lekker aan het spelen in het zand en kan ik ook nog meedoen. Madouc had op het moment dat ik terug kwam net beseft dat papa miste en kwam blij op me afrennen toen ze me zag.
Terwijl madouc lekker blijft scheppen (ze heeft er enorme schik in) ga ik met Anika naar de zee om daar een fort te bouwen. Dat wilde Anika graag.
Dapper trotseert Anika de golven. Maar als het water weggaat denkt ze dat ze zelf ook de zee ingetrokken wordt en is het toch ineens heel erg spannend.
Gelukkig is papa vlakbij.
Daarna doen wet het nog een keer, maar dit keer met z’n tweetjes. Daarvoor moet het fort wel eerst een stuk groter gemaakt worden, anders passen papa’s grote schoenen er niet in.
Een bijzonder dagje strand.
Ondertussen is Madouc lekker aan het scheppen.
Terug bij het huisje is Anika al moe. Madouc heeft nog wel energie om wat steentjes te gooien, maar ook dat duurt niet lang.
Beide meiden zijn kapot van het stuk lopen en een dagje strand.
Papa is ondertussen nog op pad gegaan voor een heftige hike naar Stornappstinden. Een bergtop redelijk in de buurt en 761 meter hoog.
Best wel een klim als je vanaf zeeniveau moet beginnen. En bijzonder steil, want je klimt meer dan 700 meter in 3,5 kilometer. Dat is een hellingshoek van gemiddeld (!) 20%.
Het begin van het pad is bijzonder drassig als gevolg van alle regen die gisteren gevallen is.
Het pad is een modderpiste en het eerste stuk hoor ik bij iedere stap *splash splash*. Het is goed uitkijken waar je loopt want er zijn stukken waar het pad zo modderig is geworden dat een kleine detour verstandig is.
Het begin klimt al lekker door, genoeg om de hartslag flink op te voeren althans. Onderweg is het uitzicht nu al super en de omgeving, ondanks alle modder op het pad, erg mooi. Onderweg moet ik nog een klein stroompje met een watervalletje oversteken door over steentjes te hoppen. Niets ingewikkelds, behalve dan kijken waar je je voeten neerzet aan de andere kant van het stroompje zonder uit te glijden in de modder.
Het licht is hier ook bijzonder. Het is al vrij laat op de dag, maar nog wel licht. Maar omdat de zon wat lager staat zijn delen van de berg wel in de zon en delen niet, deels door een wolk en deels omdat de zon niet over een andere berg in de buurt meer komt. Heeft een bizar effect op het landschap zoals de foto hierboven goed laat zien.
Om een erg blubberig deel van het pad te vermijden maak ik een detour en kom dan langs een schattig klein bergmeertje. Helaas gaat het pad hier wel de verkeerde kant op en moet ik toch die modderige piste op klauteren. Het pad is inmiddels zo steil dat het gebruik van handen en voeten geregeld nodig is.
Even verderop is het pad gelukkig droog. Dat is maar goed ook, want het wordt allemaal nog steiler. Zwaar voorover gebogen om het evenwicht te bewaren werk ik me een weg naar boven. De hartslag gaat verder omhoog, maar ik weet een redelijk strak tempo aan te houden.
Het uitzicht wordt al maar beter. In de verte kan ik nu aan de ene kant allemaal verborgen bergmeertjes zien liggen terwijl ik aan de andere kant al het eiland kan zien liggen waar ons huisje is.
Gestaag ga ik verder en laat me ook niet hinderen door wat schapen die zich ook een weg naar boven hebben weten te banen en midden op het pad staan grazen en mij schaapachtig aan staan te kijken.
De gekke beesten lopen met het pad mee voor mij uit en voelen zich achtervolgd. Ik heb echter echt geen andere keuze dan het pad volgen. Na wat meters op deze manier schapen achterna gezeten te hebben verlaten de beesten het pad en kan ik verder.
De top is vlakbij en op de top ligt een boekje en pen waarin iedereen kan schrijven hoe het weer was en hoe het landschap er uit zag. Uiteraard lever ik een bijdrage.
Het uitzicht op de top is fenomenaal.
Ik maak heel veel foto’s en bij het selecteren voor de blog kon ik niet kiezen tussen de foto’s en de panorama foto’s. Dus plaats ik ze hier allemaal maar.
Hierboven de foto’s.
En hierboven de panorama’s.
En, omdat het toch moeilijk te vangen is in een foto, ook nog een 360 filmpje.
De weg naar beneden gaat gemakkelijker dan ik verwacht had. Wel glij ik een aantal keer bijna uit op het modderige deel, maar al met al gaat het beter dan ik verwacht had. De camera heb ik wel in de tas opgeborgen, want die wil ik niet om mijn nek hebben slingeren op weg naar beneden. Met mijn mobiel schiet ik nog wel een paar plaatjes.
Na deze avontuurlijke hike rij ik nog een klein stukje verder om met beter weer en een lage stand van de zon nog wat van de directe omgeving te zien.
Ik word niet teleurgesteld.
Ik rij door tot het witte strand van Ramberg en maak dan rechtsomkeert terug naar ons huisje. Daar zijn de meiden inmiddels weer wat wakkerder door het eten. We spelen nog wat en dan gaat iedereen heerlijk slapen. Een geweldige dag.